Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik ben de laatste tijd steeds vaker dingen aan het loslaten. Verwachtingen vooral. Niet omdat ik er zin in heb, maar omdat ik er soms niets aan blijk te hebben. Het gaat dan over verwachtingen over hoe iets zou moeten gaan of voelen. Hoe een dag, een week, een leven eruit zou moeten zien. Verwachtingen die ik ooit ergens heb opgepikt, op school, in boeken of tussen de regels van goedbedoelde gesprekken, en die ik blijkbaar ben gaan zien als waarheid. Die verwachtingen voelen soms zelfs als maatstaf, het minimum dat bereikt moet worden.
Toen mijn kinderen naar school begonnen te gaan in de school waar ik als kind groot ben geworden, had ik de verwachting dat ze hun verhaal daar zouden schrijven. Dat ze zouden groeien en bloeien. En dat hebben ze gedaan tot waar het kon. Want hun verhaal en de lijn die zij volgen is iets minder lineair, met wat meer omwegen en zijsporen. Daarom hebben we op 30 juni afscheid genomen van die school. Niet met slaande deuren of bittere woorden. Het was goed zolang het werkte, maar voor ons werkte het niet langer.
Op 1 september starten we daarom op een nieuwe plek. Een school waar simpelweg door de visie en aanpak meer oog is voor hun noden, maar ook voor hun kwaliteiten. Een plek waar de structuur hen helpt in plaats van hen uitput, en waar ruimte is om mee te bewegen met wat kinderen nodig hebben. Die overstap is geen keuze tégen het ene, het is een keuze vóór het andere. En ik merk dat dat een zinnetje is dat ik steeds vaker tegen mezelf herhaal, zeker op momenten waarop ik twijfel of zachtjes afscheid neem van weer een verwachting die ik ooit had.
Het helpt me om mijn schuldgevoelens te dempen en afscheid te nemen van wat niet meer past. En om te beseffen dat wat ik wil, vaak niet is wat mijn kinderen nodig hebben. Zij hebben ruimte, veiligheid en voorspelbaarheid nodig. Een plek waar gevoeligheden geen last zijn, maar een vertrekpunt. We leerden gaandeweg dat blijven aanpassen niet altijd de oplossing is. Soms mag je ook kijken naar wat beter past. Ik heb dat aanpassen nochtans geprobeerd, meermaals en in verschillende situaties. Ik heb me geplooid, mijn dagen herschikt en mijn kinderen ingepast in systemen waarvan ik hoopte dat ze ons gingen dragen. Maar sommige duwen eerder dan dat ze dragen, en dan zijn ze vaak gebouwd voor mensen met meer marge dan wij.
Het loslaten van verwachtingen of zelfs wat je wil, is dus geen keuze tegen het oude plan. Ook niet tegen wie we dachten dat we gingen zijn. Het is een keuze vóór wie we vandaag zijn. Dat blijft een oefening in loslaten en omdenken, in mild zijn voor mezelf, ook en vooral wanneer ik me afvraag of ik niet te snel opgeef. Maar telkens wanneer ik kies in functie van onze noden in plaats van andermans verwachtingen, voel ik dat het klopt. En dat doet goed. Net daarom is loslaten soms geen opgave. Soms is het precies wat je moet doen om weer iets vast te kunnen houden. Met die schoolswitch heb ik weer een stukje van mijn verwachtingen losgelaten, maar daardoor kan ik weer een beetje meer vasthouden aan nieuwe moed.
Lees ook:
