Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Er zijn mensen die naar de rommel in hun huis kijken en automatisch denken: ik ruim dat even op. Ik ben niet een van die mensen. Niet omdat ik de rebel wil zijn, maar omdat mijn brein weigert te geloven dat saaie problemen bestaan om opgelost te worden. Want opruimen is saai. En voorspelbaar. En er zijn zo nog wel een paar seminoodzakelijke taken die in die categorie vallen.
Dus wanneer er Lego, op te vouwen of vuile was, lege bekers en enkele foute levenskeuzes (zoals speelgoed dat geluid maakt) op de vloer liggen, registreert mijn hoofd dat als een soort van decor. Ik beschouw het alleszins niet als een uit te voeren taak. Ik stap vervolgens gewoon rond in dat decor, een beetje verloren misschien zelfs. Verder doe ik er niets mee en ben ik zoals een kat die doet alsof het de bedoeling is dat een vaas omvalt bij het passeren.
Maar zet mij voor een probleem dat niemand zichzelf zou aandoen, en plots voel ik passie en vuur. Het gaat dan over iets wat andere mensen laten liggen of gewoon door iemand met kennis en tijd laten oplossen. Met een gerust gemoed en tegen betaling. Dan krijg ik dus goesting om het zelf te doen, dat is mijn cue. Dan wil ik handelen.
Deze week nog bezweek een gordijnrail in de slaapkamer. Iedereen met wat gezond verstand had gewoon gewacht tot de volgende dag en was dan nieuwe haakjes gaan kopen, maar ik zag een betere oplossing in verhuizen. Tot dat me ook gedoe leek en ik me richtte op een paar haarelastiekjes, een potlood en misplaatst optimisme. Want daarbij lukt het blijkbaar ook! Het gordijn hangt nog steeds. Scheef, maar het hangt.
Het is alsof mijn ADHD-brein een ingebouwde filter heeft waarbij ‘te makkelijk’ gelijkstaat aan ‘te saai’, en ‘te saai’ betekent dan weer ‘ik doe het niet’. Terwijl alles wat algemeen beschouwd wordt als ‘te complex voor het gemiddelde mensenbrein’ bij mij onmiddellijk een prioriteit krijgt. Dan kan ik eindelijk het genie zijn dat ik bedoeld was te zijn, rol ik midden in dat decor de denkbeeldige rode loper uit en stap ik daarover in de volle overtuiging dat veel problemen in de kern best opgelost kunnen worden met een haarelastiekje, een paar andere attributen naar keuze en – niet te vergeten – pure overmoed.
Op momenten dat ik in een manie en tegen hun wil de staartjes van mijn kinderen losmaak omdat ik nog een elastiekje mis, vraag ik me wel af hoe het zou zijn om gewoon die makkelijke taken eens te doen. Om niet eerst drie alternatieve oplossingen te bedenken voor een probleem dat eigenlijk vraagt om één simpele handeling. Maar goed, dat is wie ik ben. Ik ruim mijn huis niet op, maar kan wel andere dingen. Iedereen zijn talent, denk ik dan. Het mijne is vooral dat ik moeilijke dingen makkelijker vind dan makkelijke dingen. Is toch geen probleem.
Lees ook:
