Het is de Week van de Kinderopvang, en dat leek me het ideale moment om zelf eens een kijkje te nemen bij een kinderdagverblijf. Want iedereen heeft er een mening over, maar weinig mensen weten hoe het er écht aan toegaat. Dus trok ik naar Kinderopvang Baboes in Boutersem, waar ik een halve dag mocht meelopen tussen de pampers, patatjes en peuterknuffels.
Ik ben als kind zelf nooit naar een kinderopvang gegaan, dus het is de eerste keer dat ik er eentje binnenstap. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik moet verwachten. Een paar spelletjes spelen, wat knuffelen, pampers verversen, boekjes lezen? Maar nog geen tien minuten later weet ik al dat dat een gigantische onderschatting is.
Veertien kindjes voor twee begeleiders
Veertien superschattige gezichtjes kijken me nieuwsgierig aan wanneer ik binnenkom bij kinderopvang Baboes in Boutersem. Twee begeleidsters houden hier alles draaiende. Het lijkt op een mini-kleuterklas: lage tafeltjes, speelgoed, foto’s en kindertekeningen aan de muren. De jongste baby is vier maanden, het oudste kindje bijna drie jaar. Alle leeftijden door elkaar dus, wat volgens de begeleidsters zorgt voor een leuke dynamiek in de groep.
We beginnen met een ochtendmoment in een kring. Elk kindje heeft een eigen symbooltje dat ze herkennen, van een bloem en een banaan tot een paraplu. De begeleidster toont de kaartjes en de kindjes roepen elkaars namen. Ik zit erbij met de jongste baby op mijn schoot. De rest kijkt me nog wat argwanend, maar met een verlegen glimlach aan. Mijn hartje loopt nu al over van liefde.
Meer dan spelen en knuffelen
Daarna volgt een herfstige knutselactiviteit. De kindjes krijgen een schoendoos met verf, eikels en een kleurplaat van een egel. Schudden maar! Ik krijg al lichtjes stress van die kleine handjes aan de verf en het enthousiasme van alle kindjes, maar de begeleiders hebben alles onder controle: de ene kuist handjes af terwijl ze tegelijk helpt schudden, de andere legt een baby te slapen én houdt intussen een oog op de groep. Alles loopt gesmeerd. In de tijd dat ik één pamper zou hebben ververst, hebben zij al vier kinderen verschoond, drie getroost en twee dozen opgeruimd.
‘Vaak krijgen we te horen dat onze job alleen maar spelen en knuffelen met kindjes is’ zegt Melissa, één van de kinderbegeleiders. ‘Maar eerlijk? We zijn blij als we even kunnen zitten om écht te spelen. Er komt zoveel meer bij kijken.’
De energie van een kinderbegeleider
Etenstijd. De geur van patatjes vult de ruimte, kindjes kloppen enthousiast met hun bestek op tafel. Iedereen eet zelfstandig, sommigen met meer succes dan anderen. Er vliegen patatjes op de grond, op tafel en tot achter de oren, maar het is aandoenlijk om te zien hoe ze nu al zo zelfstandig kunnen eten. Na het eten ga ik wat spelen met de kindjes, maar voor de begeleidsters is het weer kuisen, pampers verversen, slabbetjes in de was gooien en dweilen. En dat allemaal terwijl ze alle kindjes individueel helpen met hun klaar te maken om naar hun bedje te gaan. Wat een energie!
Wanneer de kindjes eindelijk slapen, plof ik naast de kinderbegeleiders op een kinderstoeltje dat eigenlijk te klein is voor mijn volwassen billen. Mijn hoofd gonst een beetje, mijn vingers ruiken naar patatjes en ondanks dat de uren voorbij zijn gevlogen, is het niet te onderschatten wat zorgen voor veertien kinderen inhoudt. En het is pas middag. Voor mij was dit een halve dag meedraaien, voor hen is dit een gewone dinsdag.
Meer loon, meer erkenning
Ze doen het duidelijk met veel liefde, maar ik vraag me af hoe lang iemand dit volhoudt aan dit tempo. De verantwoordelijkheid is enorm en de energie die het vraagt, is gigantisch. En dat voor een loon waar je niet over naar huis schrijft. De kinderbegeleiders vertellen me zelf dat ze nog goed verdienen in vergelijking met sommige collega’s op andere plaatsen, maar ze zouden voor mijn part véél meer mogen verdienen. Wie elke dag zorgt voor andermans dierbaarste bezit, verdient meer dan dat.
Als je ziet hoeveel verantwoordelijkheid ze dragen: van de kinderen troosten, voeden, opleiden, observeren tot verzorgen, dan is het absurd dat ze niet meer verdienen. We zeggen dat de eerste levensjaren cruciaal zijn, maar waarom voelen zij hen dan niet eens gewaardeerd? Waarom zijn er dan nog zoveel mensen die spottende vooroordelen hebben over de job?
Het is de Week van de Kinderopvang, en ik kan me geen beter moment voorstellen om te zeggen dat deze mensen méér waardering, méér ademruimte en méér loon verdienen. Punt.
Mijn respect voor iedereen in de kinderopvang is immens. Zomaar wat spelen met kinderen? Dat is een gigantische misvatting.
Meer info over de naar campagne van de Leerstoel Kinderopvang (UGent) vind je hier.
Lees ook:
