Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Het is makkelijk om mild te zijn voor mensen die ik goed ken en graag zie. Het lukt me ook bij mensen die ik niet ken, maar met wie ik goed vibe. Bij ongeveer al de rest van de bevolking vond ik het vaak moeilijk om mild te zijn. Ik kan het niet eens voor mezelf, maar ik leer het wel. Dat heeft veel te maken met mijn late ADHD-diagnose. Als je al je hele leven min anderhalf jaar hebt gedacht dat je gewoon een mislukte versie bent van alle anderen, zit die strengheid nogal diep ingebakken.
Heel lang ging ik ervan uit dat andere mensen meer konden dan ik: zij onthouden dingen, zij plannen, zij eindigen wat ze starten en doen het op tijd, terwijl ik vooral bezig was met brandjes blussen die ik zelf had aangestoken door simpelweg te bestaan en af en toe naar adem te happen. Dat leidde snel tot de conclusie dat het allemaal aan mij lag. Maar dat is dus niet zo. Het lag aan een brein dat totaal anders geprogrammeerd is dan het gemiddelde, en het wist dat niet eens. Met die diagnose kwam ook het besef dat het geen zin meer heeft om mezelf af te blaffen voor dingen die ik niet kan omdat ze bijna onmogelijk zijn voor mij. Beter laat dan nooit, toch?
In de supermarkt probeer ik te betalen met een tegoedbon van een kledingwinkel. Aan parkeerautomaten hou ik mijn ticket ondersteboven of achterstevoren, als ik dat onderweg niet al ergens heb kwijtgespeeld. Ik ben de persoon die naar de helpdesk telefoneert om te constateren dat de stekker inderdaad niet in het stopcontact steekt. En ik haat telefoneren!
Vroeger zou ik dat allemaal zien als bewijs dat ik echt niet geschikt ben voor een fijne deelname aan de maatschappij. Nu schakel ik en weet ik dat mijn brein zijn eigen prioriteiten stelt en dat onder andere logisch nadenken en handelen aan de kassa van een supermarkt daar geen van zijn. En dan adem ik in, doe ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is en glimlach ik naar de kassier, die twijfelt of hij me moet helpen of versterking moet vragen.
Zulke lastige momenten, die vroeger een bevestiging waren van mijn totale falen, zie ik nu als signalen van overprikkeling, als nood aan die mildheid. Ik probeer het alleszins, want vanzelf gaat het niet. Ik moet mezelf daar dagelijks aan herinneren, en het lukt me nog steeds vaker niet dan dat het wel lukt, maar die mildheid is sowieso een groot cadeau aan mezelf. Je hoeft daar niet eens neurodivergent voor te zijn.
Ieder mens heeft genoeg redenen om af en toe te struikelen in dit leven, om te willen blijven liggen, om recht te staan en weer uit te glijden. Iedereen heeft zijn eigen hoofdje. Een monkey mind, eentje vol luide cymbalen of eentje dat geordend en gestructureerd is. Het maakt niet uit. Door wat minder streng te zijn voor jezelf, word je vanzelf ook minder streng voor anderen en hun hoofd. Want dan weet je wat erachter zit en vooral wat erin kan zitten.
Lees ook:
