Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Toen we op vakantie vertrokken, dacht ik dat we met het inpakken van onze koffers ook ineens onze overprikkeling, slaapproblemen, driftbuien, vermoeidheid en onderhuidse irritaties achterlieten. Ik dacht dat we eindelijk eens écht zouden kunnen uitslapen. Dat de kinderen zich uren zouden bezighouden met zand en schelpjes, en dat ik misschien zelfs een boek zou kunnen lezen. De realiteit bestond uit één bladzijde, zeven ruzies, en een kapotte emmer. Fout gedacht dus.
Om vijf uur was een van de twee kinderen alweer klaarwakker. Net zoals dat thuis gaat. De zon nog nergens te bekennen, mijn zenuwstelsel al helemaal geactiveerd. En toen ze een uur later ook nog honger had, maar ‘niks wat hier is’, wist ik het zeker: je vertrekt dan wel op vakantie, maar je neemt jezelf mee. En je kinderen ook. Inclusief alles wat hen hen maakt.
Mijn dochter is gevoelig voor verandering. En nee, dat waait dus niet voorbij met een frisse zeebries. Nieuwe geluiden, andere dekens, onduidelijke plannen, onvoorspelbare uitjes, het heeft allemaal impact. Op haar, maar ook op ons. En verwacht dan vooral niet dat je daar als ouder ineens tot rust komt. Een slechte slaper blijft een slechte slaper, ook op vakantie aan zee. Een kind dat thuis enkel pasta wil eten, wil dat ook elders. Een kind dat thuis snel overprikkeld is, is dat ook op vakantie. En dat is geen fout in het systeem. Dat ís het systeem.
We denken vaak dat vakantie een soort pauze is, maar voor veel gezinnen, zeker die met neurodivergente kinderen (en ouders), is het vooral een kwestie van ‘andere setting, dezelfde uitdagingen’. Alleen zonder vertrouwde zetel of back-upopvang. Daarom ben ik de tips die ik ooit op Instagram screenshotte gaan herlezen. Dingen als: ‘Verwacht niet dat je kind alles geweldig vindt.’ Of: ‘Wees mentaal voorbereid, dan kan het alleen maar meevallen.’ En: ‘Je hoeft die vijf kilometer niet per se uit te wandelen als je kind halverwege in een modderplas ligt te krijsen.’ Check. Check. En ook: loslaten dus.
Ik probeer nu te kijken naar wat wél werkt. Een kleine wandeling in plaats van een groots dagplan. Een ijsje na de storm. Een herhaling in de planning en morgen dus nog eens hetzelfde doen, in plaats van constante afwisseling. En ja, er wordt gezucht, door iedereen, als ik weer bij een ruzie moet bemiddelen over wie de grootste schup krijgt of wie de diepste put heeft gegraven. Maar ik probeer mezelf eraan te herinneren dat onze vakantie en bij uitbreiding ons leven niet aan een of ander ideaalbeeld hoeft te voldoen om waardevol te zijn. Rust zit blijkbaar niet in het uitschakelen van alle triggers, maar in hoe we ermee omgaan.
Dus nee, op vakantie zijn mijn kinderen niet ineens minder neurodivergent. Ik ook niet overigens, integendeel. Maar we hebben wél samen geleerd hoe we er ons eigen ‘normaal’ van kunnen maken.
Lees ook:
