Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Wat zijn jullie plannen voor het weekend?’ Het is een simpele vraag die standaard vriendelijk bedoeld is. Toch weet ik vaak niet goed wat ik moet antwoorden. Niet omdat wij in het weekend niks doen. Integendeel, we doen net alles. Alleen denk ik dat de term ‘weekend’ bij ons als neurodivergent gezin niet de hele lading dekt. Ik zou het eerder ‘hersteltijd’ noemen, dat klinkt juister.
Want na een week in dit leven moet ons zenuwstelsel bekomen: dat van mij, dat van mijn lief en dat van de kinderen. Er is de standaard vermoeidheid die iedereen weleens ervaart, maar meer nog is het ons systeem dat volledig vastloopt, met prikkels die zich opstapelen tot ze ontploffen, een week die als een orkaan is voorbijgeraasd en een huishouden dat op de binnenkant van een hamsterkooi lijkt.
Daarom maken wij voor de meeste weekends geen plannen. We houden ons aan dat ene plan: doen wat nodig is, zoals kalmeren, herstellen en opnieuw proberen. We houden elkaar vast, en zeker degene die zichzelf even kwijt is. We splitsen ons als ouders op, omdat het ene kind prikkels nodig heeft en het andere er geen meer kan verdragen. We ruimen op wat de week heeft achtergelaten of doen daar alleszins een poging toe. En we proberen gewoon in de zetel te zitten zonder iets te moeten.
De rest blijft steeds voorzichtig afwachten, want zelfs iets kleins als een spontaan bezoekje, een wandeling of een tripje naar de supermarkt kan alles uit balans halen. Een onverwacht geluid, een sok die niet goed zit, een boterham die anders smaakt dan gisteren, de wind die hard waait...
Het is onvoorspelbaar wat de emmer precies doet overlopen en van wie die emmer is, maar overlopen doet-ie. Is dat saai? Voor mijn ADHD-hoofd is het dat honderd procent, absoluut, zeker en vast wel. Zijn dat de momenten die in de fotoalbums belanden, als ik die al ooit zou maken? Nope. Ze worden ook niet op social media gepost, want er is niets boeiends aan. Niemand ziet het, maar het is wel echt.
Want het geeft me ook voldoening wanneer een van de kinderen vraagt of ik over haar rugje kan wrijven, of wanneer ik iemand hoor zeggen dat ze vandaag een jogging gaat dragen omdat het een leuke chilldag is. En wanneer het eigenlijk gewoon stil is, omdat niemand op dat moment iets moet verteren. Daarom probeer ik die momenten ook te koesteren, omdat ik weet dat we dan luisteren naar onszelf en kunnen en durven te nemen wat we nodig hebben. Dat maakt weekenden voor ons de zwaarste en tegelijk de beste dagen van de week.
Dus wat zijn onze plannen voor dit weekend? Ons gezin bij elkaar houden, rust inbouwen en beschikbaar zijn. En ergens tussenin probeer ik ook nog even te ademen en naar het toilet te gaan zonder dat er een kind bij me staat. Als dat lukt, noem ik het een geslaagd weekend. Zelfs als niemand het gezien heeft.
Lees ook:
