Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Het is weer die tijd van het jaar waarin Spotify en andere apps genadeloos eerlijkheid in je gezicht gooien. Ze vertellen je welke nummers jij of je kroost het vaakst luisterde, welke obsessies je had en waar je geld naartoe ging. Zo’n overzicht heet dan een ‘wrapped’, en het idee is waarschijnlijk dat je er inzichten uit haalt. Mijn belangrijkste inzicht is voorlopig dat mijn geld overal naartoe ging en dat ik waarschijnlijk vaker wc-papier kocht dan iets anders. Die feiten leiden nergens toe, dus ik zorg voor mijn eigen ‘wrapped’.
Als moeder bestaat mijn top drie vooral uit momenten waarin we samen tot verbinding en herstel komen. Het zijn die kleine, bijna onzichtbare stukjes bevestiging die ik krijg wanneer ik merk dat mijn kinderen zich veilig voelen bij mij, zelfs wanneer ze boos, luid of verdrietig zijn of zelfs volledig over de rooie gaan. Dat blijft toch een mooi compliment. Het feit dat we elke scheet verwelkomen als ‘George’, mag ook in de statistieken worden opgenomen.
Mijn ADHD-wrapped is minder flatterend, met een jaar vol hoogtepunten van te laat komen, afspraken missen en te veel in mijn hoofd zitten. Alle taken die maar vijf minuutjes zouden duren, eindigden systematisch pas na twee uur en vijf minuutjes, met drie zijsporen en één compleet ander plan, waarna de taak nog niet afgerond was. Ik vergat vooral dingen die essentieel waren, om me ze vervolgens feilloos te herinneren op momenten waarop dat totaal geen zin meer had. En spullen kwijt zijn die ik net vasthad of zelfs nog steeds vasthoud, blijft een running gag waar ik zelf niet om gevraagd heb.
Als partner was het een jaar waarin samen zwijgend in de zetel zitten ook telde als samenzijn en waarin discussies soms klein begonnen, groot eindigden en opgelost werden door toe te geven dat we gewoon moe waren. En waarin de kleinste gebaren, zoals elkaars favoriete chips kopen, ’s morgens de verwarming aanzetten voor de ander en iets overnemen zonder woorden uiteindelijk het meeste gewicht hadden.
Mijn wrapped als vriendin bestaat dan weer vooral uit onvolledige zinnen en goede intenties. Uit boodschappen als “Ik stuur straks terug” en “Vergeten terug te sturen”. Uit koffies en fijne gesprekken, nieuwe vriendschappen en oude die blijven hangen, ook wanneer ik even onbereikbaar ben in mijn hoofd. En gelukkig ook uit vrienden die dat begrijpen zonder dat ik het telkens moet uitleggen.
Als auteur was het het jaar van mijn ADHD-boek én onze podcast, van woorden en zinnen schrappen die ik eerst briljant vond, twijfelen tot het irritant werd en teksten toch insturen. Van denken dat het niet goed genoeg is tot berichten ontvangen van lezers die zeggen dat ik met dat boek heb verwoord wat zij niet gezegd krijgen. Dat blijft even onwennig als ontroerend.
En dan is er nog mijn wrapped-gedachte van het jaar, de zin die alles samenvat: het is veel, maar we doen wat we kunnen. We doen zelfs wat we niet kunnen.
Lees ook:
