Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Zou ik het allemaal anders gedaan hebben, als ik wist wat ik nu weet? Die vraag stel ik me soms, als het over het prille moederschap gaat. De standaardreflex is om dan ‘nee’ te zeggen, toch? Omdat het hen naar het heden gebracht heeft. En omdat je zogezegd leert uit je fouten. Maar als ik eerlijk ben, is mijn antwoord ‘ja’. Ik denk wel dat ik sommige dingen anders zou hebben gedaan. Niet omdat ik spijt heb van grote beslissingen of omdat ik het slecht zou hebben gedaan. Wel omdat ik toen echt veel niet wist.
Ik wist niet dat mijn kinderen neurodivergent zijn. Dat ze hun prikkels anders verwerken, dat hun hoofdjes snel vollopen, dat hun gedrag soms geen keuze is maar een vorm van overleven. Ik wist ook niet dat ík neurodivergent ben. Dat ik ADHD heb en dat dat niet alleen betekent dat ik verstrooid ben, maar ook: snel overprikkeld, emotioneel intens, chaotisch en tegelijk overdreven perfectionistisch. Dat ik als jonge moeder met een slapeloos hoofd en een baby op de arm geen gebrek aan doorzettingsvermogen had, maar een gebrek aan dopamine.
Ik zou het dus anders gedaan hebben. Met meer voorbereiding, ten eerste, aangezien niemand echt beter werd van mijn yolo-aanpak. Ik zou dus niet meer op goed geluk met enkel een tetradoek en wat borstvoedingsgoesting naar het ziekenhuis trekken, ervan uitgaand dat ik het onderweg wel zou leren. Ik zou me beter laten begeleiden. Niet in de vorm van strakke schema’s of opvoedingsboeken, maar met iemand die me kon geruststellen en af en toe tegen me zei: ‘Dit is veel. En jij hoeft dit niet alleen te dragen.’
Ik zou minder streng zijn voor mezelf. En ik zou mezelf minder onrealistische eisen opleggen. Niet ten koste van alles die perfecte borstvoeding, babyvriendelijke wasverzachter of zo snel mogelijk weer in die jeansbroek passen en mezelf zijn. Ik zou nu gewoon dragen wat er is, een andere jeansbroek en die nieuwe versie van mezelf. Want het ding is dat je dus niets weet van je kind als het net geboren is. Je weet niet wat zo’n mensje nodig heeft, rustig maakt of overspoelt. En je weet ook niet wat het moederschap met jou gaat doen. En dan vind ik het prima om dan te zeggen dat je het anders zou doen als je toen wist wat je nu weet.
Met een laatste terugblik op mijn moederschap zou ik nog één ding echt wel anders doen: ik zou mezelf minder vergelijken met andere moeders. Nochtans vroeg ik me constant af hoe anderen het deden. Hoe zij het prille moederschap moeiteloos leken te combineren met al de rest. ‘Iedereen doet maar wat’, hoorde ik dan. Maar dat geloofde ik nooit. Iedereen deed toch maar wat het beste lijkt? Nu weet ik dat iedereen het op zijn eigen manier doet. En dat is dus niet mijn manier, niet met mijn hoofd, niet met mijn kinderen. Daarom denk ik niet langer: ze doen maar wat. Ook niet: ze doen maar wat het beste lijkt. Ik denk nu: ze doen maar.
Lees ook:
