Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Coregulatie. Dat is het magische woord dat je als ouder zou moeten kennen als je een kind hebt dat het weleens moeilijk heeft. Als ouder blijf je immers het best zo kalm en stevig mogelijk, als een veilige rots in de emotionele branding van je kind. Ook al heb jij het ook moeilijk als je kind het moeilijk heeft. Ik werk daarom aan en met die coregulatie. Kalm blijven in de storm, spiegelen, ademruimte bieden. Allemaal mooi en belangrijk, maar intussen heb ik wel een vraag: wie reguleert míj dan?
Wanneer hier een kind op de grond ligt te brullen omdat ik de slierten pasta wel of net niet gesneden heb, adem ik diep in, ga ik op mijn knieën zitten, spreek ik zacht, bied ik een oplossing aan, hou ik een veilige afstand en fluister ik dingen als ‘Ik hoor dat je boos bent, dat mag.’ Meestal doe ik het zo. Soms roep ik namelijk ook gewoon dat ze dan maar honger moeten lijden en sluit ik me op in de berging. Met een zak chips.
Want het gebeurt dat we ’s ochtends al aan drie meltdowns zitten, mijn koffie koud is, ik mijn medicatie nog niet heb genomen en iemand met een fluostift op mijn witte T-shirt heeft getekend. Mijn zenuwstelsel lijkt dan bloot te liggen, en toch moet ik rustig blijven? Ik moet de volwassene zijn? De stabiele factor? Geen chips eten?! Terwijl ik eigenlijk vooral iemand ben met een fragiel hoofd, weinig marge en een heleboel to-do’s die ik nooit van mijn leven kan doen.
Ik weet ook wel dat ik niet de enige ouder ben die af en toe ontploft. Maar het voelt vaak alsof iedereen het beter doet. Of in elk geval rustiger, gecontroleerder of minder gefrituurd vanbinnen. En ik snap wel dat ik dan moet zorgen voor mezelf en ik mijn grenzen moet bewaken of inchecken bij mezelf, maar soms wil ik gewoon even zeggen dat het lastig is. Zonder dat iemand me meteen een oplossing doorstuurt die toch niets oplost.
Is dat zo erg? Ik ben geen moeder die vindt dat ze sterk moet zijn voor haar kinderen. Ik ben een moeder met een zenuwstelsel, die snel overprikkeld, moe en leeg is. Een ware treat dus, dat is duidelijk. Maar die treat heeft eigenlijk net zoveel zachtheid nodig als haar kinderen.
Daarom zoek of maak ik ruimte wanneer dat nodig is, probeer ik te luisteren naar mezelf en te doen wat ik kan. Dan ga ik even aan de keukentafel zitten zonder iets te moeten, ik stuur een rant naar iemand die het snapt of ik focus me tussen twee meltdowns door op een ademhalingsoefening. Want als ik wil dat mijn kinderen leren omgaan met hun emoties, moeten ze ook zien dat ik het probeer.
Dat ik oefen, dat ik ook weleens snauw en dat sorry zeggen ook bij coregulatie hoort. Het is daarom ook samen leren wat we nodig hebben als het moeilijk is. En dat gaat hier voorlopig met veel vallen en nog meer opstaan. Altijd weer dat opstaan, rechtkrabbelen als het moet. Zolang we maar niet weglopen, zelfs als we even geen idee hebben hoe we moeten blijven staan.
Lees ook:
