Heb je eigenlijk al een doel hier in Nederland?
– Euhm, neen. Hoe bedoel je?
Je bent toch naar Nederland gekomen om na te denken?
– Ja, dat is waar.
Oké, maar ik heb het gevoel dat je alweer wordt afgeleid. Door etentjes en drankjes met je nieuwe vriendinnen, en bezoekjes uit België.
– Ja, maar...
Je doet wat je wil schat, maar ik ben bang dat je het even druk krijgt als thuis. En vergeet waarom je naar hier bent gekomen.
...
Het regent intussen al twee weken non-stop in Den Haag. Ook het afgelopen weekend toen we bezoek kregen van vrienden en niets anders deden dan aperitieven, dineren en brunchen. Het was heerlijk. En ik geniet van de tijd met mijn dierbaren uit België. Maar het is waar wat mijn vriend de avond ervoor zei. Ik plan mijn leven weer zo vol dat er geen tijd is voor de echte prioriteiten. Minder druk. Minder stress. Minder verplichtingen. Meer tijd voor elkaar. En meer tijd om na te denken over mijn toekomst. Nieuwe dromen. Of kleine dingen, zoals hobby’s. Al heb ik in dat laatste wel al verandering gebracht. Want als er één moment is waarin ik tot de beste ideeën kom, of even kan filosoferen dan is het wel tijdens het sporten. En zo doe ik meteen iets aan mijn zwemband die steeds grotere proporties krijgt in Den Haag. Twee (vette) vliegen in één klap. En dus raap ik al mijn moed bij elkaar en fiets ik door het koude, natte herfstweer naar de sportschool. Raar toch wat slecht weer met een stad kan doen. Alles ziet er zoveel grauwer uit. Net als mijn hoofd waar de herfst ook begonnen is. Het is er mistig en donker. En alle redenen om naar Nederland te komen zijn vervaagd. Wat doe ik hier in de stad? Waarom wilde ik per se een jaar weg? En kon ik dat nadenken niet gewoon thuis doen? Ik voel me een stuurloos schip. Een eenzame boei die wat ronddobbert zonder te weten waar ze zal eindigen.
Maar ik zet flink door. Mét nieuwe fiets en sportschoenen als stimulans om mijn nieuwe voornemen vol te houden. En een paar kilometers verder kom ik aan op een verlaten industrieterrein met een groot, grijs gebouw. Door de grote ramen zijn mensen in de weer met gewichten, grote springballen en een roeitrainer. En ik voel dat ik de eerste stap heb gezet, naar verandering: de zwemband aanpakken!
Ik voel me een stuurloos schip. Een eenzame boei die wat ronddobbert zonder te weten waar ze zal eindigen.
Het lijkt alweer eeuwen geleden dat ik op een loopband heb gestaan. En nog langer geleden op een step. Het eerste kwartier zweet ik me dan ook kapot en kijk ik verlangend naar het flesje water dat intussen op de grond is gevallen. Maar ik geef niet op. Op de een of andere manier symboliseert de step het grote doel waarvoor ik naar Den Haag ben gekomen. Dat ik dat doel nog niet heb gevonden, maakt niet uit. Ik weet alleen dat ik niet opgeef. M’n armen zwieren evenwichtig met mijn benen mee. En na een half uurtje heb ik het ritme gevonden. Ik lijk niet meer te zweten als een rund, adem niet meer alsof ik word gewaterboard en begin zelfs te genieten. Bij elke zwier voel ik me sterker. En ik weet dat alles op de een of andere manier wel goed zal komen. Na een uur vertraagt het toestel en lijkt de lente aangebroken in mijn hoofd. Ik voel een kleine overwinning.
Hoewel de mist nu helemaal is opgeklaard, heb ik nog steeds geen idee wat mijn doel wordt dit jaar in Nederland. Misschien moet ik klein beginnen: minder etentjes, en meer tijd in de sportschool. Mijn zwemband zal me alvast heel dankbaar zijn!
VLOG: Sinterklaas
