Ik voel me weer zestien, and not in a good way. Niet op een 'vlinders in de buik, eerste keer zat'-manier. Eerder een 'slechte huid, geen zin om buiten te komen'-manier. Dat zit zo: ik ben onlangs van pil veranderd. Mannen die stiekem de Flair van hun vriendin lezen en gruwelen bij de gedachte aan het woord 'menstruatie' en al wat erbij hoort, dit is het moment waarop jullie stoppen met lezen. Vrouwen die weten wat het is om heen en weer geslingerd te worden door een instabiele hormoonhuishouding, dit is het moment waarop jullie een zucht van herkenning en medelijden slaken.
Mijn gezicht heeft de textuur van een maanlandschap. Ik voel me lelijk, lusteloos en opgeblazen. Dat laatste kan ook te maken hebben met het feit dat ik continu aan het snoepen ben.
Door een plotse anticonceptieswitch is mijn lijf in de war. Mijn gezicht heeft de textuur van een maanlandschap. Ik voel me lelijk, lusteloos en opgeblazen. Dat laatste kan ook te maken hebben met het feit dat ik continu aan het snoepen ben. Nog zo’n fijne bijwerking van mijn voorbehoedsmiddel, of ben ik nu excuses aan het zoeken? De eeuwenoude vraag 'Wat was er eerst, de pil of mijn vraatzucht?' heb ik nog steeds niet beantwoord. Mijn lief snapt er ook maar weinig van. Hoewel ik in zijn ogen aflees dat hij mij een enorme overdrijver vindt als ik in de zetel lig te blèten dat mijn leven voorbij is, weet hij zijn reactie te beperken tot een diplomatisch 'Ik vind dat je er altijd goed uitziet.' Eén keer oppert hij analytisch dat mijn drankgebruik wellicht een rol speelt in dit dermatologische drama. Totaal naast de kwestie, natuurlijk.
Uiteindelijk besluit ik mijn zelfmedelijden aan de kant te schuiven en mijn probleem aan te pakken. Wat zoveel betekent als 'food that's good for your skin' googelen en de dichtstbijzijnde apotheek overvallen. Ik keer huiswaarts met een fruitmand vol antioxidanten, een vitaminekuur en allerhande tubes ter bestrijding van de opstand in mijn opperhuid. Regel één volgens de apothekeres: niet met vieze vingers aan je gezicht zitten. Moeilijk als je elke tien minuten handmatig wil controleren of er vooruitgang is geboekt en zo nee, de boel uit colère wil openkrabben. Geen hypoallergene BB-crème die dan nog helpt.
Dus zit ik hier met mijn gehavende gelaat en zin in snacks, wachtend tot de hormonenstorm gaat liggen. Ik blader nostalgisch terug op Instagram en zoom in op elke selfie. R.I.P. porseleinen vel. R.I.P. twee kilo minder. You don’t know what you got till it’s gone. Ik neem een stuk chocola en schrok het binnen. Wat was er eerst, de kip of het paasei? Ik ben een 28-jarige puber met een slechte huid, maar een geweldig gevoel voor humor.
Deze column verscheen in Flair op 16 mei 2017.
Vorige columns van Catherine:
- COLUMN: 'Ik besta al drie keer langer zónder hem dan met hem'
- COLUMN: '"Ge ziet er echt keigoed uit", zegt hij, "don't let it change you!"'
- COLUMN: 'Ik verwacht dat GAIA elk moment door de haag kan komen gestormd'
Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.
