BRIEVEN VOOR VADERDAG: ‘Wanneer je mijn glimlach zag, was jouw doel opnieuw bereikt: mij gelukkig zien en maken’

Liefste papsie,

Vader worden kan zo goed als iedereen. Maar een goede papa zijn, dat is een echte kunst. Eentje waar jij een meesterartiest in bent.

Ik heb mezelf altijd beschouwd als de ‘moeilijke’ van je twee kindjes, al zou jij dat zelf nooit ofte nimmer zo beschouwen. Je zoon en mijn grote broer is zoals ik hem zelf noem: een golden boy. Hij fietste overal doorheen met alle gemak van de wereld. Wiskunde aan de universiteit leerde hij in zijn bed tot maximum vier uur ‘s middags en dat zonder één letter neer te schrijven. Terwijl ik mezelf dagen aan een stuk, zonder te douchen, opsloot in mijn bureau tot ver na middernacht in een berg kladpapier die ongekende proporties aannam. Mijn perfectionisme zorgde niet altijd voor de beste sfeer aan de eettafel ’s avonds, maar jij stond steevast elke dag klaar om het blokje rond te stappen – weer of geen weer – als ontspanning en om een gebedje te doen aan ons plaatselijk kapelletje, ook al zijn we allesbehalve gelovig. Maar wel een beetje bijgelovig. 😉

Als ik plots besloot om niet meer te eten, en je me letterlijk zag wegkwijnen, trok je tijdig aan de alarmbel. Samen raakten we eruit en toverden we die schamele 47 weer om tot een gezonde 56 kilo. Je had begrip voor alle huil- en raasbuien tussenin, je hielp me vechten tegen het stemmetje in mijn hoofd dat continu vroeg of ik dat wel wilde opeten, en je leerde me de controle beetje bij beetje loslaten.

Als ik plots niet meer wou eten, en je me letterlijk zag wegkwijnen, trok je aan de alarmbel. Je hielp me vechten tegen het stemmetje in mijn hoofd dat continu vroeg of ik dat wel wilde opeten.

Een resem aan exen, van erge over verschrikkelijke tot echte smeerlappen passeerden de revue, maar jij hield de deur altijd wagenwijd open voor deze jongemannen, want mijn geluk primeerde op dat moment. Dat weerhield je er niet van je gedacht te zeggen over bepaalde individuen, maar je wist dat ik dat uiteindelijk toch zélf moest ontdekken. Ik deed er soms een beetje langer over – tja, liefde maakt blind – maar gelukkig komt het verstand met de jaren/exen.

Ik bezorgde je soms slapeloze nachten als ik besloot om je wijze raad in de wind te slaan en toch als jonge studente alleen door het Citadelpark te fietsen in het midden van de nacht, mee te liften met compleet vreemden als ik mijn bus miste of tijdens mijn reis in Jordanië in mijn eentje door de vreemde straten rond te dolen. Ik was immers koppig en ik had per slot van rekening toch een goede rechtse? Je job als politiecommissaris hielp daar natuurlijk niet bij. Je werd dagelijks geconfronteerd met vreselijke gebeurtenissen en je zag in levenden lijve tot wat sommige mensen in staat zijn. Door die beroepsmisvorming trachtte je je naïeve (mijn woorden) dochter soms een beetje onder een glazen stolp te houden. Iets waar ik het vroeger af en toe moeilijk mee had, maar met ouder te worden steeds beter begrijp.

Toen ik net als jij en mijn grote broer met de moto wou leren rijden, was je de eerste om me af te zetten bij de rijschool. Iets wat ongetwijfeld ontzettend moeilijk was, want je beide kindjes die zich kwetsbaar op twee wielen begeven in het verkeer van vandaag… Vele ouders zouden hun veto stellen, maar jij vertrouwde in mijn kunnen én mijn gezond verstand om steeds veilig te rijden. Zelfs wanneer ik mijn eerste toertjes deed op het circuit, stond je aan de zijlijn om me tips te geven. ‘De appex ligt iets verder, blijf meer aan de binnenkant van de bocht of rem iets later.’ Ondertussen werd ik langs alle kanten voorbijgezoefd door mannen met jaren meer ervaring en moto’s met veel meer pk’s. Maar wanneer je mijn glimlach zag als mijn helm uitging, merkte je dat ik me te pletter amuseerde en jouw doel was opnieuw bereikt: mij gelukkig zien en maken.

Wanneer je mijn glimlach zag, was jouw doel opnieuw bereikt: mij gelukkig zien en maken.

Je gaf mij steeds alle ruimte om te ontwikkelen en je liet me iedere kans die op mijn pad kwam met beide handen grijpen. Dankzij jou proefde ik van andere culturen, sprong ik uit een vliegtuig, reed ik in het geschifte verkeer van Malta (tot jouw grote hilariteit de eerste meters rechts, terwijl je daar links moet rijden), racete ik tegen meer dan 200 kilometer over het circuit, gaf ik het beste van mezelf in het Frans (avec un peu de cheveux) op een podium in Egypte, en promoveerde ik naar derde nationale met de voetbalploeg die ooit 21-0 verloor tegen Aalst tijdens de eerste match. Jij geeft me vleugels, en daar kunnen geen biljoen Red Bull-blikjes tegenop.

Papa, ik zie je zielsgraag. Voor eeuwig en altijd, en nog langer.

Je dochterke Herrie