Flaircolumniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik zag op Instagram een filmpje waarin iemand het ‘woord van de dag’ uitlegde: multifucktional. Meteen getriggerd, ik, want dat f-woord doet het altijd goed bij mij. Multifucktional was volgens het filmpje ‘a person who is doing way too fucking much and hangin’ on by a fucking thread’. Nog eens getriggerd, ik, want dat klonk als mij.
Ik voel aanzien voor de vrouw die dat woord bedacht heeft, en ik hoop dat ze ergens met haar hoofd op een tafel is gevallen van vermoeidheid en daar iets troostends in vond. De 24 uur daarvoor had ik zelf ook een hoop gedeeld op Instagram. Geen luchtige filmpjes of leuke DIY’s, maar vooral de struggles van het leven als neurodivergent gezin. En die struggles waren niet ‘voor de show’, ze waren gewoon zoals het was. Net zoals de 24 uur ervoor, overigens. En de 24 uur erna.
In dat ene etmaal had ik brandjes geblust op drie fronten. Mijn kinderen die overstuur raakten door iets kleins maar allesoverheersends, zoals een koek die ze moesten delen of een onduidelijke instructie. Mijn eigen hoofd dat als een slecht afgesteld alarm afging bij elke onverwachte prikkel. Mijn inbox die ontplofte met vragen, reminders en to-do’s die de dag voordien al afgehandeld moesten zijn.
Ik had vergaderd met mezelf, gesust, gestuurd, een nieuwe maaltijd bereid toen de eerste vriendelijk maar kordaat geweigerd werd, iemand tot rust gewiegd, iemand anders weer in beweging gekregen, afspraken verzet, administratie afgehandeld en me ondertussen schuldig gevoeld omdat ik niets had gepost over de Dag van de Geitenkaas of zoiets. Ik heb ook even gehuild in de badkamer, maar dat stond niet in m’n Stories. Niet die dag, althans. Multifucktional, dus.
De reacties op mijn gedeelde struggles waren warm, oprecht en helpend. In mijn inbox kreeg ik veel steun, samen met het advies ‘Zorg goed voor jezelf, hè’. Wil ik! Graag! Maar hoe dan? Dat draadje waarmee ik alles en mezelf bij elkaar probeer te houden, is soms zo dun dat ik alleen maar kan hopen dat het niet knapt. Want als dat gebeurt… Ja, wat dan, eigenlijk? Hoe dan ook wil ik niet dat het zover komt. Ik wil blijven functioneren, al is het soms op die half wankele manier. Want ik heb mensen nodig, en zij hebben mij ook nodig. Natuurlijk kan ik niet alles oplossen, maar ik probeer het wel vaak. Multifucktional, dus. Niet uit bewijsdrang, wel omdat het moet.
Voor mezelf zorgen betekent soms dat ik gewoon wat to-do’s skip, dat ik even naar de muur staar of vijf minuten blijf zitten in de auto op de oprit. Het is niet heroïsch Pinterest-waardig, maar wel genoeg voor mij om dat draadje vast te houden. En zolang dat lukt, beschouw ik het als een overwinning. Dus lang leve de multifucktionals. Mogen we draadjes vinden die lang en vooral sterk genoeg zijn.
Lees ook:
