‘Het was het einde van een zoektocht en tegelijk de start van een nieuwe: die naar mezelf.’
‘Een halfjaar geleden kreeg ik de diagnose ADHD’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat er ‘iets’ was, maar ik kon nooit precies vinden wat. Tot er echt goed gezocht werd. Een halfjaar geleden kreeg ik de diagnose ADHD. Het was het einde van een zoektocht en tegelijk de start van een nieuwe: die naar mezelf. Want hoewel ik nu eindelijk weet waarom ik al mijn hele leven tegen zoveel dingen bots, betekent dat niet dat het ineens opgelost is. Het is ook geen excuus. Het kan enkel leiden tot meer zelfkennis, met het inzicht wáárom mijn hoofd en leven soms zo’n chaos zijn. En dat is zowel een opluchting als een harde realisatie. Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik gewoon niet zo’n doorzetter was. Lui! Quitter! Mijn stage na mijn studies? Niet afgemaakt. Een andere opleiding? Halfweg gestopt. Een veel te duur fitnessabonnement? Zes keer gebruikt. Elke nieuwe hobby die ik ooit startte? Gestopt.
Het paste in het plaatje dat ik van mezelf had: iemand met veel ideeën en plannen, maar weinig uitvoering als het me niet echt interesseerde. Ik had de struggles die volgens mij iedereen had, maar daar probeerde ik mee te leven. Dat lukte de ene periode beter dan de andere. En toen kreeg ik kinderen. Ineens had ik de verantwoordelijkheid over twee minimensen. De dagelijkse routine voelde als een onmogelijke hindernis en de combinatie van een ADHD-hoofd en een dochter met autisme, die juist wél structuur nodig had, was vaak loodzwaar. Ik begon me steeds meer een mislukking te voelen, zeker als moeder. Hoe kon ik mijn kinderen een stabiele basis geven als ik die zelf niet eens had?
Op aangeven van mijn psycholoog, die ADHD vermoedde, startte ik een diagnostisch traject. Tegelijk met de diagnose, kwam die opluchting. Nóg een label in ons gezin, maar het verklaarde zoveel! De moeite om routineuze taken te starten of af te maken, het eindeloze uitstellen van saaie dingen, de momenten van hyperfocus die me alles doen vergeten, mijn emoties die vaak all over the place zijn. De verlamming ’s morgens wanneer ik niet kan beslissen of ik eerst zou douchen of me gewoon zou aankleden, om uiteindelijk te blijven liggen en te scrollen, tot een van de kinderen me uit bed komt sleuren. Het ontbreken van enig tijdsbesef. Het gevoel dat ik een slechte moeder ben, omdat ik geen rust vind in iets ‘simpels’ als een avondroutine met de kinderen. Het heeft allemaal een reden.
Sinds ik dat weet, wil ik veel veranderen. Vooral mezelf. Maar ik denk niet dat dat echt de oplossing is. Mildheid is dat waarschijnlijk wel. Voor mezelf, voor mijn overbelaste brein, voor de dingen waaraan ik nog moet werken, en de dingen die misschien nooit zullen veranderen. Of toch niet zonder dat ik daar eerst het harde werk voor doe. Ik schrijf dit niet omdat ik mijn ADHD nu helemaal omarm of onder controle heb. Ik schrijf dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben die te lang zonder diagnose heeft rondgelopen. Misschien worstel jij ook. En misschien kom ik je onderweg wel tegen, even zoekend als ik, ongeacht welke diagnose en hoelang die er al is. Zie ik u daar?
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
