‘Niet bij je kinderen, jezelf of die aardappelen die dreigen over te koken.’
‘Je probeert je aandacht te verdelen, maar het voelt alsof je nergens echt aanwezig bent’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Toen ik mijn kinderen pas geperst had, had ik me voorgenomen om volledig aanwezig te zijn in het daar en toen, het hier en nu. Elke zucht, elke frons, elk klein wiebelvingertje zou ik bewust beleven. Het was een nobel plan, maar in de praktijk keek ik vaak door de lens van mijn telefoon naar mijn baby terwijl ik probeerde elke beweging voor de eeuwigheid vast te leggen. Alsof ik dat moment alleen maar écht kon onthouden als ik het later terug kon kijken in een wazige video vol ruis van mijn eigen gehijg.
Het voeden vond ik in het begin ook wonderlijk. Zo bijzonder, zo intiem. Elk slokje moest ik meemaken. Maar blijkbaar wordt iets wonderlijks uiteindelijk ook gewoon iets praktisch. Na een tijdje merkte ik dat ik tijdens die voedingen zat te scrollen. Foto’s van andere baby’s, grappig genoeg, terwijl mijn eigen kind daar lag, live en in full HD. Hoezo, focus?
Toen de kinderen wat ouder werden, was ik ook in het begin de enthousiaste moeder die volledig opging in het spel. Blokken stapelen, torens bouwen, het hele pakket. Maar zodra we de twintigste toren hadden gebouwd, stond ik al patatten te schillen terwijl ik af en toe iets mompelde als: ‘Wauw, goed gedaan, nog een blok erboven!’ Zonder te kijken. Niet omdat ik mijn kind niet geweldig vind, maar omdat ik voelde dat ik die tijd ook nuttiger kon invullen. En dat is precies de moeilijkheid: de drang om de tijd nuttiger in te vullen. Terwijl het toch ook heel nuttig is om aanwezig te zijn bij je kind, niet?
Waarom voelt dat dan zo moeilijk? Misschien omdat het soms voelt alsof er te weinig tijd is. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor alles wat je óók nog moet doen. Het huishouden, je werk, de boodschappen, je sociale leven… Het stapelt zich sneller op dan die ellendige blokken van zo’n toren. En hoe meer je probeert te balanceren, hoe meer het lijkt alsof je niets écht goed doet en alles instort.
Je wil er zijn voor je kinderen, maar je wil ook dat de stapel vuile was niet torenhoog wordt en dat er iets eetbaars op tafel staat. Dus wat doe je? Je multitaskt. Je probeert je aandacht te verdelen, maar uiteindelijk voelt het alsof je nergens echt aanwezig bent. Niet bij je kinderen, niet bij jezelf, niet bij die aardappelen die dreigen over te koken omdat je ondertussen ook nog probeert een werkmail te beantwoorden. Je wil overal zijn, maar je kan niet overal zijn. En dat betekent dat je moet kiezen.
Je hebt misschien niet altijd de perfecte focus, maar wel de intentie. Want ook al ben ik niet altijd de moeder die volledig opgaat in elk spelletje of elke scheet die ze laten, ik ben er wél. En ik hoop dat dat genoeg is. Soms door gewoon even te kijken. Echt te kijken; zonder telefoon of andere afleiding, ongeacht hun belangrijkheid. Al is het maar voor een moment. De kans is immers groter dat ik die momenten ook echt ga onthouden, zelfs als ze niet op video staan.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
