En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Ilina (26) raakte ongepland zwanger. Ruben (26) en zij zijn nu de trotse ouders van Lewis.
Ruben en ik wilden sowieso kinderen, maar pas binnen een jaartje of drie’, zegt Ilina. ‘We wilden eerst trouwen, maar dat plan viel in het water, want ik raakte ongepland zwanger. Ik was twee dagen overtijd en kocht een zwangerschapstest. Tot mijn grote verbazing was die positief! Ik deed zeker vijf testen om zeker te zijn, en ze waren alle vijf positief. Na een bloedonderzoek waren we 100 % zeker dat er een kindje op komst was en we besloten er volledig voor te gaan, want we voelden dat we er klaar voor waren.’
Dobbit TV
‘De zwangerschap verliep vlotjes’, aldus Ilina. ‘Ik had in het eerste trimester enkel last van misselijkheid en vermoeidheid. Ik kon niet eten en had geen energie. Het tweede trimester kreeg ik weer meer energie, maar toen had ik enorm veel last van maagzuur. Ik worstel al heel m’n leven met mijn gewicht en ik vond het dan ook jammer dat er vaak tijdens mijn controles bij de gynaecoloog opmerkingen werden gegeven over mijn gewicht of dat van onze baby. Dat maakte me heel onzeker terwijl je net zou moeten stralen met die bolle babybuik.’
Ik worstel al heel m’n leven met mijn gewicht en ik vond het dan ook jammer dat er vaak tijdens mijn controles bij de gynaecoloog opmerkingen werden gegeven over mijn gewicht of dat van onze baby.
‘De baby werd stevig ingeschat, dus de gynaecoloog wilde me niet te lang overtijd laten gaan’, vertelt Ilina. ‘We spraken een inleidingsdatum af, maar de avond ervoor verloor ik m’n slijmprop en kreeg ik mijn eerste weeën. Stiekem was ik blij dat de bevalling toch spontaan op gang kwam. De eerste uren verliep alles heel goed en had ik per uur één centimeter opening. Ik kon de weeën goed opvangen en wegpuffen. Ter afleiding keken Ruben en ik de hele nacht naar Dobbit TV.’
Sterrenkijker
‘Nadat ik zeven centimeter ontsluiting had, stagneerde het plots’, zegt Ilina. ‘Ik kreeg een weeënstorm en kon het niet meer uithouden van de pijn waardoor ik om een epidurale vroeg. Wat een verademing! Al begon mijn hele lichaam te jeuken van die verdoving, maar het was dat of pijn lijden. Toen de gynaecoloog langskwam, stelde ze vast dat de baby een sterrenkijker was. Ik had nog geen volledige ontsluiting, maar voelde plots een enorme drang om te persen! Ik kon het niet meer tegenhouden, mijn hele lijf schreeuwde dat ik moest persen. De gynaecoloog draaide de baby dan maar inwendig, zette een knipje en gebruikte de vacuümextractie. De vroedvrouw kwam zelfs op mij zitten en duwde op mijn buik om de baby te laten dalen.’
De gynaecoloog draaide de baby dan maar inwendig, zette een knipje en gebruikte de vacuümextractie. De vroedvrouw kwam zelfs op mij zitten en duwde op mijn buik om de baby te laten dalen.
‘Met succes, want na veertig minuten persen, kwam Lewis ter wereld’, aldus Ilina. ‘Toen ze hem op m’n borst legden, had ik niet direct dat moedergevoel. Ik moest nog bekomen van de bevalling, want dat is echt een aanslag op je lichaam! Ik denk dat veel mama’s dit herkennen, maar toch is het nog een taboe. Ik viel zelfs flauw na de bevalling omdat ik zoveel bloed verloor. De dagen in het ziekenhuis verliepen met ups en downs. Lewis huilde veel, sliep niet goed, de borstvoeding wilde niet lukken en ik was nog heel zwak na de pittige bevalling.’
Onderschat
‘Eenmaal thuis moesten we echt een nieuw ritme zoeken, maar stapje voor stapje raakten we op elkaar ingespeeld’, zegt Ilina. ‘Daardoor kreeg ik meer en meer een connectie met ons zoontje en nu zou ik hem niet meer kunnen missen! Ik heb het moederschap toch een beetje onderschat, zeker omdat het geen geplande zwangerschap was. Ik zie Lewis doodgraag en ik zou alles voor hem doen, maar 24 op 7 er voor hem moeten zijn, is heel vermoeiend. Soms zou ik gewoon nog eens een dagje niks willen doen: een hele dag Netflixen en ‘s avonds een pizza in de zetel opeten. Maar als hij dan naar me glimlacht, ben ik dat alweer vergeten (lacht).’
Mijn vijf zwangerschapstesten! Tot onze grote verbazing waren ze allemaal positief.
Toen ik 30 weken zwanger was, deden we een zwangerschapsshoot op een supermooie locatie tijdens de zonsondergang.
Fotograaf: picturedbyvalerie
Het is misschien wat cliché, maar we wilden absoluut een rompertje met daarop ‘coming soon’ en dan uiteraard een echo van ons kindje. De reacties waren hartverwarmend.
Dit is de laatste echo die gemaakt werd van Lewis. Het was een heel speciaal gevoel om te weten dat ik hem de volgende keer écht ging ontmoeten. Hij leek ook zo hard op deze echo toen we hem de eerste keer zagen.
Onze prachtige doopsuiker werd met veel liefde gemaakt door mijn schoonmama en schoonzus met hun bedrijfje Natur-elles.
Mijn lieve collega’s hadden mijn bureau mooi versierd op m’n laatste werkdag.
Nog een laatste foto van m’n bolle babybuik in de lift onderweg naar de verloskamer.
Hier was Lewis een paar minuutjes oud. Hij bleef liever nog lekker warm in de buik en liet zijn ongenoegen zien met zijn middelvinger (lacht).
Ik draag Lewis negen maanden lang, inclusief alle kwaaltjes, om dan van iedereen te horen dat hij als twee druppels water lijkt op Ruben. Al vind ik dat stiekem wel fijn!
Op deze foto is Lewis bijna 3 maanden oud, We zijn smoorverliefd op hem!
Nog meer mama’s over het moederschap:
