En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Nikita (32) had een keizersnede, maar de verdoving werkte niet goed. Free (36) en zij zijn nu de trotse ouders van Maurice.
‘Het was niet makkelijk voor Free en ik om zwanger te raken’, vertelt Nikita. ‘Na een jaar proberen, gingen we naar een gynaecoloog die gespecialiseerd is in fertiliteit. Zij vermoedde dat ik cysten op m’n eierstokken had, PCOS, waardoor ik fertiliteitsmedicatie kreeg. Helaas werd ik depressief van die pillen, dus schakelde ik over op een ander medicament. Niet snel daarna was ik zwanger! Ik kon het niet geloven en deed drie zwangerschapstesten om zeker te zijn.’
Zelfzeker
‘Ik ben dierenarts en ik moest al snel stoppen met werken omdat dit te risicovol was voor m’n zwangerschap’, gaat Nikita verder. ‘Mijn zwangerschap leek dan ook jaren te duren, aangezien ik alleen thuis zat! Ik voelde me zo eenzaam én had daarbovenop nog eens heel veel last van zwangerschapskwaaltjes. Misselijkheid, vermoeidheid, reflux, bekkeninstabiliteit, gezwollen voeten en noem maar op. Ik was dus niet graag zwanger! Op sociale media zie je alleen maar foto’s en filmpjes van toekomstige mama’s die zich perfect in hun vel voelen. Dat maakte me heel onzeker en daarom toonde ik op mijn socials de realiteit. Ik kreeg daar heel veel respons op en dat zorgde ervoor dat ik me niet meer zo alleen voelde.’
Op sociale media zie je alleen maar foto’s en filmpjes van toekomstige mama’s die zich perfect in hun vel voelen. Dat maakte me heel onzeker en daarom toonde ik op mijn socials de realiteit. Ik kreeg daar heel veel respons op en dat zorgde ervoor dat ik me niet meer zo alleen voelde.
‘Ik had vroeger een eetstoornis, dus ik was enorm bang om bij te komen tijdens m’n zwangerschap’, vertelt Nikita. ‘Maar ik heb me nog nooit zo zelfzeker gevoeld als toen! Ik was zo trots dat mijn lichaam een veilig “huisje” was voor onze baby. Ik pronkte dan ook trots negen maanden lang met mijn bolle babybuikje.’
Epidurale
‘Mijn vliezen braken toen ik veertig weken ver was’, zegt Nikita. ‘Ik wist dat er vruchtwater kon vrijkomen, maar ik was niet voorbereid op de hoeveelheid water ik zou verliezen! Het bleef maar komen! Ik was zelfs bang om onze parketvloer om zeep te helpen (lacht). Het vruchtwater zag groen, wat wijst op stoelgang van de baby, dus ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis.’
Ik begrijp niet dat er een soort schaamte hangt rond het vragen van een epidurale, want het enige wat telt is toch dat je kindje gezond is?
‘Ik wilde op voorhand voor een badbevalling gaan zonder verdoving, maar na vier uren weeën opvangen, had ik nog steeds maar drie centimeter ontsluiting, dus ik besloot toch een epidurale te vragen omdat de pijn te intens was. Ik begrijp niet dat er een soort schaamte hangt rond het vragen van een epidurale, want het enige wat telt is toch dat je kindje gezond is? Het prikje voelde als een spuitje bij de tandarts en de pijn ebde weg, zalig!’
Keizersnede
‘Helaas maakte onze baby nog geen aanstalten om tevoorschijn te komen’, zegt Niktia. ‘Na negen uur bleek dat hij een sterrenkijker was en ook nog niet volledig ingedaald was. Ik ging op handen en knieën zitten, met mijn hoofd naar beneden in de hoop dat hij nog zou draaien. Maar dat was tevergeefs. Na twaalf uur arbeid begon de hartslag van ons kindje te dalen, want hij had de navelstreng driemaal rond zijn nekje en besloot de dokter over te gaan op een keizersnede.’
Na twaalf uur arbeid begon de hartslag van ons kindje te dalen, want hij had de navelstreng driemaal rond zijn nekje en besloot de dokter over te gaan op een keizersnede.
‘Ik merkte tijdens de keizersnede dat ik best wel nog veel pijn voelde’, aldus Nikita. ‘Maar ik wilde niet dat de anesthesist me volledig onder narcose zou brengen, want ik wilde de geboorte van mijn baby niet missen! Ik zag enorm af en ik brulde het hele operatiekwartier bijeen van de pijn. Maar toen ik Maurice tevoorschijn zag komen, was dat het allemaal waard. Toen ik gehecht was en op recovery lag, mocht Maurice voor het eerst op mijn borst liggen en dat is het mooiste moment dat ik ooit meemaakte.’
Angstig
‘De eerste dagen na de geboorte van Maurice leefde ik op adrenaline’, zegt Nikita. ‘Ik sliep slechts een tweetal uurtjes per nacht, maar ik voelde me niet moe en ik had ook geen last na de keizersnede. De borstvoeding ging vlotjes, ik had geen last van kloven, waardoor ik het heel fijn vond om te doen. Ik leefde op een roze wolk en die bleef ook duren eenmaal we terug thuis waren. Ik ben een heel sociaal persoon die veel afspreekt met vrienden, maar die eerste weken wilde ik gewoon cocoonen met onze baby.’
Ik zie mezelf ook liever nu ik mama ben. Ik herken namelijk aspecten van mezelf in Maurice die ik zo graag zie, dus dat zorgt ervoor dat ik ook liever ben voor mezelf.
‘Mama zijn is zowel het mooiste als het zwaarste wat ik ooit al meemaakte’, aldus Nikita. ‘Maurice slaapt niet goed door en die korte nachten in combinatie met terug fulltime werken hakt er enorm hard in. Ik ben ook een angstig persoon en sinds ik mama werd, is dat nog erger geworden. Ik zie overal gevaar en ben enorm bang dat er iets erg zou gebeuren met ons zoontje. Langs de andere kant kan ik beter relativeren, want mijn prioriteit is nu Maurice. Ik zie mezelf ook liever nu ik mama ben. Ik herken namelijk aspecten van mezelf in Maurice die ik zo graag zie, dus dat zorgt ervoor dat ik ook liever ben voor mezelf.’
Ons hondje Lou stond centraal bij de zwangerschapsaankondiging.
In mijn derde trimester besloten we mijn bolle babybuik vast te leggen tijdens een shoot. Ik ben zo blij met de prachtige foto’s.
Fotograaf: byhannedeloof
Naar het einde van de zwangerschap had ik letterlijk het gevoel alsof mijn buik op ontploffen stond!
De eerste foto met ons drietjes. Ik werd op dat moment nog gehecht en terwijl had Free huid-op-huidcontact met ons zoontje.
Dit is de realiteit na een keizersnede: steunkousen, een pamper en een gigagrote jurk met melkvlekken van m’n lekkende borsten. Een tegengewicht voor al die perfecte plaatjes van pas bevallen vrouwen.
Het kaartje werd ontworpen door een vriendin, net zoals de kaarsjes. De granola en confituur maakten we zelf.
Ik was in het begin bang om borstvoeding in het openbaar te geven, maar eenmaal ik merkte dat niemand zich daar iets van aantrekt, geef ik Maurice zonder gêne borstvoeding op publieke plaatsen.
Op deze foto’s is Maurice drie weken oud.
Fotograaf: byhannedeloof
Toen Maurice amper zes weken oud was, vertrokken we met de auto op reis naar Oostenrijk. Maurice sliep bijna de hele tijd waardoor wij genoten van het uitzicht.
We vinden het geweldig om samen te gaan wandelen en merken dat Maurice hier zelf ook enorm van geniet.
Nog meer mama’s over het moederschap:
