Noah Mavuela (25), beter bekend als rapper Yung Mavu, heeft zijn acteerdebuut te pakken in de nieuwe Streamz-reeks ‘The Best Immigrant’. Flair babbelde met hem over de serie en self-love. ‘Ik heb geen enkele spier in m’n lichaam (lacht). Ik vind dat helemaal oké. Ik ga wel sporten, maar doe dat voor m’n mentaal welzijn en niet om spieren te kweken’, zegt hij.
In de nieuwe Streamz-reeks ‘The Best Immigrant’ komt een nieuwe extreemrechtse regering aan de macht, die beslist dat iedereen die niet in België geboren is, terug moet keren naar zijn land van oorsprong. De enige hoop voor het koppel Muna en Jamal is om deel te nemen aan een nieuwe, meedogenloze spelshow genaamd ‘The Best Immigrant’, waarin de hoofdprijs een verblijfsvergunning is. ‘Ik speelde ooit mee in twee kortfilms, maar dat waren eindprojecten van studenten’, vertelt Noah. ‘Deze rol is dus eigenlijk mijn acteerdebuut.’
Had je veel zenuwen?
‘Ik vond het heel spannend, want het is een onbekende wereld voor mij. Ik heb thuis echt als een gek mijn teksten zitten blokken (lacht). Maar die zenuwen waren er eerder in de positieve zin, want ik had er enorm veel zin in en ik was zo blij dat die bal van acteren eindelijk is beginnen rollen.’
Was acteren altijd al je droom?
‘Ja, voor de volle honderd procent. Ik wilde vroeger, voordat ik met muziek begon, eigenlijk altijd acteren. Ik deed al personages na in m’n kamer toen ik vijf jaar oud was. Ik heb ook woord, kunst en drama gestudeerd. Het was altijd mijn ambitie om op een set te staan, maar ik begon met muziek maken, waardoor dat idee wat verwaterde.’
Hoop je dat deze rol een soort springplank is?
‘Ik hoop keihard dat deze rol deuren opent voor andere projecten. Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik ook een acteercarrière wil opbouwen. Deze kans deed zich voor, en ik heb die met beide handen gegrepen.’
Vertoon je veel gelijkenissen met je personage?
‘Eigenlijk wel. Samuel is net als ik heel beschermend over zijn broer. Ik ben sinds mijn zestiende ook de man in huis, dus ik herken dat wel. Ik ben ook heel zorgzaam voor m’n broer, moeder en alle mensen die ik graag zie. Samuel komt over als een koele kikker, maar eigenlijk is alles wat hij doet gericht op z’n broer in veiligheid brengen. Ik denk dat ik ook die indruk geef aan mensen, maar als ze mij leren kennen, schrikken ze ervan dat ik eigenlijk een heel klein hartje heb (lacht).’
Ik hoop keihard dat deze rol deuren opent voor andere projecten. Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik ook een acteercarrière wil opbouwen.
Schrok het thema van racisme je af om deze rol aan te nemen?
‘Integendeel. Ik vind het heel belangrijk om dit te tonen, net omdat racisme en onverdraagzaamheid helaas erg actueel zijn in onze huidige samenleving. Het doel is om mensen een beetje wakker te schudden en het debat aan te zwengelen.’
Heb jij het gevoel dat je volledig jezelf kan zijn in onze maatschappij?
‘Ik heb een zwarte Afrikaanse vader en een witte Belgische moeder. Maar ik ben in België opgegroeid en ben grootgebracht met de Vlaamse cultuur. Toch merk ik dat als ik een kamer binnenwandel waar mensen me niet kennen, ze wat terughoudend zijn. Vanaf het moment dat ik m’n mond opendoe, verdwijnt die achterdocht meestal, want dan horen ze dat ik plat Antwerps praat (lacht). Ik kan dus best mezelf zijn omdat ik me niets aantrek van wat anderen over me denken.’
Kreeg je al vaak te maken met racisme?
‘Absoluut. Op school werd ik keihard gepest. Ik woonde toen in een randgemeente van Antwerpen waar mensen nogal conservatief waren. Mijn klasgenoten zeiden toen het n-woord tegen mij, al wisten ze zelf totaal niet wat dat betekende. Je weet dat ze dat van hun ouders hoorden. Ik vind wel dat het verbetert met het ouder worden. Ofwel trek ik het me gewoon niet meer aan, dat kan ook.’
Laat zo’n ervaring littekens achter?
‘Tuurlijk. Je moet harder aan je zelfvertrouwen werken, want je krijgt vaak het gevoel dat je anders bent. Momenteel ben ik op het punt gekomen dat als iemand zich racistisch gedraagt, ik dat vooral zielig vind voor die persoon. Ik heb er medelijden mee en vind het jammer dat er mensen zijn die zo bekrompen door het leven gaan. Ik zal er sowieso op reageren, want ik ben een emotioneel persoon. Maar het zal me niet meer raken, want ik sta stevig genoeg in m’n schoenen.’
Als ik een kamer binnenwandel waar mensen me niet kennen, zijn ze wat terughoudend. Vanaf het moment dat ik m’n mond opendoe, verdwijnt die achterdocht meestal, want dan horen ze dat ik plat Antwerps praat (lacht).
Heb je nog bepaalde droomrollen op je bucketlist staan?
‘Ik wil alles spelen! Een zotte detective, een undercoveragent, een slechterik in een psychologische thriller of zelfs de love interest in een romantische komedie... Bel mij! Ik heb nu van het acteren geproefd, en het smaakt sowieso naar meer.’
Wat als je moet kiezen tussen acteren en rappen?
‘Ik kan echt wel zeggen dat ik acteren even leuk vind als rappen, dus ik wil beide blijven combineren. Eigenlijk is op het podium staan mijn allergrootste passie. Ik ben geboren om te entertainen, dus acteren valt daar net als muziek maken onder.’
Je bracht al heel wat muziek uit, maar toch ben je nog redelijk onbekend bij het grote publiek. Hoe komt dat volgens jou?
‘De hiphopscene in België is vrij groot, maar de muziek is voornamelijk Nederlandstalig, terwijl ik in het Engels zing. Gelukkig heb ik een grote groep trouwe fans rondom mij die me echt op de voet volgen. Ik zou natuurlijk wel willen dat er nog meer mensen naar me luisteren en naar mijn optredens komen, maar ik ga mezelf niet veranderen om een groter publiek aan te trekken. Zo zit ik niet in elkaar.’
Heb je op muziekvlak nog grote dromen?
‘Ik zeg altijd dat ik het Sportpaleis wil uitverkopen. Daar droomt elke Belgische artiest van. Ik zeg dat al van toen ik nog een kindje was en we voorbij die zaal reden toen die nog een groen dak had. Ik zou ook graag een MIA winnen. Vroeger zei ik dat ik wilde doorbreken in het buitenland, maar ik richt m’n pijlen toch vooral op België. Ik hou van m’n vertrouwde omgeving en heb snel last van heimwee, dus ik kan niet te lang op reis zijn. Dat is natuurlijk lastig als ik door Europa heen zou beginnen touren. Ik verhuisde van Antwerpen naar Brussel, en zelfs dat vind ik al lastig, want ik merk dat ik m’n familie en vrienden nu minder vaak zie.’
Toen ik vijf jaar was, stikte ik bijna in m’n eten. Ik hield daar een trauma aan over. Lange tijd was ik telkens wanneer ik iets at, bang dat ik opnieuw zou stikken.
Bij Flair staat self-love centraal. Heb je veel zelfliefde?
‘Er zijn dagen waarop ik mezelf volledig omarm en dagen waarop ik in de spiegel kijk en denk: dat kan beter. Maar ik vind dat ook niet erg, want zelfliefde is voor mij ook ervoor zorgen dat je jezelf blijft verzorgen en dat je je best blijft doen.’
Was die zelfliefde vinden een zoektocht voor je?
‘Ik heb het een tweetal jaar heel moeilijk gehad met mezelf, waardoor ik in therapie ging. Dat gebeurde tijdens de pandemie, waardoor ik werkgewijs niet veel meer omhanden had. Bovendien worstelde ik met mijn eetstoornis, die toen nog harder de kop opstak.’
Vertel.
‘Toen ik vijf jaar was, stikte ik bijna in m’n eten. Ik hield daar een trauma aan over. Lange tijd was ik telkens wanneer ik iets at, bang dat ik opnieuw zou stikken. Rond m’n tiende verdween die angst, maar tijdens de pandemie kwam dat trauma plots keihard terug omdat ik toen vaak alleen moest eten. Ik dacht: als ik nu stik, kan niemand me redden. Ik at dus bijna niks meer. Zelfs toen ik opnieuw met vrienden en familie mocht afspreken, had ik dat idee zo in m’n hoofd gestopt dat ik bijna geen hap meer door m’n keel kreeg. Dat was heel eng, want op een bepaald moment was ik graatmager.’
Hoe ben je daaruit geraakt?
‘Hypnosetherapie zorgde ervoor dat ik dat trauma kon verwerken. Na enkele sessies zat ik thuis spaghetti te eten die m’n moeder klaarmaakte. Ik at dat bord volledig op zonder me ook maar één seconde angstig te voelen. Ik belde mijn moeder euforisch op met de boodschap dat ik eindelijk van dat trauma verlost was. Ik beschouw dat dan ook als de grootste overwinning in m’n leven, want er was echt een tijd waarin ik bang was dat ik er nooit van af zou raken. Het belemmerde m’n leven, want op restaurant gaan of gaan eten bij vrienden bracht steevast stress met zich mee, én het bracht m’n gezondheid in gevaar.’
Ik heb geen enkele spier in m’n lichaam (lacht). Ik vind dat helemaal oké. Ik merk dat het stereotype dat mannen gespierd moeten zijn, vooral in stand wordt gehouden door mannen die vaak fitnessen, want de vrouwen die ik ken of ontmoette, vallen niet op bodybuilders.
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Ik heb schrik om kaal te worden, want mijn vader heeft geen haar meer. Ik heb nooit één haartje op zijn hoofd zien staan (lacht). Ik merk, net als veel mannen in hun twintiger jaren, dat mijn haarlijn al wat naar achteren trekt, dus ik ben daar wel een beetje bang voor. Voor de rest ben ik niet ontevreden met hoe ik eruitzie. Ik ben zo geboren, dus we moeten het hiermee doen.’
Ben je vatbaar voor perfecte plaatjes op sociale media of stereotiepe ideaalbeelden als ‘een man moet gespierd zijn’?
‘Ik heb geen enkele spier in m’n lichaam (lacht). Ik vind dat helemaal oké. Ik ga wel sporten, maar doe dat voor m’n mentaal welzijn en niet om spieren te kweken. Ik merk ook dat het stereotype dat mannen gespierd moeten zijn, vooral in stand wordt gehouden door mannen die vaak fitnessen, want de vrouwen die ik ken of ontmoette, vallen helemaal niet op bodybuilders.’
Schoonheid is anno 2025 heel maakbaar. Wat vind je van cosmetische ingrepen als een haartransplantatie? En zou je zoiets zelf ooit overwegen?
‘Nee. Als m’n haar te veel begint uit te vallen, scheer ik het gewoon af. Dat is de wet van de natuur. De tijd kan je niet stoppen, dus ik ga me daar niet mee moeien. Ik snap natuurlijk dat mannen die daar echt onzeker over zijn, die stap zetten. En als een vrouw iets aan zichzelf wil laten veranderen: you do you, dat is je volste recht! Maar ik blijf daar ver van weg.’
Ben je bang om ouder te worden?
‘Totaal niet. Ik zeg altijd dat ik nooit volwassen ga worden. Mijn innerlijke kind is heel aanwezig, en dat zal ook zo op m’n dertigste, veertigste en zelfs zeventigste zijn. Ik ben echt Peter Pan op dat vlak. Mijn uiterlijk en mobiliteit zullen veranderen, en dat kan je niet tegenhouden, maar in m’n hoofd zal ik altijd die speelvogel blijven.’
Ik heb af en toe echt last van paniekaanvallen. Ik weet nu gelukkig hoe ik daarmee moet omgaan. Ik bel dan mijn moeder, die er altijd in slaagt mij te kalmeren. Ze verschuift mijn focus, waardoor ik weer rustig word.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn. Zijn er bepaalde dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik af en toe echt last van paniekaanvallen. Ik weet nu gelukkig hoe ik daarmee moet omgaan. Ik bel dan mijn moeder, die er altijd in slaagt om mij te kalmeren. Ze verschuift mijn focus, waardoor ik weer rustig word. Ik merk wel dat ik die aanvallen vaker krijg als ik alcohol heb gedronken, dus ik moet daarmee opletten. Mijn hart werd onlangs gebroken ,en ik had echt last van dat liefdesverdriet. Op zulke momenten kan ik even diep zitten, want ik heb heel veel liefde te geven aan anderen, dus het is jammer als dat niet lukt.’
Ben je een happy single?
‘Ik zit graag in een relatie, maar ik merk wel dat ik dan op carrièrevlak iets lakser word en daarvoor moet oppassen. In de drie weken waarin ik weer vrijgezel ben, heb ik meer muziek geschreven dan in de hele periode waarin ik met mijn ex samen was. Dat is niet slecht bedoeld naar haar toe, maar hoe minder comfortabel ik ben, hoe productiever ik word. Ik ben dus momenteel even naar niks of niemand op zoek.’
Heb je je work-life balance in evenwicht?
‘Ik feest heel graag en ga ook graag op café. Mijn muziek is gebaseerd op wat ik meemaak in m’n dagelijkse leven, dus ik mag me niet opsluiten, want dan heb ik geen inspiratie meer. Ik moet goed leven (lacht). Maar mijn motto is “work hard, play hard”. Als je wil genieten, moet je ook hard werken, dus ik zit ook drie à vier keer per week in de studio.’
Hoe kom je tot rust?
‘Ik ben een grote filmnerd, dus ik kijk heel vaak naar films. Dan kan ik even ontsnappen uit de realiteit. Ik ga ook vier keer per week padellen.’
Ben je bang voor negatieve reacties naar aanleiding van je acteerdebuut?
‘Nee, want ik weet dat je niet voor iedereen goed kan doen. Ik heb ook mijn mening over anderen of bepaalde dingen, maar ik hou die voor mezelf. Ik heb m’n best gedaan, en meer kan ik niet doen. Maar ik hoop natuurlijk dat de serie goed ontvangen wordt, want ik ben er ontzettend trots op.’
En het omgekeerde: krijg je vaak vunzige dm’s?
‘I plead the fifth (lacht). Het gebeurt soms dat vrouwen vragen wanneer we eens op date gaan. Dat is nog braaf, want ik kreeg al vreemdere verzoeken. Maar ik neem die met een korreltje zout. Ik reageer zelf soms ook op een foto van Messi, bijvoorbeeld met: “I love you, good luck with the game.” Ik stoor me niet aan zulke reacties, ik vind ze vooral flatterend.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘The Best Immigrant’ kijken?
‘Het is een erg goede serie. We hebben met de volledige cast en crew ons best gedaan om iets baanbrekends neer te zetten, en dat is volgens mij helemaal gelukt. Het zal je ogen sowieso openen!’
Je bekijkt de eerste twee afleveringen van ‘The Best Immigrant’ vanaf 11 december op Streamz. Daarna volgt er elke donderdag een nieuwe aflevering.
Lees ook:
