Wekenlang leidde ze ons allemaal moeiteloos om de tuin, maar the word is out: Sarah Loos (37) was de Mol van dit dertiende seizoen. De goedlachse advocate uit Schoten speelde het spel meesterlijk en slaagde er zelfs in door meerdere kandidaten volledig niet verdacht te worden. Wij spraken haar over haar avontuur, haar favoriete molstreken én haar (terug)gewonnen zelfvertrouwen.
Dag Sarah, the word is out: jij bent De Mol! Hoe graag wilde je de saboteur van de groep zijn?
‘Heel graag. Meedoen met “De Mol” was sowieso al een droom, maar dan hoop je ook wel echt stiekem dat je zélf die Mol mag zijn, want dat is echt het summum van het hele programma. Ik was megablij.’
Je hebt dus niet getwijfeld toen Gilles je vroeg of je de Mol wilde zijn?
‘Nee! Geen seconde (lacht). Ik had totaal niet meer verwacht dat ik het zou worden, omdat ik al even niets meer gehoord had. Toen Gilles binnenkwam in de interviewruimte had ik ook helemaal niet door dat het was om te vragen of ik de Mol wilde zijn. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik wel een beetje teleurgesteld was geweest als ik ‘m niet mocht zijn. (lacht) Ik was sowieso ook al heel blij geweest als ik gewoon had mogen meedoen, maar dit was echt de kers op de taart.’
Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel een beetje teleurgesteld was geweest als ik de Mol niet mocht zijn. (lacht)
Je kreeg dit jaar hulp van de molkoffer, waardoor je natuurlijk veel molstreken goed kon voorbereiden. Heb je nog vaak spontaan gemold?
‘In de laatste aflevering wordt het heel duidelijk dat ik geen enkele kans heb laten liggen om te mollen (lacht). De bedoeling was om het spel te sturen, zoals de Mol de voorbije seizoenen ook altijd deed. De molkoffer was vooral een extraatje, om te zorgen dat er elke aflevering nog iets extra kon misgaan. Het merendeel van wat ik gedaan heb, was mollen op mezelf. (lacht) Vooral de groep doen kiezen voor persoonlijke voordelen is me goed gelukt. En dat was puur door conversaties te sturen en mentaal op de kandidaten in te spelen. Daar is het meeste geld verloren gegaan! Al was ik natuurlijk heel blij dat ik een paar spelers had die ik mee op mijn kar kon trekken om voor het persoonlijk voordeel te gaan, zoals Pedro of Nimrod.’
Welke opdracht vond je het leukst om te saboteren?
‘Ik vond de opdracht met de olifanten heel tof. Het was sowieso al een succes door hoe het met de watermeloenen is uitgedraaid, maar dat was voor mezelf ook de eerste keer dat ik heel openlijk durfde te mollen, achter Alexy z’n rug. Toen gaf ik met dat touw foute lengtes door, zonder dat iemand het doorhad en dat was echt superplezant. Daar heb ik hard gelachen op mijn eentje (lacht).’
Heb je je ooit schuldig gevoeld over een bepaalde mollenstreek?
‘In het begin tijdens de liftopdracht, waar ik met de bordjes van de verdiepen geknoeid had. Ik wist dat als de kandidaten het goed speelden en allemaal boven geraakten, er per definitie niemand naar huis moest. Het zijn allemaal mensen die je heel graag hebt en waar je op een korte tijd aan gehecht bent geraakt. Je gunt het hen dan ook om minstens nog één extra aflevering te kunnen meemaken. Maar ik moest daar het spel proberen vertragen, en zo min mogelijk geld verdienen natuurlijk. Dat vond ik heel pittig, maar toen bleek dat Jan zijn stoel was uitgeschakeld en hij dus mocht blijven, was ik superblij dat het zo was uitgedraaid. Ik had de groep én niet te veel geld laten verdienen én toch mocht iedereen blijven. Als er daar effectief iemand naar huis had moeten gaan, had ik me waarschijnlijk wel echt schuldig gevoeld.’
Veel kandidaten waar ik een goede klik mee had, zeiden me achteraf dat ik hun blinde vlek was, en dat ze mij gewoon hadden uitgesloten.
Wat vond je het moeilijkst aan de rol van Mol?
‘Vooral wat ik al aanhaalde: dat ik de reden zou zijn dat er iemand naar huis moest vertrekken. Dat zijn mensen waar je een supergoede klik mee hebt. In het begin heb ik heel vaak bij Els en Pedro gezeten, en we hadden meteen een intense band opgebouwd. Maar dan besefte ik op den duur ook wel dat zij me niet verdachten, en dat is heel dubbel. Het doet ergens pijn want je weet dat er een punt komt waarop ze naar huis moeten. Je wil natuurlijk dat je maatjes er zo lang mogelijk in blijven. Veel kandidaten waar ik een goede klik mee had, zeiden me dan ook achteraf dat ik hun blinde vlek was, en dat ze mij gewoon hadden uitgesloten.’
We zagen dat die blinde vlek bij Pedro wel heel groot was.
‘Ja (lacht)! Hoe hij het heeft klaargespeeld om zo ver te geraken is nog steeds heel grappig.’
Begreep je zelf waarom tv-kijkend Vlaanderen ook Michèle zo hard verdacht?
‘Nee totaal niet, en zij ook niet! (lacht) Ik denk dat dat vooral kwam door het begin. In de bootjes bij de floating market heeft ze zich verdacht gemaakt met die noedels en de manier waarop ze bepaalde dingen zei. Ik denk dat ze zichzelf toen nog wat verdacht wilde maken bij de rest en dat dat wel bewust was. Maar daarna deed ze in mijn ogen eigenlijk totaal niets mollerig. Ook zat ze niet per se op de cruciale plekken waar je als Mol wil zitten, maar ik denk dat Vlaanderen zijn tunnel toen al gegraven had (lacht). Ik snapte het niet zo goed want ze is nooit voor een persoonlijk voordeel gegaan. Maar het was wel heel fijn dat niet alle ogen op mij gericht waren natuurlijk (lacht).’
Ik vond dat Michèle – op de eerste aflevering na – niets verdachts deed, maar ik denk dat Vlaanderen zijn tunnel toen al gegraven had (lacht).
Is er een moment geweest waarop je je bijna versproken had tegen één van de kandidaten?
‘Nee, totaal niet eigenlijk, al had ik daar wel héél veel schrik voor. Maar om de een of andere reden heb ik dat geheim toch heel diep weggestoken. Ook eens we weer thuis waren, heb ik nooit echt schrik gehad om me te verspreken. Dus ik heb ergens een klik gemaakt om dat te verdringen, denk ik. Je beseft zelf dat dat zó belangrijk is. Als ik dat zou verklappen valt het hele programma in elkaar. Op den duur vergeet je zelf ook dat je de Mol bent! Je zit in het spel zo hard in de rol van kandidaat, waardoor je je op een gegeven moment ook wel gewoon kandidaat voelt. Gelukkig, anders kreeg ik Gilles De Poster op mijn dak! (lacht)’
In de laatste aflevering zagen we dat er opvallend veel kandidaten niet naar jou keken als Mol. Hoe komt dat denk je?
‘Ik vond dat vooral heel cool om te zien, zeker omdat tv-kijkend Vlaanderen het deels wel doorhad, maar de mensen die dan zo dicht bij jou staan daar, het niet zien. Dat is toch wel bijzonder! Ik denk dat het vooral te maken had met het feit dat ik mezelf ben gebleven, waardoor alles voor hen heel oprecht leek. En dat ik me op bepaalde momenten ook écht die kandidaat voelde en zo kon spelen, waardoor ik heel overtuigend overkwam. Enkel de momenten waarop ik moest toeslaan, moest ik die klik maken om te saboteren, maar ik denk dat mijn gedrag voor de rest wel redelijk naturel overkwam.’
Ik voelde me op bepaalde momenten ook écht gewoon kandidaat en kon soms ook zo meespelen, waardoor ik heel overtuigend overkwam.
Uiteindelijk werd je wel ontmaskerd, door Alexy. Een terechte winnaar?
‘Absoluut. Ik had het Michke ook gegund, maar Alexy is ook nog een jonge gast. Die kan dat geld echt heel goed gebruiken. Hij heeft het ook gewoon zo goed gespeeld, hij is ongelofelijk slim! Iedereen verdiende het om te winnen, maar Alexy misschien nog iéts meer (lacht).’
Als je één moment moet kiezen uit het hele avontuur wat vond je dan het zaligste?
‘Het mooiste moment was als we toekwamen aan de kust, in het tweede deel van de reis. We zijn toen met z’n allen de zee ingelopen en plots begon het keihard te regenen en te onweren. Wij zaten in het lekker warme water, terwijl het echt aan het gieten was. Dat was een moment waarop iedereen even kon landen. Het was alsof we toen beseften wat we daar allemaal aan het meemaken waren! In de hectiek van de opnames vergeet je dat soms. Maar dan, even weg van de camera’s, kwam het binnen. Ik dacht toen: shit, ik zit hier toch maar! Het was ook een rustdag omdat we veel kilometers moesten afleggen, dus – zeker voor mij – even een dag om die knop uit te zetten. Het was alsof ik even een verlofdag kreeg in de marathon die ik daar aan het lopen was (lacht).’
Hoe is het om plots in heel Vlaanderen bekend te staan als dé Mol?
‘Héél gek. Toen we uitstapten tijdens de finale aan Kinepolis, verschoot ik. Zelfs Celine Van Ouytsel, die een stukje van de finaleshow presenteerde, vond het overweldigend. Ik denk dat niet veel andere bekende mensen dat snel meemaken in ons land, dat mensen echt voor jou staan te schreeuwen. Dus dat was zelfs voor iemand die het wel wat gewend was heftig! (lacht)‘
Bij Flair staat self-love centraal. Hoe zit het met jouw zelfliefde?
‘Wel goed denk ik. Ik kan heel hard relativeren en ik denk dat dat misschien wel mijn sterkste eigenschap is. Ook de dingen die ik soms aan mezelf niet helemaal oké vind, kan ik een plaatsje geven. Ik heb de huidaandoening vitiligo en ik heb daar toch wel lang mee geworsteld. Ondertussen heb ik dat wel echt kunnen plaatsen en ben ik heel tevreden met wie ik ben.’
Eens ik die klik gemaakt had dat ik mijn vitiligo gewoon ging laten zien én er dan ook geen slechte reacties op kwamen, besefte ik ook dat ik mezelf niet moest wegsteken onder hemden en lange broeken.
Vertel.
‘Ik ben superonzeker geweest over mijn vitiligo. En met momenten nog! Ik denk dat het met ouder worden serieus gebeterd is. Eens ik die klik gemaakt had dat ik het gewoon ging laten zien, en het niet boeide wat mensen ervan denken, én dat er dan ook geen slechte reacties op kwamen tijdens “De Mol”, besefte ik ook dat ik mezelf niet moest wegsteken onder hemden en lange broeken. Het is echt oké als ik gewoon een marcelletje wil dragen, en als je het ziet dan zie je het! Maar het is wel echt een aanvaardingsproces geweest.’
Had je dan stress om jezelf op televisie te zien?
‘Eigenlijk had ik daar wel heel veel stress voor. Zeker omdat het in Thailand altijd warm was, waardoor ik zelfs met de beste wil van de wereld niet altijd lange kledij kon aandoen. Mijn huid was daar echt out in the open, vooral omdat ik dan ook wat bruiner werd en dat het kleurverschil vergroot. Dat was soms wel heftig, maar ook ergens een goede manier om ermee omgaan. Het kon niet harder in your face zijn dan voor anderhalfmiljoen kijkers elke week (lacht). Dat tonen op televisie was voor mij een extra stap in de goede richting.’
Heeft je ‘De Mol’-avontuur daar dan bij geholpen?
‘Zeker! Ik heb toen echt een klik gemaakt. Achter de schermen had ik het er ook al met de psycholoog van “De Mol” over en die had mij ook gewaarschuwd over hoe gemeen mensen soms kunnen zijn online. Ik had stress dat mijn olifantenvel niet dik genoeg zou zijn om die comments te lezen. Maar eerlijk gezegd heb ik helemaal niets negatiefs gezien. Dat vond ik heel mooi en ik besefte dat het niemand wat uitmaakt. Er was normaal ook een fragment voorzien om even te kaderen wat vitiligo net is, net zoals ze bij Pasquino met zijn oog gedaan hebben. Uiteindelijk is dat niet in de aflevering gekomen, omdat de producer het eigenlijk totaal niet nodig vond. Het is eigenlijk iets supernormaal, ik heb vlekken: klaar! Het team wilde het niet benoemen omdat het benoemen het groter zou maken dan het is. Dat vond ik zo mooi, want ik had het zelf nog nooit zo bekeken. Als je er niets over zegt, is het ook gewoon klaar. Zij vonden het geen big deal waardoor ik ook dacht: ah ja, dan moet ik er misschien ook geen big deal van maken?’
De psycholoog van “De Mol” had me gewaarschuwd over hoe gemeen mensen soms kunnen zijn online. Ik had stress dat mijn olifantenvel niet dik genoeg zou zijn om die comments te lezen.
Heb je een woordje advies voor mensen die twijfelen om zichzelf in te schrijven?
‘Niet twijfelen! (lacht) Het is echt de meest bijzondere ervaring van mijn leven, ik zou iedereen aanraden om het te doen! Ik kan het met niets anders vergelijken. Het is zo uniek dat je in een ver land kan belanden, vier weken zonder gsm, dat was echt een verademing! Je leeft daar ook heel intens met elkaar samen en creëert heel snel een supergoede band met mensen die je nog niet zo lang kent. Iedereen was zo lief voor elkaar! Dat is volgens mij iets wat je nergens anders kan ervaren dan door met “De Mol” mee te doen.’
Heb je om af te sluiten nog één woord of zin om je ‘De Mol’-avontuur te beschrijven?
‘Dankbaarheid! Het is misschien cliché, iedereen zegt het, maar het is echt waar. Dat ik mee mocht, en dan ook nog eens die rol mocht spelen, is echt zot. Ik wilde echt een knieval maken voor de makers en zeggen: “merci, merci, merci om mij mee te nemen!” Dus sowieso dankbaarheid!’
Lees ook:
