Televisiemaker Pedro Elias en filmregisseur Robin Pront stomen zich in de nieuwe reeks ‘Kooiboys’ een jaar lang klaar om een echt kooigevecht aan te gaan. We babbelden met hen over de serie en self-love. ‘Onze leraar Jan, een professionele kooivechter, stoorde zich enorm aan onze kleinzerigheid. Hij zag het in het begin echt niet goedkomen, want we zeurden over alles’, vertellen ze.
Televisiemaker Pedro Elias en filmregisseur Robin Pront zijn al jaren fanatieke MMA-supporters en ze wilden eens aan den lijve ondervinden hoe het is om in die kooi te vechten. Ze volgden daarom een intens trainingstraject bij MMA-vechter Jan Quaeyhaegens en trokken naar zes verschillende landen om intensieve bootcamps te volgen. Zo leren ze in Senegal traditioneel worstelen op het strand, in São Paulo ontdekken ze Braziliaanse Jiu Jitsu, in Thailand trainen ze met Muy Thai kampioenen, in China ontdekken ze de spirituele kant van vechtsport, Ierland dompelt hen onder in bare knuckle boksen en in Las Vegas ervaren ze hoe het voelt om een professionele vechter te zijn. ‘Pedro en ik leerden elkaar in 2010 kennen bij Woestijnvis toen we samen aan een programma werkten en dat klikte meteen’, vertelt Robin.
Waarom klikt het zo goed tussen jullie?
Pedro: ‘We houden van heel veel dezelfde dingen zoals de voetbalclubs Barcelona en Antwerp, films en MMA. Ik vind dat geen voorwaarde om een vriendschap op te bouwen, maar het zorgt er wel voor dat we urenlang kunnen tetteren.’
Wat interesseert jullie zo in die gevechtssporten?
Robin: ‘Eerijk? Ik wilde vroeger altijd Jean-Claude Van Damme zijn. Dat heeft me nooit losgelaten (lacht).’
Pedro: ‘Ik ben al sinds ik puber was geïnteresseerd in gevechtssporten. Ik deed toen Frans boksen. Wat ik zo tof vind aan specifiek MMA is dat het een combinatie is van allerlei gevechtssporten. Het is fascinerend om te zien dat mensen vanuit verschillende achtergronden elkaar bekampen.’
Het lijkt zo bruut. Het is alsof er geen regels zijn?
Pedro: ‘Dat is een grote misvatting. Er gelden net wel veel regels en er waakt een scheidsrechter over het welzijn van de vechters. Die grijpt heel snel in en het is niet zoals bij voetbal dat je moet proberen om tegen zijn besluit in te gaan.’
Wat vond jullie omgeving ervan dat jullie dit avontuur aangingen?
Robin: ‘Mijn moeder is sowieso overbezorgd. Ze was dan ook in shock toen ik haar vertelde dat ik ging trainen om een kooivechter te worden. Ík heb een heel leuk jaar gehad, maar ik vrees dat ik niet hetzelfde kan zeggen over mijn moeder (lacht).’
Pedro: ‘Ik ben zijn mama nochtans gaan proberen overtuigen met koffiekoeken. Al mislukte die missie, want ik wist niet dat ze geen rozijnen lustte. Mijn kinderen vonden het natuurlijk niet leuk om hun papa regelmatig met blauwe plekken en blessures te zien thuiskomen na trainingen. Maar als ik íets aan mijn kinderen wil meegeven, is dat wanneer je iets doet, dat je je volledig moet smijten! Je moet all the way gaan en niks halfslachtig doen. Ik vind dat een mooie levensopvatting.’
Mijn moeder is sowieso overbezorgd. Ze was dan ook in shock toen ik haar vertelde dat ik ging trainen om een kooivechter te worden.
Het maken van deze reeks hield toch de nodige risico’s in?
Pedro: ‘Het is een feit dat je al deze gevechtssporten niet kan doen zonder af en toe een zware kwetsuur te hebben.’
Robin: ‘Bij gevechtssporten is het ook net de bedoeling dat je bewust je tegenstander probeert te blesseren. We wisten dus waaraan we begonnen.’
Was het fysiek gevaarlijk?
Robin: ‘We zijn allebei niet meer de jongsten, dus we hebben ons uiteraard voor we ons in dit avontuur hebben gestort uitgebreid laten testen bij een sportdokter. Hij vond het niet zo’n verantwoord idee, want het blijft natuurlijk vechten. Blessureleed was dan ook helaas wel ook de rode draad in ons avontuur. Het was geen walk in the park.’
Pedro: ‘Het was heel belastend voor ons lichaam, zeker omdat we alles op één jaar tijd deden. We konden niet voldoende rusten tussen de verschillende disciplines. Het was het pijnlijkste jaar uit m’n leven. Dat kan ook niet anders als je 6 dagen op 7 aan gevechtssport doet. Maar tegelijkertijd ook een van de mooiste jaren uit m’n leven.’
Jullie leerden verschillende gevechtstechnieken. Wie is de beste vechter van jullie beiden?
Pedro: ‘Robin heeft een prachtige high kick, hij is lang en heeft nog gevoetbald, dus kan heel goed naar je gezicht trappen. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Ik ben klein en potig, dus ik ben goed op de grond in worstelen omdat ik daar mijn kracht optimaal kan benutten.’
Robin: ‘Als je ons twee combineert, dan heb je dus dé ideale kooivechter.’
Jullie vochten ook geregeld tegen elkaar. Waren jullie nooit bang om elkaar pijn te doen?
Pedro: ‘We hebben elkaar echt vaak pijn gedaan, maar we waren achteraf nooit kwaad op elkaar. Je kan ook op verschillende percentages van je kracht vechten, en wij sloegen niet altijd met onze volle 100 % op elkaar, want we hadden eigenlijk geen tijd om geblesseerd te raken.’
Robin: ‘Je bent die drempel ook snel voorbij omdat de beste training echt wel tegen elkaar vechten is. Geloof me, ik krijg liever een slag van Pedro dan gelijk welke andere professional waar we het tegen moesten opnemen.’
Hebben jullie een hoge pijngrens?
Pedro: ‘Onze leraar Jan, een professionele kooivechter, stoorde zich enorm aan onze kleinzerigheid. Hij zag het in het begin echt niet goedkomen, want we zeurden over alles. Maar ondanks het feit dat we heel veel klop kregen, zijn we nooit gestopt en dat is het belangrijkste.’
Robin: ‘Ik durf niet zeggen dat we een hoge pijngrens hebben, maar wel dat wel veel doorzettingsvermogen hebben. Je moet je voorstellen dat je met weinig conditie de Boerentoren in Antwerpen moet op spurten en op het einde staat er iemand die je strot toeknijpt, zo voelde het vaak (lacht).’
Vele mensen snappen het punt van gevechtssporten niet, want wat is er tof aan iemand pijn doen.
Robin: ‘Het ís niet leuk om op iemand anders te slaan, maar het is wel spannend. En het geeft zoveel voldoening. Gevechtssporten zijn ongelooflijk fysiek, je bent kapot. Als je dan thuiskomt en je ploft na een douche in de zetel, voel je je echt een koning!’
Pedro: ‘Ik snap dat er velen zijn die denken dat er niks tof is aan slaag krijgen en slaag uitdelen. Maar gevechtssporten hebben ook veel regels en afspraken, waardoor het veel structuur kan brengen. We hebben allemaal een jachtig leven en veel mensen doen aan yoga om even aan niks anders te moeten denken, dat effect heeft MMA bij mij. Je zit zo in de knoop en je bent zo hard bezig met dat gevecht, dat je geen tijd hebt om nog te piekeren of je zorgen te maken.’
Ik ben een eeuwige jojo, ik heb altijd al een lastige relatie gehad met eten, want ik eet graag én veel! Ik haal ook comfort uit eten om andere frustraties weg te werken.
Voeding is bij sport ook belangrijk. Hadden jullie daar een strikt schema?
Robin: ‘Absoluut. Vroeger at ik als ontbijt altijd boterhammen met choco, maar dat is nu al anderhalf jaar geleden.’
Pedro: ‘Ik ben een eeuwige jojo, ik heb altijd al een lastige relatie gehad met eten, want ik eet graag én veel! Ik haal ook comfort uit eten om andere frustraties weg te werken. Bij mij was het het afgelopen jaar dus niet enkel een gevecht tegen Robin in al die disciplines, maar ook tegen de kilo’s. Ik eet nog steeds gezonder dan vroeger, maar alles laten dat kan ik niet, daarvoor eet ik té graag en geniet ik té veel van het leven.’
Hebben jullie iets geleerd dankzij dit avontuur?
Pedro: ‘We leerden dat je zoveel meer kan dan je denkt. We waren vaak stikkapot, maar dan zei onze trainer dat we nóg vijf minuten moesten doorgaan. Je denkt dat dat onmogelijk is, maar toch doe je dat en verleg je keer op keer je grenzen. Daar draait gevechtssport rond.’
Robin: ‘Ik kan dingen beter relativeren. Ik ging zo vaak over m’n grenzen heen het afgelopen jaar. Als ik nu een obstakel tegenkom, denk ik: het kan niet erger zijn dan wat ik al meemaakte tijdens die gevechten.’
Hebben jullie een andere kant van elkaar leren kennen?
Pedro: ‘We waren al dikke vrienden, maar ik heb nog meer respect gekregen voor Robin, want hij heeft nooit opgegeven, zelfs niet met een gebroken teen!’
Robin: ‘Ik kan me daar alleen maar bij aansluiten! We babbelen veel over gevechtssporten, maar nu hebben we ook bewezen dat we het wel degelijk kunnen.’
Hebben jullie nieuwe kantjes van jullie zelf ontdekt?
Robin: ‘Ik ben een angstig persoon en ik denk snel in doemscenario’s, dus ik heb geleerd dat ik meer durf dan ik denk.’
Pedro: ‘Ik ben fier op m’n volharding. Ik ben heel streng op alles wat ik doe, maar ik durf dit keer écht te zeggen dat ik trots ben dat ik zo’n doorbijter ben.’
Buikspieren zijn de moeite níet waard. Je moet keihard op je eten letten, je mag niks van alcohol drinken én je moet voortdurend sporten.
Bij Flair staat self-love centraal: heeft dit programma jullie meer zelfliefde gegeven?
Pedro: ‘Absoluut. Ik ben geen topvechter, maar ik leerde wel technieken waardoor ik mezelf goed kan verdedigen en dat gaf m’n zelfvertrouwen een enorme boost.’
Robin: ‘Op een gegeven moment was mijn haar geblondeerd en had ik voor de eerste keer in m’n leven buikspieren, waardoor ik in de spiegel keek en dacht: wow! Ik ben blij met m’n fysieke transformatie, maar dat is van voorbijgaande aard. Het feit dat ik dankzij deze reeks steviger in m’n schoenen sta, is veel meer waard.’
Hebben jullie bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
Pedro: ‘Ik zit in de aanvaardingsfase omdat ik eindelijk doorheb dat iedereen vooral met z’n eigen onzekerheden bezig is in plaats van te letten op de dingen waar jij je minder goed bij voelt. Het enige waar ik soms nog mee worstel, is m’n lengte. Ik ben klein en op festivals of concerten sta ik vooral naar ruggen te kijken. Dat is lastig!
Robin: ‘Ik had vroeger veel gaatjes in m’n tanden en dat werd vroeger bij de tandarts gedicht met zilveren vullingen. Ik vind dat zo lelijk!’
Wat vinden jullie dan weer het mooiste aan jezelf?
Pedro: ‘Ik hoor vaak dat ik mooie ogen heb.’
Robin: ‘Mijn snor en m’n charisma.’
Zijn jullie vatbaar voor stereotiepe schoonheidsidealen of perfecte plaatjes?
Robin: ‘Buikspieren zijn de moeite níet waard. Je moet keihard op je eten letten, je mag niks van alcohol drinken én je moet voortdurend sporten. Bovendien ziet niemand het, want je hebt in het dagelijkse leven meestal een shirt of trui aan. Voor wie of wat doe je het dan, voor die ene foto op Instagram? Geef mij dan maar liever een pint (lacht)!’
Pedro: ‘Fuck abs inderdaad! Als je ze heel even hebt, ben je de hele tijd bang dat je ze weer gaat verliezen.’
Zijn jullie bang om ouder te worden?
Pedro: ‘Ik heb een heel jonge geest! Ik besef dat ik een vijftigplusser ben, maar ik mag nog steeds in een kooi kruipen om te vechten, dus dat getalletje houdt me niet tegen om de dingen te doen waarvan ik hou. Al wil ik nooit de papa worden die z’n kinderen in een skateoutfit zal ophalen aan de schoolpoort, dus ik gedraag me wel een beetje naar m’n leeftijd (Iacht).’
Robin: ‘Ik vind het niet tof om ouder te worden. Die veertig is toch een getal waar ik niet naar uitkijk. Ik weet nog toen m’n ouders veertig waren, dat ik hen stokoud vond!’
Wij worden altijd beoordeeld op wat we doen, dus op den duur went dat wel. Zo werkte ik zeven jaar met hart en ziel aan m’n film “Zillion”, en iemand kan dat project van achter zijn computer met één zinnetje neersabelen. Dat is pijnlijk, maar ik probeer me dat niet aan te trekken.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er dingen waar jullie soms mee worstelen?
Pedro: ‘Ik had vroeger héél veel angsten, maar het gaat nu veel beter met mij dankzij therapie. Ik kan die angsten ook beter kanaliseren door die gevechtssporten. Het geeft me structuur en brengt me tot rust. Ik ga dat dan ook blijven doen, maar wel op een lager pitje dan het afgelopen jaar.’
Robin: ‘Ik was vroeger een grote piekeraar, maar ik leerde dat dit uiteindelijk je problemen toch niet oplost, dus ik heb daar nu geen last meer van.’
Kregen jullie al te maken met negatieve reacties?
Robin: ‘Wij worden altijd beoordeeld op wat we doen, dus op den duur went dat wel. Zo werkte ik zeven jaar met hart en ziel aan m’n film “Zillion”, en iemand kan dat project van achter zijn computer met één zinnetje neersabelen. Dat is pijnlijk, maar ik probeer me dat niet aan te trekken.’
Pedro: ‘Leef en laat leven is m’n motto. Ik probeer niet te veel kritiek te hebben op anderen, dus ik hoop dat anderen diezelfde leuze toepassen op ons.’
Hoeveel punten op tien zouden jullie je leven momenteel geven?
Pedro: ‘Een acht op tien omdat iedereen die ik graag zie rondom mij gezond is, en dat blijft toch het allerbelangrijkste.’
Robin: ‘Ik zeg ook acht op tien.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Kooiboys’
Pedro: ‘Het programma gaat meer over alleen maar vechten, het is een reisprogramma. Het gaat vooral om de personen die we daar ontmoeten en de verschillende culturen waarin we ondergedompeld worden. We hebben in Dakar op strand gevoetbald met mensen die we nooit meer gaan tegenkomen in ons leven, maar toch ontwikkelden we met hen een innige band.’
Robin: ‘Bovendien is elke aflevering authentiek. Wij filmden nooit iets een tweede keer omdat we niet goed in beeld kwamen of iets dergelijke. Wij zweren bij die echtheid.’
Je ziet ‘Kooiboys’ elke maandag om 22u15 op Play4 en GoPlay.
Lees ook:
