Mona Mina Leon (30) kruipt in de huid van het hoofdpersonage Yasmine in de nieuwe Streamz-reeks ‘Holy Sh!t’. We spraken met haar over de uitdagende rol en self-love. ‘Vroeger leefde ik heel hard voor de bevestiging van een man. Dat wordt ons al van kinds af aan meegegeven door onze maatschappij, kijk maar naar alle Disneyfilms. Door slechte ervaringen met mannen en onaangename relaties heb ik mannen echt leren decentraliseren in m’n leven’, vertelt ze.
In de nieuwe Streamz Original ‘Holy Sh!t’ is Yasmine, een jonge vrouw met het syndroom van Gilles de la Tourette vastberaden om leerkracht te worden. Haar droom volgen gaat niet zonder slag of stoot. Wanneer een gênante video van haar online opduikt, verliest ze een leerling én haar job. Gekwetst zoekt ze steun bij haar overbeschermende moeder Christine die haar aanraadt om wat minder te willen. Bij de buitenwereld stoot ze vooral op onbegrip en moet ze zichzelf telkens opnieuw verantwoorden. Maar deze keer besluit Yasmine het anders aan te pakken. Met de steun van haar flapuit van een beste vriendin Kim en bemoedigende woorden van haar therapeut Gerard blijft ze gaan voor haar droom. Yasmine vecht, struikelt, tict en krabbelt telkens weer recht. Ze is onvoorspelbaar, scherp en pijnlijk eerlijk. En precies daarom onweerstaanbaar.
Actrice Mona Mina Leon (30) kruipt in de huid van de hoofdrolspeelster. ‘Ik heb me enorm goed voorbereid op deze rol’, vertelt ze. ‘Ik keek naar heel veel YouTube-filmpjes en ik sprak uitvoerig met Lotte die zelf het syndroom heeft en ons begeleidde tijdens dit avontuur. Ik vond het namelijk heel belangrijk dat het script werd nagelezen door mensen die effectief Gilles de la Tourette hebben. Ik oefende verder heel veel op het toilet op m’n tics. Vooral op fluiten, want dat kon ik voordien eigenlijk niet zo goed.’
Oefenen loont, want je zet deze rol enorm geloofwaardig neer.
‘Dat doet deugd om te horen, want het was niet evident. Mijn lichaam was in het begin helemaal in de war telkens ik plots een bruuske beweging maakte wanneer ik een tic deed. Daardoor vergat ik vaak m’n tekst. Daarom moest ik die tics zo vaak oefenen, want dat moest echt een gewoonte worden. Dit is een rol waarvoor je geen half werk kan leveren, ik zat die hele opnameperiode in een enorme focus. Toen de draaidagen erop zaten, merkte mijn omgeving zelfs dat ik sommige tics nog onbewust bleef verder doen.’
Is het doel van de serie om mentaal welzijn meer in de kijker zetten en tonen dat een aandoening je niet mag tegenhouden om je dromen na te streven?
‘Ik denk dat de bedoeling van de serie is om meer verdraagzaamheid en empathie te creëren in onze samenleving. Yasmine wordt niet als slachtoffer afgebeeld, wat vaak gebeurt bij iemand met een beperking, maar als iemand zoals jij en ik. Haar situatie is ook heel herkenbaar voor iedereen, los of je worstelt met je mentaal welzijn of niet. Iedereen heeft dromen én angsten die je dromen soms in de weg staan.’
Het is een gevoelig onderwerp. Was je bang om mensen op de tenen te trappen door die rol te spelen?
‘Sowieso. Ik heb lang getwijfeld of ik die rol wel wilde vertolken. Maar door met Lotte te praten, begon ik in te zien dat dit een supermooi verhaal is waar met heel veel zorg werd met omgegaan en het hart op de juiste plek heeft.’
Ik heb lang getwijfeld of ik die rol wel wilde vertolken. Maar door met Lotte te praten, begon ik in te zien dat dit een supermooi verhaal is waar met heel veel zorg werd met omgegaan en het hart op de juiste plek heeft.
Had je soms onvermijdelijk de slappe lach op de set?
‘We hadden nooit met die tics de slappe lach omdat die eigenlijk heel snel heel normaal waren voor ons. Je went daar echt gemakkelijk aan.’
Herken je bepaalde eigenschappen van jezelf in Yasmine?
‘Ik was vroeger een even grote people pleaser als Yasmine. Ik probeerde altijd heel lief te zijn uit schrik om op iemands tenen te trappen, maar uiteindelijk beledig je per ongeluk toch iemand. Bij mij is dat niet door Gilles de la Tourette, maar gewoon door m’n karakter. Dat is al verbeterd, maar ik wil wel nog altijd voor alles en iedereen goed doen. Ik voel me net als Yasmine ook soms misbegrepen en worstel ermee om m’n plekje te vinden. Ik probeer in de eerste plaats op zoek te gaan naar wat mij verbindt met mijn personage en van daaruit begint de zoektocht. Als ik bij Yasmine alleen de verschillen zag, zou ik haar niet kunnen spelen.’
Was je rol in de reeks ‘1985’ je springplank voor je acteercarrière?
‘Absoluut. Mensen in de sector weten nu wie ik ben. Ik moet me niet altijd weer opnieuw voorstellen of vijf keer m’n naam herhalen (lacht). Terwijl ik niet zo veel aspecten van mezelf kon laten zien in “1985”, want het verhaal draaide niet rond mijn personage. Ik kon nu veel meer mijn tanden vastbijten in de rol van Yasmine. Dat was een enorme uitdaging en een once in a lifetime experience.’
Je woonde enkele jaren in Australië, mis je dat leven soms?
‘Zeker! Vooral de natuur en de dieren. Ik ben ook niet zo honkvast. Ik kan me heel makkelijk aanpassen aan een andere omgeving, dus ik voelde me daar enorm thuis.’
Het is als actrice heel heftig om jezelf altijd op een scherm te zien. Maar ik probeer als ik iets niet mooi vind aan mezelf qua uiterlijk daar iets naast te zetten wat ik wel aan mezelf mooi vind op innerlijk vlak zoals mijn humor of lieve karakter.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘Ik zit best goed in m’n vel, maar ik heb daar de laatste jaren wel echt aan gewerkt. Zo ben ik veel bezig met vrouwelijkheid en wat dat betekent in de maatschappij, en heb ik mezelf veel dingen moeten afleren zoals overdreven zorgen voor andere mensen. Die rol wordt ons als vrouw opgelegd in de samenleving. Maar ik heb echt moeten leren dat ik in plaats van altijd te geven, ook moet zorgen dat ik mijn eigen batterijen oplaad.’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Sowieso! Het is als actrice heel heftig om jezelf altijd op een scherm te zien. Maar ik probeer als ik iets niet mooi vind aan mezelf qua uiterlijk daar iets naast te zetten wat ik wel aan mezelf mooi vind op innerlijk vlak zoals mijn humor of lieve karakter. Het is uiteindelijk je uitstraling en vibe die een persoon mooi maken, je hoeft echt niet de meest rechte neus of de witste tanden te hebben.’
Ben je vatbaar voor stereotiepe ideaalbeelden of perfecte plaatjes?
‘Veel minder dan vroeger. Ik probeer sowieso geen accounts te volgen van mensen die je proberen overtuigen dat hun leven perfect is, want dat is een utopie. Ik hou van accounts die over menselijkheid gaan en het échte leven tonen, en dat is soms messy en lelijk. Ik hou ook van zelfrelativering en humor, niet van perfecte plaatjes. Ik post natuurlijk ook af en toe mooie foto’s van mezelf. Ik heb dat wel moeten leren, want ik dacht vroeger dat dat arrogant was. Maar dat is weer een reflex die we hebben omdat we als vrouw voortdurend klein gehouden worden.’
Vertel.
‘Vroeger leefde ik heel hard voor de bevestiging van een man. Dat wordt ons opnieuw als van kinds af aan meegegeven in onze maatschappij, kijk maar naar alle Disneyfilms. Door slechte ervaringen met mannen en onaangename relaties heb ik mannen echt leren decentraliseren in m’n leven. Ik heb echt niet meer de bevestiging van een man nodig om mezelf mooi of sexy te vinden. Ik ken mijn eigen waarde.’
Ik ben gelukkig, maar ik heb wel een zekere rusteloosheid en dat vind ik lastig. Ik moet er meer vrede mee nemen dat mijn pad, míjn pad is en me niet vergelijken met waar de rest rond mij al staat.
Schoonheid is heel maakbaar anno 2025, wat vind je daarvan en zou je zelf ooit cosmetische ingrepen overwegen?
‘Hmmm dat vind ik heel moeilijk. Langs de ene kant heb je mensen die dit doen en zich veel beter in hun vel voelen, wat ik alleen maar kan toejuichen. Langs de andere kant mogen we ons geluk ook niet laten afhangen van ons uiterlijk, want daar draait het niet om. Iedereen moet gewoon doen wat ie zelf wil! Zolang het maar niet gevaarlijk is. Ik vind het hallucinant dat je zou sterven door een Brazilian butt lift omdat je gewoon grotere billen wil.’
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er bepaalde dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik worstel ermee om m’n plekje te vinden. Ik heb vaak bewondering voor het buitenland net omdat ik nog niet goed weet waar ik thuishoor. Ik ben gelukkig, maar ik heb wel een zekere rusteloosheid en dat vind ik lastig. Ik moet er meer vrede mee nemen dat mijn pad, míjn pad is en me niet vergelijken met waar de rest rond mij al staat. Ik ben dertig en ik heb nog geen huis en geen kinderen. En dat is helemaal oké. Iedereen moet z’n eigen tempo volgen.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘Holy Sh!t’ kijken?
‘Het zal zorgen voor een lach én een traan. Mensen gaan zich er sowieso in herkennen. Er doen fantastische acteurs mee en het verhaal voelt aan als een warm dekentje.’
Lees ook:
