Maaike Neuville (42) speelt mee in de nieuwe thriller ‘Nachtvlinders’. Flair sprak met haar over dit project en self-love. ‘Vrouwen cijferen zich vaak weg of zetten zichzelf altijd op de tweede plaats omdat ze ten dienste willen staan van hun gezin. Ik groeide daarin en neem bewust keuzes waarbij ik m’n ruimte wél durf in te nemen’, zegt ze.
‘Nachtvlinders’ is een nieuwe thriller gebaseerd op de internationale bestseller ‘Le Monte Charge’ van de Franse schrijver Frédéric Dard. Het verhaal gaat over Dylan (Aimé Claeys), die na zijn gevangenisstraf vastbesloten is om voorgoed te breken met zijn criminele verleden. Maar een oude schuld dwingt hem tot een laatste inbraak in de populaire brasserie Papillon. Daar ontmoet hij de mysterieuze Margot (Maaike Neuville). Door hun ontmoeting krijgen ze ongewild elkaars lot in handen. Maar geen van beiden houdt rekening met Tonio (Matteo Simoni), de flamboyante kelner van Papillon. Hun paden kruisen elkaar tijdens een zinderende nacht die hun levens voorgoed zal veranderen. ‘Ik speel Margot, een getroebleerd personage’, vertelt Maaike. ‘Ze zit met veel opgekropte emoties. Ze werkt in de meubelwinkel van haar man en lijkt op het eerste gezicht een zorgeloos leven te leiden, maar achter die façade schuilt een donker geheim. Dat ontdek je beetje bij beetje tijdens de film.’
Vertoon je veel gelijkenissen met je rol?
‘Margot is een vrouw die nooit ruimte heeft durven in te nemen. Ik herken dat, ik heb er zelfs een boek over geschreven (Zij, red.). Vrouwen cijferen zich vaak weg of zetten zichzelf altijd op de tweede plaats omdat ze ten dienste willen staan van hun gezin. Ik groeide daarin en neem bewust keuzes waarbij ik m’n ruimte wél durf in te nemen.’
Denk je dat de jonge generatie daar beter in is?
‘De wereld is al een pak anders georganiseerd dan vroeger, waardoor jongeren makkelijker hun stem kunnen laten gelden. Je kan ook meer jezelf zijn in onze huidige maatschappij, los van je gender, seksualiteit en noem maar op. Dat is een heel goede zaak. Ik heb het gevoel dat er in ons bewustzijn een verandering is, maar dat wil jammer genoeg niet zeggen dat de structuren ook mee op die trein sprongen. Daar krijg ik soms grijze haren van!’
Word je kwaad wanneer je verhalen hoort die bewijzen dat we als vrouw toch nog niet gelijk behandeld worden?
‘Ik word daar verdrietig van, maar ik heb er wel vertrouwen in dat we de goede kant opgaan. Zelfs al worden we soms nog achteruitgestoken of onder de duim gehouden, het bewustzijn dat het anders kán, is gecreëerd. Dat kan je gelukkig niet meer terugdraaien.’
Je hebt een dochter van tien jaar. Geef je haar ook de goede raad dat ze helemaal zichzelf mag zijn en te allen tijde mag opkomen voor haar eigen mening?
‘Absoluut. Als ouder kan je je kinderen daarin begeleiden en honderden keren herhalen dat ze zich niet mogen wegcijferen, maar ze blijven hun eigen karakter hebben. Als blijkt dat ze niet de grootste roeper op de barricades zijn, is dat zo.’
Vrouwen cijferen zich vaak weg of zetten zichzelf altijd op de tweede plaats omdat ze ten dienste willen staan van hun gezin. Ik groeide daarin en neem bewust keuzes waarbij ik m’n ruimte wél durf in te nemen.
Heb je als gevestigde waarde nog zenuwen op de set?
‘De eerste dag vind ik altijd heel spannend, maar er gebeurt iets met mij vanaf het moment dat ik op een set kom. Een diepe rust neemt het van me over, en ik kom in een soort hyperfocus. Ik ben iemand die in stress- of adrenalinesituaties heel kalm kan blijven. Vriendinnen zeggen daarom vaak dat als hen iets zou overkomen, ze dan graag zouden hebben dat ik bij hen ben, net omdat ik zo rustig blijf.’
Heb je een geluksbrenger die je altijd met je meeneemt?
‘Nee. Ik heb niks nodig om me mentaal aan vast te klampen, want ik vertrouw gewoon op mijn goede voorbereiding.’
Je vertolkt een heel emotionele rol. Waar haal je die emoties vandaan?
‘Ik graaf sowieso nooit naar dingen die me zelf zijn overkomen. Ik weet eigenlijk niet precies hoe ik het doe. Ik zit gewoon in die hyperfocus en concentreer me op de emotie. Ik scherm me dan ook volledig af van alles en iedereen rondom mij. Het scenario moet natuurlijk ook kloppen, want anders komt die emotie niet en moet je teruggrijpen naar een of andere tranenstick.’
Wat is de sterkte van deze film?
‘Het mysterie ervan. De trailer straalt dat ook al uit. Mijn lief zag ’m en zei: “Ik weet nog altijd niet waarover de film zal gaan.” Je weet niet wat je kan verwachten en wordt in die mysterieuze sfeer gezogen. Die laat je niet meer los. Ik vind het zelfs moeilijk om een genre te plakken op deze prent. Ik zou het een donker stadssprookje noemen.’
Op welk van je rollen ben je tot nu toe het meest trots?
‘De eerste rol die in me opkomt, is degene die ik vertolkte in “De Dag”, omdat dat echt een personage was dat ver van mij lag. Ik zag er ook volledig anders uit dan ik er in het echte leven of in de meeste rollen uitzie.’
Welke staat nog als droomrol op je bucketlist?
‘Er zijn veel vergeten vrouwen in onze geschiedenis op wie ik graag mijn licht zou schijnen. Helaas zijn er nog weinig films die vanuit het perspectief van de vrouw worden geschreven én verteld. Ik hoop dat er in de toekomst nog meer dragende rollen voor vrouwen worden geschreven. Het begint al bij de start van het project, want de meest geldschieters, producenten en regisseurs zijn mannen, en dat zie je toch terug in de beeldvorming. Een film maken gaat gepaard met gigantische budgetten, dus mensen zijn voorzichtig en vertellen de verhalen die we kennen. En wat zijn de verhalen die we kennen? Degene met witte mannen die een held zijn en de wereld redden. De enige rol die vrouwen vaak spelen, is die van de love interest, terwijl de vrouw ook de held kan zijn!’
Wat zou je als beroep uitoefenen als je geen actrice was geworden?
‘Ik zie mezelf wel als leerkracht. Jonge mensen iets bijleren zie ik zitten.’
Er zijn helaas nog weinig films die vanuit het perspectief van de vrouw worden geschreven én verteld.
Bij Flair staat self-love centraal. Hoe gaat het met jouw zelfliefde?
‘Voor mij gaat zelfliefde gepaard met je ruimte durven in te nemen en jezelf waardig genoeg vinden om op de eerste plaats te zetten. Daar heb ik echt heel grote stappen in gezet. Waar ik wel nog mee worstel, is niks kunnen doen. Ik voel me snel onproductief als ik gewoon eens rustig in de zetel zit. Als me-time zal ik dan eerder mediteren of gaan wandelen in het bos, omdat ik dan toch het gevoel heb dat ik íéts heb gedaan.’
Lukt de combinatie van mama zijn en je job als actrice uitoefenen?
‘Dat is pittig. Ik ben heel vaak in de val getrapt van alle ballen in de lucht te proberen houden en mezelf een gigantische druk op te leggen. Maar waarom doe ik dat eigenlijk? Wat wil ik aan wie bewijzen? Maar ook daar groei ik in en komt er een betere balans. Ik vind echt – en dat meen ik uit het diepste van m’n hart – dat je als vrouw ook soms mag zeggen: “Ik ben er even niet, je kan een beroep doen op m’n man.” Zorgtaken worden nog steeds automatisch in de schoenen van de vrouw geschoven, terwijl we in 2025 leven en de meeste mannen én vrouwen fulltime werken. Zowel de zorg- als de huishoudelijke taken mogen dus gelijk verdeeld worden.’
Self-love gaat ook over jezelf op uiterlijk vlak omarmen. Heb jij bepaalde complexen?
‘Sinds ik een aantal jaar terug mijn lange haren afschoor, trek ik me niks meer aan van stereotiepe ideaalbeelden of wat anderen over me denken. Pas toen ik geen lange lokken meer had, besefte ik hoe hard ik mezelf had vereenzelvigd met die lange haren, terwijl ik evenzeer mezelf ben zonder lang, blond haar. Ik hoef dus geen lang haar te hebben om me vrouwelijk te voelen. Dat voelde heel bevrijdend. Als ik de magazines bekijk die mijn tienjarige dochter leest, zie ik dat de meisjes daarin allemaal op elkaar lijken. Dat is eng.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘Nachtvlinders’ kijken?
‘Het is een mysterieuze film vol plottwists waarbij de spanning niet meteen wordt ingelost, waardoor je de hele tijd op het puntje van je stoel zit.’
‘Nachtvlinders’ is nu te zien in de Vlaamse bioscopen.
Lees ook:
