Karolien Olaerts (41), beter bekend als de oprichtster van Karola’s Kitchen, heeft een nieuw boek ‘Goesting’ uit. We spraken met haar over gezondheid, gezond eten en self-love. ‘We zijn met de paplepel grootgebracht in een dieetcultuur. Het is ontzettend moeilijk om dat los te schudden’, vertelt ze.
Karolien heeft onder de naam Karola’s Kitchen een populaire blog, podcast, zes boeken waarvan eentje net uit is én een eigen kookprogramma op Njam!. ‘Karola’s Kitchen staat voor een heel groenterijke keuken, groenten spelen echt de hoofdrol’, vertelt ze. ‘Stiekem is mijn keuken veggie, maar daar loop ik niet mee te koop omdat mijn recepten voor iedereen bedoeld zijn die wat gezonder en voedzamer wil eten. Mijn gerechten zijn namelijk rijk aan smaak en de porties zijn groot, want mijn doel is om mensen gezonder te laten eten terwijl ze toch blijven genieten.’
Die twee dingen kunnen velen nog steeds niet verenigen: gezond en lekker?
‘Mensen denken bij gezond eten dat het niet lekker is én dat ze honger zullen hebben. Dat is helemaal niet waar! Ik snap vanwaar die gedachte komt, want er zijn helaas veel boeken over gezond eten waar de porties belachelijk klein zijn en er helemaal niet lekker uitzien. Ik hoop dat ik mensen kan laten zien dat groenterijk eten allesbehalve saai of niet lekker is. Het is geen konijnenvoer (lacht).’
Horen frietjes en chocolade thuis in een gezond eetpatroon?
‘Absoluut! Eten is niet alleen brandstof. Eten is gezelligheid, cultuur, sociaal zijn, me-time en noem maar op. Je dingen ontzeggen, is trouwens nooit een goed idee, want je gaat er alleen maar meer naar snakken en je op een bepaald moment daarin overeten.’
Eten is niet alleen brandstof. Eten is gezelligheid, cultuur, sociaal zijn, me-time en noem maar op.
Er zijn natuurlijk al véél kookboeken op de markt: waar probeer jij het verschil te maken?
‘Er is véél ruis over wat gezond eten is. Misinformatie – van tegenstrijdig advies tot klinkklare onzin zoals brood en aardappelen zijn dikmakers – draagt duizend procent bij aan het feit dat zoveel mensen een verstoorde relatie met eten hebben. Zeker met sociale media loopt het de spuigaten uit. De betrouwbaarheid van een bron op sociale media wordt afgemeten aan hoeveel likes of volgers iemand heeft, maar dat is natuurlijk gevaarlijk, want dat zegt niks over iemands expertise. Veel foodfluencers weten niet waarover ze spreken of prijzen iets aan omdat ze er geld voor krijgen. Ik kan er mijn tijd niet meer insteken om die onzinclaims keer op keer te weerleggen, want het is letterlijk met de kraan open dweilen. Ik heb wél een wetenschappelijke basis voor mijn recepten, want ik heb een Master in de Biomedische Wetenschappen met als specialisatie voedingswetenschappen. Daardoor ben ik in het landschap van de mensen die kookboeken schrijven wel uniek, want mijn gerechten zijn extreem doordacht. Zo zullen mijn recepten bijvoorbeeld qua vezelgehalte de aanbevolen hoeveelheid bevatten, want slechts 16 % van de Belgen eet voldoende vezels. Maar ik afficheer dat niet op die manier, want ik wil niet dat dát de reden is dat mensen me volgen.’
Hoezo?
‘Mijn wetenschappelijke achtergrond geeft me sowieso een zekere geloofwaardigheid, want ik weet waarover ik babbel als ik het heb over gezonde voeding. Maar ik wil dat mensen me vooral volgen omdat ze mijn recepten lekker vinden. Mensen gaan een gezonde levensstijl ook pas kunnen volhouden als ze blijven genieten. Ik wil dus dat mensen echt blij en gelukkig worden van mijn gerechten. Ik spreek uit ervaring, want als ik zelf geen wow-gevoel heb van een maaltijd, dan zit ik gegarandeerd een paar uur later te snoepen in de zetel. Je moet dus zowel fysiek als mentaal volledig verzadigd zijn. Al blijf ik met Karola’s Kitchen ver weg van de dieetcultuur! Ik hoop niet dat mensen mijn boeken kopen omdat ze willen afvallen, want ik ben anti-dieet! Ik ondervond aan den lijve dat diëten op niks slaat.’
Er is véél ruis over wat gezond eten is. Misinformatie – van tegenstrijdig advies tot klinkklare onzin zoals brood en aardappelen zijn dikmakers – draagt duizend procent bij aan het feit dat zoveel mensen een verstoorde relatie met eten hebben.
Vertel.
‘Ik ben tientallen jaren een chronische diëter geweest. Het begon allemaal toen ik op m’n zestiende anorexia kreeg. Ik had een heel moeilijke gezinssituatie en mijn eten was het enige waar ik wél nog grip op had. Ik was gelukkig bereid om me te laten helpen en ik kwam stilletjesaan weer bij. Als je naar mij keek, dacht je dat ik genezen was, maar mijn relatie met eten was nog altijd enorm verstoord. Je zag het gewoon niet meer aan de buitenkant. Vanuit mijn eetstoornis evolueerde ik naar overgewicht waardoor ik probeerde afvallen. Ik had eetbuien, schrapte bepaalde voedingsgroepen zoals koolhydraten volledig en ik spendeerde uren met het bestuderen van etiketten. Ik verloor jarenlang het plezier in eten. Eten was een strijd en beheerste mijn leven!’
Hoe heb je die knop kunnen omdraaien?
‘Dat was geen plotse klik, maar een proces van jaren. Het ging stap voor stap en met de nodige ups en downs. Intuïtief eten hielp mij enorm, waarbij ik dus luister naar m’n lichaam. Mensen denken dan dat ze elke dag alleen maar frieten en snoep zullen eten, maar geloof me dat is niet zo. Die eerste dagen misschien wel, want als een koe maandenlang op een droge wei stond en plots naar een groen grasperk verhuist, zal die zich ook uitleven. Maar op den duur verlang je naar groenten en fruit. Kijk maar naar de feestdagen of als je naar een festival gaat. Na dagenlang vettig eten, heb je écht zin in iets gezond. Bovendien kwam ik ook eindelijk los van het verlangen om per se slank te zijn.’
Denk je dat die stereotiepe ideaalbeelden voor velen zorgen voor een verstoorde relatie met eten?
‘Sowieso. We zijn met de paplepel grootgebracht in een dieetcultuur. Het is ontzettend moeilijk om dat los te schudden. Gezondheid en gewicht worden nog altijd met elkaar gekoppeld terwijl we dit echt als twee afzonderlijke entiteiten moeten beschouwen. Ik hoopte dat de jongere generatie die belachelijke ideaalbeelden overboord zouden gooien, maar #skinnytok was helaas lang trending en dat breekt mijn hart. Gezondheid is trouwens meer dan enkel voldoende groenten eten, het gaat ook over bewegen en voldoende slapen. En wat we vaak vergeten: stoppen met het verheerlijken van alcohol en tabak. Dat laatste dringt nu wel al beter door, maar we gaan als samenleving nog veel te laks om met alcohol terwijl dat ook een vergif is.’
Ik heb het altijd moeilijk als het opnieuw “shortjesweer” is. Ik vind mijn benen niet zo mooi, die hebben allemaal kleine adertjes. Het is voor mij altijd een drempel om met blote benen rond te lopen.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde of is er nog wat werk aan?
‘Ik zit goed in m’n vel. Al gaat dat natuurlijk met ups en downs. Zo heb ik het altijd moeilijk als het opnieuw “shortjesweer” is. Ik vind mijn benen niet zo mooi, die hebben allemaal kleine adertjes. Het zijn precies landkaarten, dus het is voor mij altijd een drempel om met blote benen rond te lopen.’
Hoe probeer je die klik te maken?
‘Ik probeer meer naar mijn lichaam te kijken in functie van wat het kan in plaats van enkel hoe het eruitziet. Mama worden hielp hier enorm bij. Een vrouwenlichaam kan letterlijk een mens creëren! Je kan niet anders dan respect krijgen voor je lijf.’
Schoonheid is heel maakbaar anno 2025, wat vind je daarvan en zou je zelf ooit cosmetische ingrepen overwegen?
‘We proberen oplossingen te zoeken voor onze zogenaamde minpuntjes, maar die zijn meestal in functie van iemand anders. Als ik op een onbewoond eiland zou leven, dan zou ik er niet wakker van liggen dat ik spataders heb, want niemand zou ze zien. We maken onszelf wijs dat wíj ons beter zullen voelen na het uitvoeren van cosmetische ingrepen, maar eigenlijk is het puur om te voldoen aan een ideaalplaatje dat wordt voorgeschreven door de maatschappij. Dat is jammer!’
Ben je bang om ouder te worden?
‘We leven in een samenleving die krampachtig vasthoudt aan de eeuwige jeugd. Kijk maar naar al die antirimpelcrèmes die als zoete broodjes verkocht worden en twintigers die al botox beginnen spuiten. Dat kruipt onbewust in je hoofd waardoor ik het ook vervelend vond als ik die eerste rimpeltjes en grijze haren zag verschijnen. Maar ik probeer me daar opnieuw niet te zot door te laten maken. Ik probeer het verven van mijn haar nog zo lang mogelijk uit te stellen, want het maakt me kwaad dat ik daar zoveel tijd mee zal verspillen terwijl een man daar geen last van heeft. Een man met grijs haar is namelijk een silver fox en een vrouw met grijs haar is oud. Die verschillende standaarden zijn frustrerend en houden vrouwen nog steeds enorm klein.’
Ga je die self-love ook meegeven aan je kinderen?
‘Het zijn twee jongens, dus ik denk dat ze daar sowieso iets minder vatbaar voor zijn dan meisjes. Al merk ik dat jongens zich ook spiegelen aan wat ze zien online. Zelfs in kinderboeken staan er heel toxische dingen over uiterlijk en wat zogenaamd mooi is. Die ideaalbeelden zitten zo diep geworteld en vastgeroest in onze maatschappij. Ik flip als ik Isaac dingen hoor zeggen als dikke buik, maar hij hoort of ziet niks anders. Het wordt nog een serieuze uitdaging.’
Een man met grijs haar is namelijk een silver fox en een vrouw met grijs haar is oud. Die verschillende standaarden zijn frustrerend en houden vrouwen nog steeds enorm klein.
Self-love slaat ook op mentaal welzijn: zijn er bepaalde dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik voel veel woede door alle miserie en onrechtvaardigheid die er momenteel gaande is in de wereld. Ik vind het soms moeilijk om dat los te laten en gewoon verder te gaan met mijn dag. Ik kan echt een volledige werkdag verliezen omdat ik zo hard in alle verhalen over de genocide in Gaza opga. Ik probeer ook om m’n steentje bij te dragen om die mensen daar te helpen.’
Lukt de combinatie van mama zijn van twee kleine kindjes en fulltime werken?
‘Het is pittig, maar ik ontdekte doorheen de jaren dat ik een grote draagkracht heb. Ik doe mijn job ontzettend graag, wat natuurlijk helpt als je tot in de late uurtjes doorwerkt en mijn man is ook een enorm grote hulp. We lossen elkaar goed af.’
Hoe kom je tot rust?
‘Wandelen met mijn favoriete podcast: “The Village of Nothing Much”. Dat zijn eigenlijk verhalen over niks. Zo omschrijft een vertelstem hoe lekker het brood ruikt dat in de toog van een bakkerij ligt. Niks spannend of sensationeel, maar ik zit volledig in dat verhaal waardoor ik de rest rondom mij even volledig kan vergeten. Verder kan ik er enorm van genieten om eens alleen thuis te zijn, zonder mijn man en kinderen.’
Kreeg je al te maken met negatieve reacties en raken die je?
‘Absoluut! Ik kreeg al veel bagger over me heen. Als ik bijvoorbeeld toch eens een kant-en-klaarproduct gebruik in een van m’n recepten, kan ik er zeker van zijn dat mijn inbox de dag erna vol zit met mensen die me uitschelden omdat dit niet gezond is en zo voort en zo verder. Je kan nooit voor iedereen goed doen, dat leerde ik ondertussen wel al. Gelukkig heb ik vooral hele lieve volgers die me positieve feedback geven.’
Je hebt net je vierde kookboek ‘Goesting’ uit. Wat is daar de insteek?
‘Het is het meest praktische boek tot nu toe en de recepten zijn nog tijdsefficiënter. Mensen zijn namelijk op zoek naar een recept waarbij ze op vijftien minuten, het liefst met maar één kookpot, een gerecht kunnen maken waar vijf verschillende groenten inzitten én dat keilekker is. Ik snap dat, want we hebben allemaal weinig tijd. Ik merk dat ook nu ik twee kleine kindjes heb rondlopen thuis. Ik probeer dus wat vaker te werken met diepvriesgroenten. Maar langs de andere kant hoop ik dat ik ze kan tonen dat koken ook heel leuk is en dat het soms wel wat meer tijd vergt. Wortels kan je nu eenmaal niet op één minuut snijden en koken. Daar moeten we ook realistisch in zijn. Ik hoop dat wie m’n boek koopt het water in de mond krijgt van naar de foto’s te kijken en zélf goesting krijgt om het klaar te maken, want het is keigezond én keilekker!’
Heb je na het lezen van dit artikel nood aan een gesprek? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via tele-onthaal.be.
Lees ook:
