Karl Meesters (46) trekt in het tweede seizoen van ‘Niks te zien’ opnieuw op reis met verschillende muzikanten. ‘Ik ging niet meer zo graag op reis, maar “Niks te zien” bracht daar verandering in. Het toont dat reizen ondanks je beperkt zicht toch nog geweldig kan zijn’, vertelt hij.
In het nieuwe seizoen van ‘Niks te zien’ neemt Karl Meesters opnieuw heel wat boeiende BV’s op reis: Nathalie Meskens, Flip Kowlier, Dana Winner, Pat en Loredana van 2 Fabiola, Prince K. Appiah en Jelle Cleymans. Ze beleven de reis niet per se met hun ogen, maar vooral met hun oren op scherp. Want tijdens de reizen staat geluid en muziek centraal. Ze ontdekken de kracht van geluid: in muziek, in de natuur en soms zelfs op plekken waar je het niet verwacht.
Zo komen ze de luide brul van de koning van de jungle tegen, voelen ze de kracht van samenzang en gaan ze op zoek naar de geluiden van een bevroren meer. ‘We gaan op hetzelfde elan als het eerste seizoen door’, vertelt Karl. ‘We zijn natuurlijk als ploeg gegroeid waardoor we nog beter weten wat we doen en welke verhalen we willen brengen elke aflevering. Ik leerde als presentator ook veel uit het eerste seizoen. Ik had in die eerste afleveringen het gevoel dat alles perfect moest zijn, terwijl er in de eindmontage nog veel sneuvelt, want enkel de allerbeste stukjes blijven over. Dat geeft me meer de vrijheid om volledig mezelf te zijn en stelt me meer op m’n gemak.’
Hoeveel, of misschien beter gezegd hoe weinig, zie je eigenlijk nog?
‘Mijn netvlies sterft af waardoor mijn centraal zicht eigenlijk volledig weg is. Ik heb onderaan mijn ogen nog een beetje bruikbaar zicht, afhankelijk van de omstandigheden ben ik daar veel of niks mee. Soms kan ik dus nog een beetje mijn plan trekken, maar op andere momenten ben ik heel verloren. Slecht zien is niet binair, dat is niet zo zwart of wit als wel of niet zien. Het is niet dat ik hélemaal niet zie, maar mijn zicht is heel chaotisch, bewegend en troebel. Mijn heel systeem, hersenen en lichaam heeft zich bovendien ontwikkeld als iemand met een zicht, want ik ben niet blind of slechtziend geboren. Dus ook voor mijn lichaam is dit heel belastend, want het moet zich voortdurend aanpassen aan die nieuwe situatie van slechtziendheid.’
Reizen als slechtziende is eigenlijk vaak niet leuk. Ik doe niks liever dan gewoon thuis zijn als ik vakantie heb. Dan zit ik in míjn wereld en kan ik míjn ding doen, zet me daarbuiten en ik kan bijna niks meer zelf doen.
Je gaat op reis met verschillende bekende gasten, wat haal jíj uit die reizen? Sommigen denken: hij ziet al die mooie bestemming toch niet?
‘Reizen als slechtziende is eigenlijk vaak niet leuk. Je komt buiten je comfortzone, dus je kunt niks, je moet bij alles hulp vragen en je geniet van weinig. Dat is eigenlijk onaangenaam en geeft veel stress. Ik doe niks liever dan gewoon thuis zijn als ik vakantie heb. Dan zit ik in míjn wereld en kan ik míjn ding doen, zet me daarbuiten en ik kan bijna niks meer zelf doen. Ik ging dus niet meer zo graag op reis, maar “Niks te zien” bracht daar verandering in. Het toont dat reizen ondanks je beperkt zicht toch nog geweldig kan zijn. Je kan genieten van eten, want in heel wat culturen hebben ze andere smaken en kruiden in hun gerechten. Je kan genieten van muziek, nummers van een band maar evengoed ook geluiden van de natuur of het voeren van diepere gesprekken. Kortom: reizen doe je met veel meer dan enkel je ogen.’
Wat is het doel van het programma?
‘We willen mensen tonen dat als je luistert, je nóg meer ziet. We willen hen bewust beter doen luisteren en dat zintuig meer doen gebruiken. Een tweede doel is op een luchtige manier meer aandacht vestigen op inclusie door te laten zien hoe ik omga met m’n visuele beperking. Zo tonen we bijvoorbeeld dat ik liever iemands schouder vastneem om te stappen zodat ik rustig kan volgen in plaats van dat iemand m’n hand vastneemt en me voortrekt. Ik kreeg al berichtjes van andere mensen die ook slechtziend zijn en me stuurden dat omstaanders hen sinds “Niks te zien” beter helpen op straat. Dat raakt me enorm!’
We leren naast de BV’s ook jou een pak beter kennen: vind je het moeilijk om je voor tv-kijkend Vlaanderen zo kwetsbaar op te stellen?
‘Dat was zeker niet vanzelfsprekend voor mij. Ik had geen plannen in de media. Ik woon zo graag in Brussel omdat je in een stad altijd anoniem kan blijven. Ik was nerveus dat ik dit zou opgeven eenmaal ik met m’n hoofd op televisie kwam, maar dat valt gelukkig heel goed mee. Het feit dat ik open over m’n beperking praat, vind ik dan weer niet moeilijk, want ik hoop op die manier bewustwording te creëren.’
Ik kreeg al berichtjes van andere mensen die ook slechtziend zijn en me stuurden dat mensen hen sinds “Niks te zien” beter helpen op straat. Dat raakt me enorm!’
Wat vind je het zwaarste aan je aandoening?
‘Het lastigste vind ik dat ik m’n vijfjarig zoontje niet zo goed zie. Dat pikt! Als hij voetbalt, zie ik hem dus niet zoals al die andere trotse papa’s aan de zijlijn schitteren op het veld. Hij ligt daar zelf niet wakker van, want hij kent ook niks anders. Hij zegt: “Papa heeft gewoon slechte oogjes”.’
Wat valt beter mee aan je slechtziendheid waarvan de meesten het erger inschatten?
‘Je zicht verliezen is zwaar en het vraagt héél veel aanpassing, zeker omdat onze maatschappij niet ingesteld is op slechtziende mensen, maar eigenlijk valt het leven in het algemeen beter mee dan je zou denken. Het heeft veel van m’n relaties net verrijkt. Het draait veel meer om je persoonlijkheid en wie je bent, en niet om hoe je eruitziet of andere oppervlakkigheden. Het wordt de laatste jaren ook iets makkelijker om met m’n beperking om te gaan, grotendeels dankzij AI. Ik laat die tool me bijvoorbeeld een document van 5 pagina ‘s voorlezen, superhandig.’
Kan je zoontje de aandoening erven?
‘Als ik een dochter had, dan had ze mijn aandoening sowieso geërfd. Maar mijn zoontje gelukkig niet. Ik heb het van m’n mama geërfd. Zij heeft zich daar haar hele leven schuldig over gevoeld en ermee geworsteld, terwijl ze daar natuurlijk niks aan kon doen. Ze was zelfs een beetje kwaad op haar moeder, want het kwam van m’n grootmoeder.’
Ik heb het van m’n mama geërfd. Zij heeft zich daar haar hele leven schuldig over gevoeld en ermee geworsteld, terwijl ze daar natuurlijk niks aan kon doen.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘Mijn slechtziendheid heeft m’n leven uiteraard heel complex gemaakt, maar ik zie mezelf daardoor niet minder graag. Ik kan nog altijd iets moois van m’n leven maken, en ik doe mijn uiterste best om dat te doen. Ik ben trots op wat ik al bereikte, zeker omdat het een heuse zoektocht was en soms was het écht ploeteren. In 2021 toen ik kanker kreeg, was ik wél heel kwaad op m’n lichaam. Uiteindelijk kwam ik er goed vanaf, en zorgde de ziekte ervoor dat ik meer in het nú leef.’
Lig jij wakker van je uiterlijk?
‘Ik zie mezelf niet als ik in de spiegel kijk. Maar ik weet wel ongeveer hoe ik eruitzie door foto’s uitvergroot op een iPad te bekijken. Het draait in onze maatschappij helaas vaak rond het uiterlijk en ik ben bevrijd van die druk. Dat is aangenaam. Ik hou ook van schoonheid, al zal dat bij mij in een andere soort vorm zijn. Ik ben ook zeker een ijdel persoon. Ik zal ervoor zorgen dat ik altijd verzorgd voor de dag kom. Ik zorg er ook voor dat ik een evenwichtige levensstijl heb waarin ik veel sport, voldoende slaap en gezond eet. Maar dat heeft meer te maken met zelfzorg dan per se willen voldoen aan een bepaald ideaalbeeld.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar het tweede seizoen van ‘Niks te zien’?
‘We kregen na het eerste seizoen vaak het compliment dat het heel ontspannende televisie was en ik denk dat we daar in het tweede seizoen nog meer in geslaagd zijn. Het is entertainend én ontroerend, dat vind ik een mooie combinatie.’
Het tweede seizoen van ‘Niks te zien’ zie je elke donderdag om 20u40 op VRT en via VRT MAX.
Lees ook:
