Jelle Cleymans (40) is een van de acht bekende gezichten die meedoet aan ‘De Expeditie: Patagonië’. Flair sprak met hem over dat avontuur en self-love. ‘Ik begon vijf jaar geleden achteraan wat kaler te worden. Maar ik wil geen haartransplantatie laten doen. Iedereen wordt ouder en verandert, of je dat nu wil of niet. Dat is het leven, dus je kan het maar beter aanvaarden. Daarom schoor ik m’n haar vlak voor “De Expeditie” helemaal af en sindsdien hou ik het kort’, zegt hij.
Na de ijzige kou van Groenland en de slopende hitte van Namibië wagen acht nieuwe expeditieleden zich aan de onvoorspelbaarheid van het grillige Patagonië. Dj, muziekproducer en radiopresentatrice Amber Broos, stand-upcomedian Amelie Albrecht, gevangenisdirecteur An Janssens, presentatrice An Lemmens, tv-maker, dj en auteur Hakim Chatar, acteur, schrijver en zanger Jelle Cleymans, zanger Mathieu Terryn en programmamaker en scenarist Pedro Elias beleven het avontuur van hun leven in ‘De Expeditie: Patagonië’. ‘Ik vind het heerlijk om me eens lekker te laten verwennen in een viersterrenhotel en te genieten van een heerlijke uitgebreide maaltijd’, vertelt Jelle Cleymans. ‘Maar je doet me evenveel plezier door met de tent op reis te gaan en te kamperen, het liefst van al gewoon in de natuur. Dan ben je volledig je eigen baas. Je eet wanneer je wil, je gaat slapen als de zon ondergaat en staat op als de zon opkomt, je wast je in een rivier en je hebt geen andere vervelende hotelgasten die je kunnen storen. Dat werkt heel rustgevend voor mij. Je geniet bovendien meer van de kleine dingen en dat durven we weleens te vergeten in de dagelijkse ratrace. In “De Expeditie” gingen we natuurlijk nog een stapje verder. Dat soort wildkamperen had ik nog nooit eerder ervaren.’
Zei je direct ja toen ze je vroegen om mee te doen?
‘Ja. Ik had in vergelijking met de voorgaande jaren een rustiger jaar. Ik had er bewust voor gekozen om wat minder te werken en wat meer tijd voor mezelf en m’n familie te maken, dus dit avontuur kwam op het ideale moment. Normaal kan ik echt nooit meedoen aan zulke dingen, want m’n agenda staat altijd vol met theaterproducties, musicals of andere optredens. Maar nu was ik dus vrij en kreeg ik dit ongelooflijke cadeau. Het vergde ook niet veel opofferingen, want ik was enkel die periode weg. Bij “Dancing with the Stars”, waar ze me ieder jaar opnieuw voor bellen, moet je wekenlang keiveel trainen, en dat is praktisch onmogelijk met mijn agenda.’
Het is de eerste keer dat we je in een realityreeks zien, was dat een drempel voor je?
‘Ik deed eerder al mee aan “Liefde voor muziek” en maakte samen met Jonas “From Hero to Zero”, maar dat was toch nog anders. Hier krijg je van het moment dat je opstaat tot wanneer je gaat slapen een microfoon opgespeld die álles opneemt, en staat er voortdurend een camera op je neus. Niks is in scène gezet of wordt opnieuw gefilmd. Dat is niet altijd makkelijk. Soms zou je een momentje voor jezelf willen, maar de essentie van het programma is natuurlijk die puurheid.’
Wat zei je dichte omgeving van je deelname?
‘Ik denk dat iedereen wel dacht dat dit iets voor mij zou zijn. Het enige waar de meesten, inclusief mezelf, een vraagteken bij zetten, was mijn conditie. Ik ben geen uitmuntende sporter. Sommige periodes sport ik wel wat meer, maar ik ben zeker geen atleet. Mijn beste vriendin vreesde dat ik het totaal onderschatte. Zeker omdat ik ook minder trainde dan er werd aangeraden in het trainingsschema dat we op voorhand kregen.’
Ik ben geen uitmuntende sporter. In sommige periodes sport ik wel wat meer, maar ik ben zeker geen atleet. Mijn beste vriendin was bang dat ik ‘De Expeditie’ totaal onderschatte.
Ben je avontuurlijk aangelegd?
‘Goh, zoals ik eerder al zei, ga ik graag kamperen, maar dit is toch nog iets anders. Ik ben geen avonturier. Ik kan niet zelf een vuurtje maken of een hutje bouwen met takken van een boom. Ik ben het gewend om ’s morgens zelfs in mijn tent op vakantie nog de krant te lezen, maar nu besloot ik bewust om m’n gsm thuis te laten. Naar het toilet gaan was ook een hele onderneming. Op je hurken achter een boom gaan zitten terwijl de andere expeditieleden een aantal meter verder staan, dat is toch even wennen. Langs de andere kant heb ik wel de mooiste uitzichten ooit gehad tijdens het kakken (lacht).’
Heb je je voorbereid op dit avontuur?
‘Ik loop sowieso, dus dat ben ik blijven doen, en ik heb ook gewandeld met die rugzak, maar dat laatste helaas iets te weinig. Mijn schouders waren niet voorzien op dat gewicht! Dat doet gewoon pijn. Gelukkig verdween er elke dag zo’n 800 gram eten uit die rugzak, dus hij werd steeds lichter. Dat was een lichtpuntje.’
Hoeveel weegt die rugzak?
‘Ik had de mijne echt perfect op 25 kilogram gekregen. Er waren anderen die 28 tot zelfs 29 kilo meezeulden, dat is heel veel! Ik beperkte me tot het hoogstnodige. Het enige stukje luxe dat ik meehad, was mijn e-reader, zodat ik ’s avonds in de tent nog even kon lezen.’
Kan je goed tegen de koude?
‘Niet zo goed. Ik ben een fervente skiër, dus ik ben het wel gewend om in koude temperaturen te vertoeven. Alleen kan je tijdens een wintersportvakantie snel even opwarmen met een warm drankje in een chalet (lacht). Het lastigste vond ik het wanneer onze voeten nat waren, want we moesten geregeld door ijskoud water stappen. Dat is heel onaangenaam! Je moet gewoon blijven wandelen en dan warmt dat klein laagje water dat tussen je schoen en je kous zit op en krijg je het opnieuw warm.’
Het enige stukje luxe dat ik meehad, was mijn e-reader, zodat ik ‘s avonds in de tent nog even kon lezen.
Is opgeven een optie of staat dat woord niet in je woordenboek?
‘Ik ging niet opgeven. Je kan natuurlijk je voet omslaan of iets breken, dat kan je niet voorspellen en dat is overmacht. Maar opgeven omdat ik het te zwaar vond, was een no-go! Vijftien jaar geleden begon ik in Frankrijk de befaamde cols op te fietsen. De eerste keer was loodzwaar! Ik dacht al na drie kilometer terug te keren, want het leek onmogelijk. Maar ik bleef doorzetten en ging meter per meter vooruit tot ik de top bereikte. Die ervaring nam ik mee in m’n dagelijkse leven. Als ik denk dat ik iets niet kan, denk ik daaraan terug. In de periode dat ik de “40-45, de Musical” speelde, deden we soms zes voorstellingen in één weekend. Ik was kapot, maar ik dacht terug aan dat moment op die fiets en bleef gewoon gaan. Met die mentaliteit vertrok ik ook naar Patagonië.’
Waar keek je op voorhand het meeste naar uit?
‘De andere deelnemers leren kennen en de nieuwe vriendschappen die zouden ontstaan. Daarnaast was ik er ook heel benieuwd naar om op een gletsjer te stappen.’
Waar had je dan weer het meeste schrik voor?
‘De grootste angst die ik had, was om een kwetsuur op te lopen, omdat je dan weet dat het over and out is. Verder was ik toch een beetje bang dat ik dit avontuur onderschatte en dat ik het niet zou aankunnen. Het eerste uur tijdens de eerste wandeling dacht ik even: waarom doe ik dit in godsnaam?! Maar daarna heb ik eigenlijk alleen maar genoten van die tocht.’
Wat vond je uiteindelijk het allermooiste moment?
‘De vriendschap die ik opbouwde met Mathieu Terryn. Ik sliep samen met hem in een tentje en dat schept toch een band. ‘s Morgens wakker worden in zo’n keimooie omgeving en dan met ons tweeën een koffietje drinken, dat was telkens een magisch moment.’
Wat vond je dan weer het minst toffe moment?
‘Een natte tent opvouwen, dat is gewoon vreselijk. Je handen krijgen het koud en dat lukt dan voor geen meter. Daar heb ik op gevloekt.’
Ik weet van mezelf dat ik kan zeuren. Dat zit in mij en dat kan de sfeer echt verpesten, dus ik had me voorgenomen om dat daar niet te doen. Het enige waar ik over zeurde, waren die noten die we elke dag moesten eten. Die was ik kotsbeu!
Hoe ben jij eigenlijk als je in een nieuwe groep terechtkomt?
‘Meestal ben ik de grappenmaker, maar nu waren er veel grappenmaker mee, want we zijn allemaal entertainers. Ik keek in het begin een beetje de kat uit de boom en moest mijn plekje nog wat vinden. Je zal me mijn typische dad jokes horen vertellen, maar ik ben daar zeker niet alleen in. Mathieu Terryn is een grotere dad dan je zou denken (lacht).’
Heb je jezelf beter of op een andere manier leren kennen?
‘Ik was toch sterker dan ik dacht. Daarmee bedoel ik niet dat ik een steen van tachtig kilo kan optillen, maar ik kan echt doorzetten en dat vind ik een mooie eigenschap. Ik weet van mezelf dat ik kan zeuren. Dat zit in mij en dat kan de sfeer echt verpesten, dus ik had me voorgenomen om dat daar niet te doen. Het enige waar ik over zeurde, waren die noten die we elke dag moesten eten. Die was ik kotsbeu! Dat buiten leven en met niks anders rekening hoeven te houden dan ’s avonds je potje koken en je tent opzetten, deed me echt deugd.’
Gaan we als kijkers een andere kant van jou leren kennen?
‘Ik denk het wel. Je zit toch in een niet-alledaagse situatie. Op het podium ben ik een spring-in-’t-veld, ik denk dat ik hier ook andere facetten van mezelf kon laten zien. Diepere gesprekken, meer emoties en noem maar op. Dit programma is zo puur en daar was plaats voor.’
Ben je jezelf ook mentaal tegengekomen?
‘Ik vertrok met veel vragen naar daar en dacht daar het antwoord op te vinden omdat ik eindelijk eens tijd had voor mezelf. Maar dat was heel naïef, want zo werkt het niet. Ik was eigenlijk enkel bezig met wandelen, eten en slapen. Je gaat ook zo op in het moment dat je niet nadenkt over je leven thuis. Ik had daar wel elke nacht enorm realistische dromen. Echt volledige filmscènes speelden zich af in m’n hoofd.’
Heb je daar iets geleerd dat je nu nog toepast in het dagelijkse leven?
‘Ik wist al dat ik niet veel nodig heb om gelukkig te zijn en dat ik blij word van kleine dingen. Geef mij maar worst met puree in plaats van in een sterrenzaak te gaan eten. Dat werd nogmaals bevestigd, want ik voelde me een koning als ik ’s avonds dat zakje met oplospasta kon eten of ’s morgens mijn oploskoffie dronk.’
Je moet leren om af en toe een beetje ongelukkig te zijn, want dat hoort ook bij het leven. Het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn.
Vind je het vreemd op jezelf zo op tv terug te zien?
‘Nee. Ik vind dat eigenlijk vooral een cadeau dat die hele reis gefilmd is en dat je die herinnering voor altijd hebt. Dat ik dat later aan de kinderen van m’n zus kan laten zien om te tonen dat hun nonkel ooit zo’n avontuur meemaakte.’
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘In het algemeen zit ik goed in m’n vel, maar er zijn momenten dat ik mezelf zielig vind en zelfs niet kan zeggen waarom. Maar je moet leren om af en toe een beetje ongelukkig te zijn, want dat hoort ook bij het leven. Het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. Door af en toe een dipje te hebben, apprecieer je de mooie momenten des te meer.’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Ik was graag een centimeter of tien groter geweest. Ik heb daar totaal geen last van, maar als ik iets zou mogen veranderen aan mezelf is het dat. Ik stond onlangs naast Eric Goens en Ruben Van Gucht en ik voelde me een kindje van elf jaar dat met zijn twee vaders op stap was (lacht). Ik ben redelijk klein als je dat vergelijkt met de gemiddelde man. Al heeft klein zijn als acteur ook voordelen, want je blijft er langer jong uitzien waardoor je nog vaak jonge mensen mag spelen. Ik speel in musicals nog vaak een twintiger terwijl ik veertig jaar ben. Voor de rest weet ik dat ik er niet uitzie zoals Louis Talpe, maar dat hoeft ook niet.’
Wat vind je dan weer het mooiste aan jezelf?
‘Mijn lippen, denk ik.’
Een man hoort in de ogen van velen groot en gespierd te zijn. Ik heb al vrouwen ontmoet die letterlijk tegen mij zeiden: “Je bent te klein” of “Ik val niet op kleine mannen”. Uiteraard voelt dat als een afwijzing of dat ik niet goed genoeg ben.
Ben jij vatbaar voor stereotiepe schoonheidsidealen of perfecte plaatjes?
‘Een man hoort in de ogen van velen groot en gespierd te zijn. Ik heb al vrouwen ontmoet die letterlijk tegen mij zeiden: “Je bent te klein” of “Ik val niet op kleine mannen”. Uiteraard voelt dat als een afwijzing of dat ik niet goed genoeg ben. Terwijl er heel wat andere vrouwen zijn die daar niks om geven. Maar mijn lengte is nu eenmaal iets waar ik echt niks aan kan veranderen. Die ideaalbeelden slaan ook op niks, want de mooiste vrouw ter wereld kan voor me zitten, maar als ik niet goed met haar kan babbelen, dan verlies ik mijn interesse ook na een paar minuten. Ik praat daar vaak over met vrienden, en mannen vallen echt niet altijd op de zogenaamde “perfecte maten”. Uitstraling is zoveel belangrijker. Dat wil niet zeggen dat je je niet moet verzorgen. Ik vind mezelf ook mooier als ik geregeld naar de fitness ga.’
Vertel.
‘Als ik in de spiegel kijk en ik zie dat mijn borst, armen, schouders en rug wat gespierder zijn, geeft me dat een goed gevoel en voel ik me aantrekkelijker. Ik ben daar niet immuun voor. Maar ik zal daar nooit in overdrijven of me er zo in verliezen dat ik elke dag drie uur moet sporten om de breedste biceps of de strakste sixpack te krijgen zoals een of andere sporter op Instagram. Ik vergelijk me niet met anderen en ik volg al zeker geen trends. Over dat laatste heb ik soms een discussie met vrienden. Ik draag nog steeds skinny jeans omdat die broeken nog niet versleten zijn, maar die zijn “niet meer hip”. Dat boeit me niet, ik ga geen jeans wegsmijten omdat ze niet meer cool is, dat is heel slecht voor het milieu.’
Schoonheid is anno 2025 heel maakbaar, wat vind je daarvan en zou je zelf ooit cosmetische ingrepen overwegen?
‘Ik begon vijf jaar geleden achteraan wat kaler te worden. Ik had het daar met andere mannen die hetzelfde hebben over en zij overwegen een haartransplantatie, maar ik wil dat niet doen. Het kost superveel geld en ik vind kaal worden eigenlijk een les in nederigheid. Dat klinkt wat zweverig, maar ik bedoel: iedereen wordt ouder en verandert, of je dat nu wil of niet. Dat is het leven, dus je kan het maar beter aanvaarden. Daarom schoor ik m’n haar vlak voor “De Expeditie” helemaal af en sindsdien hou ik het kort. Ik krijg er veel complimenten over en als ik zelf in de spiegel kijk, heb ik er ook vrede mee. Helaas is de maatschappij op dat vlak veel strenger voor vrouwen, waardoor zij vaker het gevoel hebben dat ze zich moeten vastklampen aan die eeuwige jeugd. Terwijl er niks mis is met wat ouder worden.’
ik vind kaal worden eigenlijk een les in nederigheid. Dat klinkt wat zweverig, maar ik bedoel: iedereen wordt ouder en verandert, of je dat nu wil of niet. Dat is het leven, dus je kan het maar beter aanvaarden.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik ben anderhalf jaar geleden voor het eerst beginnen hyperventileren. Ik werk keihard en de laatste jaren komt daar naast het uitvoerende werk, het optreden, ook het creatieve luik bij, want ik schrijf meer. Maar dat aspect is zo onvoorspelbaar. Je kan een dag uittrekken om te schrijven, maar als je geen inspiratie hebt, dan lukt dat niet, terwijl die deadline wel nadert en je er op andere dagen geen tijd voor hebt omdat je op een podium staat. Daardoor ben ik beginnen te hyperventileren omdat ik mezelf enorm veel druk opleg.’
Wat helpt je daarbij?
‘Proberen toch die rust op te zoeken. Kleine trucjes zoals je twee voeten echt stevig op de grond zetten en de connectie met de aarde voelen, werkt ook relaxerend. Een ander hulpmiddel, dat ik in “House M.D.” leerde kennen, is één neusgat dichtdoen en door het andere goed ademhalen.’
Ik ben anderhalf jaar geleden voor het eerst beginnen hyperventileren omdat ik mezelf enorm veel druk opleg. Ik werk keihard!
Je bent vrijgezel. Ben je een happy single?
‘Ik heb alles in m’n leven op orde, behalve mijn liefdesleven. Ik ben op dat vlak een beetje chaotisch. Ik hou niet zo van het traditionele plaatje van huisje, tuintje, boompje en kindje. Ik ben graag impulsief in de liefde en dat is moeilijk te rijmen met een vaste relatie. Ik hou niet van liegen en bedriegen, dus daarom blijf ik liever alleen. Er zijn natuurlijk periodes waarin ik wat minder goed in m’n vel zit en me eenzaam voel als ik in een leeg huis thuiskom. Maar op momenten waarop ik me wel goed voel, kan ik doen wat ik wil en dat vind ik fantastisch.’
Kreeg je al te maken met negatieve reacties en raken die je?
‘Vroeger maakten gemene comments me onzeker. Ik kan niet zeggen dat het me nu totaal niet meer raakt, daarvoor heb ik als artiest een te groot ego, maar ik ben wel veel zelfzekerder dan pakweg tien jaar geleden. Ik besef dat ik ook over alles een mening heb en die is niet altijd positief, alleen voel ik niet de noodzaak om die wereldkundig te maken. Soms wil je als artiest op een bepaalde radiozender gedraaid worden omdat je zelf een fervent luisteraar bent. Als dat niet gebeurt, vraag je jezelf af of het aan je muziek ligt of aan je imago.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar dit seizoen van ‘De Expeditie’?
‘Het is prachtig reisverslag. Je gaat beelden van verschillende landschappen zien waarvan je mond openvalt. Het lijkt vaak alsof we in Jurassic Park rondlopen. Daarnaast is het een eerlijk reisverslag waarbij je acht mensen keihard uit hun comfortzone ziet stappen.’
‘De Expeditie: Patagonië’ zie je elke zondag op Play. Het eerste deel bekijk je nu al op Streamz.
Lees ook:
