‘t Is gebeurd! Gisterenavond kwamen we te weten wie de finale van de ‘De Slimste Mens ter Wereld’ won, niemand minder dan acteur Felix Heremans. De 18-jarige jongeman kan je kennen uit de Streamz-serie ‘Putain’ of de film ‘Holly’, maar nu vooral dankzij zijn geweldige en hilarische deelname aan de leukste quiz van het land.
Wij spraken met ‘De Slimste Mens ter Wereld’-winnaar Felix Heremans (18) over zijn deelname, zelfliefde en onze maatschappij.
In eerdere interviews vertelde je al dat ‘De Slimste Mens’ een kinderdroom is. Nu heb je ook gewonnen! Hoe voelt dat?
‘Dat was inderdaad een kinderdroom. Al in “Radio Felix”, een documentaire op VRT die over mij gemaakt werd toen ik twaalf was, zei ik al dat ik wilde meedoen aan “De Slimste Mens”. Ik ben dat dus al zes jaar aan het manifesteren. En nu is het zo én heb ik gewonnen. Het voelt heel speciaal en ik besef het nog niet helemaal. Het is een hele stroom van indrukken, best vermoeiend ook eerlijk gezegd. Ik ben heel gelukkig, maar ook een beetje uitgeput. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten.’
Begrijpelijk. Je was ook de jongste deelnemer. Heeft dat je soms onzeker gemaakt?
‘Nee. Ik vind niet dat leeftijd iets moet bepalen. Ik ging uit van mijn eigen sterktes. Zelf speelde ik ook tegen de oudste kandidaat, de kolonel (Roger Housen, red.), en die wist minder dan ik. Toen wist ik zeker: leeftijd maakt niet uit (lacht).’
Hoe zat het met je stress doorheen het programma?
‘Ik heb geen hoge stressfactor, of ik kan het goed verbergen. Hoe langer het programma duurde, hoe meer afleveringen ik erin zat, hoe meer stress ik kreeg. De laatste gewone aflevering was het ergst, maar voor de finale had ik vier weken kunnen rusten. Toen was ik fris en had ik weinig stress. Ik kan mijn stress meestal ook goed gebruiken in plaats van dat het angst wordt.’
Ik heb vertrouwen en een gelijkwaardigheidsgevoel nodig om me ergens op mijn gemak te voelen. Als ik voel dat mensen me waarderen, kan ik mezelf zijn.
Kon je jezelf zijn tijdens het programma?
‘Zeker. Ik probeer altijd mezelf te zijn, en dat lukte verrassend goed. Ik heb vertrouwen en een gelijkwaardigheidsgevoel nodig om me ergens op mijn gemak te voelen. Als ik voel dat mensen me waarderen, kan ik mezelf zijn. Bij “De Slimste Mens” voelde ik me echt gewaardeerd, ook door de redactie.’
En kijkend Vlaanderen heeft je ook echt omarmd.
‘Ja, ik ben heel blij dat ik geapprecieerd word zoals ik ben. Dat is niet altijd zo geweest in het verleden. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk geland ben en nu vooral plezier kan maken. Het is heel leuk om te horen dat mensen fan van je zijn. Ik kreeg nog niet te maken met negatieve comments.’
Je bent ook open over je autismespectrumstoornis. Denk je dat dat ‘anders denken’ je geholpen heeft in het programma en in het leven?
‘Zeker. Verschillende perspectieven zijn belangrijk. Een wereld vol mensen die allemaal hetzelfde denken, zou niet werken. Je hebt een wereld nodig waar verschillende blikken en denkrichtingen zijn om nieuwe ideeën en uitvindingen te creëren. Ik kijk op een andere manier naar de wereld. Soms botst dat, maar soms levert dat ook pareltjes op. Het zijn die pareltjes die je goed moet kunnen onderscheiden van de niet-pareltjes. Het heeft me wel tien jaar gekost om die positieve eigenschappen te leren herkennen en benutten.
Ik kijk op een andere manier naar de wereld. Soms botst dat, maar soms levert dat ook pareltjes op.
Is dat iets wat je zelf ook wilde, net omdat je je anders voelde?
‘Absoluut. Je moet het zelf willen. Er zijn mensen met autisme, of mensen die negatief denken of zich gewoon niet goed voelen, die niet de noodzaak hebben om dat te veranderen. Dan moeten we dat ook niet opdringen. Wie zijn wij als samenleving om te zeggen dat ze verplicht moeten doen aan zelfverbetering of verplicht professionele hulp moeten zoeken? Bij mij is dat altijd uit mezelf gekomen.’
Je deelde al dat je soms onzeker bent over nieuwe vriendschappen. Hoe gaat dat nu, nu je toch veel nieuwe mensen leert kennen?
‘Er is een verschil tussen omgaan met leeftijdsgenoten en volwassenen. De meeste mensen die ik leerde kennen tijdens het programma zijn al wat ouder, en bij volwassenen voel ik geen druk om iets te bewijzen. Bij leeftijdsgenoten vroeger wel, maar door “De Slimste Mens” begrijpen mensen van mijn leeftijd me wel beter en hebben ze de echte Felix leren kennen. Ik kreeg dan ook al berichtjes van mensen die bijvoorbeeld zeiden dat ze niet wisten dat ik zo grappig ben (lacht). Ik voel me nu comfortabeler en meer open.’
Vroeger kende ik mezelf niet goed en werd ik snel boos. Dat was vreselijk. Nu ben ik in balans met mijn sterke en zwakke punten.
Bij Flair draait alles om zelfliefde. Hoe zit dat bij jou?
‘Ik ben best zelfverzekerd, soms iets té voor sommige mensen. Vroeger kende ik mezelf niet goed en werd ik snel boos. Dat was vreselijk, ik bleef mijn negatieve gedachten zodanig veel herhalen en daardoor trainde ik onbewust slechte gewoontes. Door mezelf te leren accepteren en begrijpen, kon ik dat ook beter uitleggen aan mijn omgeving. Zo zijn we samen gegroeid: door te herkennen, erkennen én verbeteren. Nu ben ik in balans met mijn sterke en zwakke punten. Ik word soms nog boos, maar daar gaat de wereld niet van vergaan.’
En wat doe je dan op een mindere dag?
‘Dan accepteer ik dat. Iedereen kan eens een mindere dag hebben en dat mag ook. Dan probeer ik niet hetzelfde te doen als op een goede dag, want dat gaat niet. Ik pas mijn dag dan aan in plaats van iets te forceren. Als slechte dagen een patroon worden en je daar iets aan wil doen, kan ik als tip geven om te proberen achterhalen waarom en hoe die patronen ontstaan en dan kan je verder kijken hoe je die kan doorbreken en wie je daarbij kan helpen.
Veel mensen denken: ik ga even naar een psycholoog en het is opgelost, maar zo werkt het niet. Bij mij heeft het tien jaar geduurd voor ik op het punt kwam dat ik blij en gelukkig kon zijn.
Dat is vooral veel toestaan en niet te snel willen gaan. Dat proces duurt soms lang, bij mij heeft het bijvoorbeeld tien jaar geduurd voor ik op het punt kwam dat ik blij en gelukkig kon zijn. Veel mensen denken: ik ga even naar een psycholoog en het is opgelost, maar zo werkt het niet. Vaak is begeleiding samen met je omgeving nodig. Problemen ontstaan niet in isolatie, dus je moet het samen aanpakken. Je zou dus niet alleen naar de psycholoog moeten gaan, maar samen met je partner, kinderen, ouders,... De mensen die daar ook van afzien.
Die gezinsdynamieken moeten meer onder de aandacht komen. Het gaat altijd over self-love, maar eigenlijk is dat een deel gezins-love (lacht). Mijn gezin was ongelukkig omdat ík me niet goed voelde, dus we zijn samen in begeleiding gegaan. Het is geen verhaal waar één iemand de schuldige is en in therapie moet, het is een verhaal waar je samen aan werkt. Dat vergeten veel mensen.’
We leven in een wereld waar sociale media een grote rol spelen. Ben jij actief op de socials?
‘Ik zit op Instagram om op de hoogte te blijven van vrienden en nieuws, maar niet op TikTok of Reels. Die short-formats begrijp ik niet. Ik post zelden over mezelf en ga al zeker niet heel mijn leven delen.’
We doen te veel voor het onbekende, en we krijgen niks terug, zelfs geen bevestiging. Dan geraak je op.
Op sociale media zie je veel stereotiepe ideaalbeelden. Ben je daar vatbaar voor?
‘Nee, absoluut niet. Ik stel vaak de vraag “Voor wie of wat doe ik iets?” en als het antwoord is “voor anderen”, dan moet je even bekijken of die mensen dat waard zijn. Natuurlijk doe ik graag iets voor mijn mama, want ik hou van haar. Maar waarom zou ik iets doen voor “dé mensen”? “De mensen”, daar ben ik niks aan verschuldigd. Nu doen we te veel voor het onbekende, heel ons leven lang, en we krijgen niks terug. Zelfs geen bevestiging. Dan geraak je op hé.’
Vind je dat onze maatschappij te hard focust op iemands uiterlijk?
‘De maatschappij stopt alles in hokjes, ook uiterlijk en innerlijk. De ene is meer introvert, de andere is empathisch, die is dik, die is mager. Dat zijn allemaal hokjes waar ook één voor één denkpatronen aan hangen. Daar moeten we van af. We moeten weer naar het individu kijken, naar de hele puzzel en alle facetten. Doordat we altijd op bepaalde delen focussen, maken we mensen ongelukkig.
Een mens is meer dan een buik en armen. Zoals een mens ook meer is dan zijn intelligentie, zoals een mens ook meer is dan zijn empathisch vermogen.
Neem nu bij jongens: daar zie je dat de fitnesscultuur extreem is geworden. De hele wereld heeft precies unaniem beslist dat onze armen en onze buik het belangrijkste is in heel ons leven. Dat we ons daar op moeten disciplineren. Terwijl een mens meer is dan een buik en armen. Zoals een mens ook meer is dan zijn intelligentie, zoals een mens ook meer is dan zijn empathisch vermogen. Het probleem is dat wij vaak één iets uit een mens nemen en daarop focussen. Je identiteit is een grote puzzel van allemaal stukjes, en we moeten naar het geheel kijken.’
Je bent achttien en hebt nu al zoveel bereikt. Ben je soms bang voor de toekomst?
‘Ja, eigenlijk wel. Ik betrap mezelf erop dat ik bij elke grote stap in mijn leven denk dat het niet beter kan worden. En toch komt er altijd iets nieuws. Op mijn veertiende naar het Filmfestival van Venetië, mijn verwezenlijking met “Putain”, de best bekeken Streamz-serie: elke keer dacht ik dat het niet beter kon. En dan nu “De Slimste Mens”... Nu kan het écht niet meer beter (lacht). Maar dat zal ik in de toekomst waarschijnlijk toch nog over iets anders zeggen.’
Je kan book smart zijn, maar jij ben echt een allesweter. Hoe komt dat?
‘Ik heb van jongs af aan een oprechte nieuwsgierigheid naar alles wat er rondom mij gebeurt. Als kind zag ik bijvoorbeeld een bordje met “NMBS” en wilde ik meteen weten wat dat betekende. Mijn vader legde uit dat het een treinbedrijf was, maar dat was voor mij niet genoeg. Ik zocht verder en ontdekte dat het bedrijf van de overheid was. Dus vroeg ik opnieuw: “Zijn alle treinbedrijven van de overheid?”. Dan leerde ik weer een nieuw woord, genationaliseerd, en vroeg ik: “Wat betekent dat dan?”. Zo blijf je maar nieuwe dingen ontdekken.
Er zijn veel mensen die gewoon leren wat ze moeten leren, maar ik wil niet alleen leren, ik wil ook weten.
Die drang om te begrijpen is altijd gebleven. Ik denk voortdurend na over wat ik zie en hoor. Ik lees graag kranten, kijk naar actualiteitsprogramma’s en zoek dingen op tot ik ze écht begrijp. Er zijn veel mensen die gewoon leren wat ze moeten leren, maar ik wil niet alleen leren, ik wil ook weten.’
Dat klinkt heel vermoeiend.
‘Klopt, mijn hoofd staat altijd aan. Ik ben al-tijd aan het nadenken. Ik kan gelukkig wel goed slapen, maar ik moet direct in slaap vallen, anders begin ik alles te overdenken.’
Hoe kom je tot rust?
‘Ik kijk graag televisie om tot rust te komen.’
Heb je nog grote dromen of doelen?
‘Ik wil graag eens meespelen in een zondagavondfictie op VRT, wielercommentator worden en ooit een debatprogramma presenteren zoals “De Nachtwacht” op Canvas. Voor iets internationaal is mijn Engels niet goed genoeg. Ik ben heel taalvaardig in het Nederlands, maar ik vind het moeilijk om andere talen te leren. Dus dat zal er niet inzitten, maar dat is helemaal oké!’
Lees ook:
