Elle Vermeulen (29) uit ‘Topdokters van Morgen’ zit in haar zesde en laatste jaar als assistent-specialist in opleiding in de neurochirurgie. ‘De eerste keer dat je een gat in iemands schedel moet boren, doet heel raar! Maar daarna wordt het heel snel een gewoonte’, vertelt ze.
Elle voert onder meer herniaoperaties, vasculaire ingrepen uit en behandelt hersentumoren, hersenbloedingen en zware trauma’s. Dat zowel in UZ Brussel als in het ziekenhuis in Nijmegen. ‘Ik help graag mensen, dus dokter worden was een beetje een roeping voor mij. Ik werk graag met m’n handen waardoor het tijdens mijn artsenopleiding vrij snel duidelijk werd dat ik chirurg wilde worden en ik koos voor neurochirurgie omdat ik de hersenen heel interessant vind.
Hoelang heb je hiervoor moeten studeren? En zijn het heel zware studies?
‘Het is zes jaar een algemene opleiding geneeskunde en dan nog eens zes jaar specialisatie. Je moet sowieso goed kunnen studeren, want je moet veel uit je hoofd leren. Voor mij ging dit vlot omdat ik alles gewoon zo enorm boeiend vind. Als je iets graag doet, gaat het sowieso beter.’
Ben jij dan zelf totaal niet bang voor bloed en naalden?
‘Nee. Ik kan me zelfs herinneren dat wanneer ik als kind bloed moest laten trekken bij de huisarts dat ik daar gewoon naar keek. Ik vond dat nooit eng.’
‘Iedereen maakt fouten’ wordt weleens gezegd, maar in jullie vak ligt dit toch net iets anders. Brengt dit een hoge werkdruk met zich mee?
‘Absoluut. Je hebt een grote verantwoordelijkheid, want je werkt met mensenlevens. Maar we zijn natuurlijk ook maar mensen en mensen maken fouten. We doen er wel alles aan om ons altijd zo goed mogelijk voor te bereiden en ten allen tijde gefocust te zijn.’
Je hebt een grote verantwoordelijkheid, want je werkt met mensenlevens. Maar we zijn natuurlijk ook maar mensen en mensen maken fouten.
Moet je fysiek 100 % in orde zijn om te opereren, want je mag niet bibberen of de kans op infecties niet verhogen?
‘Klopt. Maar we hebben een heel drukke planning in het ziekenhuis en vaak is een operatie ook dringend voor een patiënt, dus dat zorgt ervoor dat wij niet bij het minste hoestje thuisblijven. Eenmaal ik in het operatiekwartier stap, heb ik ook een hyperfocus, dus dan vergeet je het snel als je je iets minder goed voelt.’
Heeft je job een invloed op je sociaal leven? Want een nachtje doorzakken, zit er voor jullie niet in.
‘We werken enerzijds lange dagen, dus ik heb ‘s avonds niet veel energie meer om op stap te gaan. Anderzijds kunnen wij het ook niet maken om niet uitgerust aan die operatietafel te staan. Als ik een avondje op restaurant ga of iets ga drinken, dan nuttig ik maximaal één alcoholisch drankje omdat ik de volgende dag op m’n best wil zijn, want zelfs de kleinste bibber is in de neurochirurgie uit den boze.’
Ben je bang om je handen of vingers serieus te kwetsen en bijgevolg een tijdje of zelfs voorgoed arbeidsongeschikt te zijn, want dat is natuurlijk je broodwinning?
‘Ik werk graag met m’n handen. Zo heb ik samen met m’n man ons huis verbouwd, maar ik blijf toch extra voorzichtig als ik bijvoorbeeld met een slijpschijf werk. Zeker omdat mijn man al eens in z’n vingers sneed. Ik heb ooit door een val eens m’n pink uit de kom gehad en het eerste waar ik aan dacht, was niet de pijn, maar wel of dat me zou hinderen tijdens m’n operaties.’
Wordt opereren een gewoonte of blijft het toch opnieuw iedere keer vreemd om in iemands binnenste te werken?
‘De eerste keer dat je een gat in iemands schedel moet boren, doet heel raar! Maar daarna wordt het heel snel een gewoonte. Ten eerste doe ik het graag, dat helpt. Ten tweede probeer ik tijdens de operatie wat ik doe los te koppelen van de patiënt zelf. Zo zie ik puur een paar hersenen voor me op tafel liggen zonder de hele tijd te denken aan wie die toebehoren en wat het verhaal achter die persoon is.’
Als ik een avondje op restaurant ga of iets ga drinken, dan nuttig ik maximaal één alcoholisch drankje omdat ik de volgende dag op m’n best wil zijn, want zelfs de kleinste bibber is in de neurochirurgie uit den boze.
Als je een patiënt niet kan redden, neem je dat mee naar huis of moet je dat echt leren loslaten in jouw beroep?
‘Je moet die knop echt wel omdraaien. Ik ben een vrij emotioneel persoon, dus ik had verwacht dat ik het daar lastig mee zou hebben. Maar meestal lukt me dat wel. Dat neemt niet weg dat ik sommige dagen wel moeite heb om een operatie los te laten. Zo had ik een tijdje geleden een kindje van amper twee jaar dat van de trap viel en een hersenbloeding had. Hij kreeg een hartstilstand op de operatietafel en we moesten overgaan tot reanimatie. Zulke traumatische operaties hakken er wel in.’
Wat is een operatie die je voor altijd zal bij blijven?
‘Meerdere. Er zijn veel operaties die ik me nog levendig kan herinneren. De traumatische zoals dat kindje, maar gelukkig ook diegene die positief aflopen en waarbij je een patiënt zijn/haar/hun leven kan redden.’
Wat vind je het leukste aan je job?
‘De verantwoordelijkheid die we als chirurg hebben, wij kunnen écht mensen hun leven redden of veranderen en ik vind dat het mooiste wat er bestaat.’
En wat vind je het minst leuke?
‘Het papierwerk. Vroeger woog dit wel meer op mij dan nu, omdat die administratie meer en meer uit m’n handen wordt genomen nu ik in m’n laatste jaar zit.’
Staat er muziek op terwijl je opereert?
‘Absoluut! Op sommige momenten moet de radio stiller, maar in het algemeen geeft muziek die ik graag hoor me een goede focus. Ik zing soms zelfs mee met de muziek als ik een schedel sluit. Dat is eigenlijk de afsluiting van een goed verlopen operatie.’
Je moet die knop echt wel omdraaien. Ik ben een vrij emotioneel persoon, dus ik had verwacht dat ik het daar lastig mee zou hebben. Maar meestal lukt me dat wel.
Is de wereld van de chirurgie een mannenwereld waar je als vrouw je mannetje moet staan?
‘Als ik begon als assistent, was er maar één andere vrouw. Maar de laatste tijd komt daar verandering in en komen er steeds meer vrouwen bij. Dat neemt niet weg dat het een harde wereld blijft. Je moet wel wat kunnen verdragen en je moet echt je mannetje staan. Ik ken echt vrouwen die stopten met de opleiding als chirurg omdat het teveel op hen woog.’
Er wordt weleens gezegd van chirurgen dat ze in de grootste kastelen wonen en rondrijden met de duurste auto’s. Klopt dit cliché?
‘Ik weet eigenlijk niet hoeveel ik precies verdien. Maar ik vind het wel logisch dat we als arts beloond worden voor al die jaren studeren én voor de grote verantwoordelijkheid die we dragen: we hebben letterlijk mensenlevens in onze handen. We organiseren vaak ook ons leven rond onze job. Het is hard werken en het kunnen lange dagen zijn.’
Je wordt nu gevolgd voor een tv-programma, waarom besloot je hieraan mee te werken?
‘Ik heb dat niet zelf gevraagd. Ik was zelfs een beetje boos op mijn diensthoofd dat hij me hiervoor had opgegeven, want ik sta niet graag in de belangstelling. Maar uiteindelijk is het wel een mooie kans om ons beroep in de kijker te zetten.’
Is het niet vervelend dat die camera’s en crew op je vingers staan te kijken?
‘Ik vergat vaak zelfs dat ze er waren omdat ik zo gefocust ben in het operatiekwartier. De dagen waren wel nóg intenser omdat naast mijn werk er nog eens extra vragen werden gesteld door de productie. Maar het was gelukkig een fijne ploeg, dus het stoorde me niet.’
Onlangs kregen we ons eerste kindje, dus het is weer wat zoeken naar een nieuw evenwicht. Ik ben ambitieus als chirurg en ik sta nog maar aan het begin van m’n carrière, maar ik wil ook een aanwezige mama zijn.’
Vond je het vreemd om jezelf op tv te zien?
‘Eerst vond ik het verschrikkelijk om naar mezelf te kijken, maar ik ben er nu al meer aan gewend. Je leert wel kritisch naar jezelf kijken.’
Heb je je work-life balance goed in evenwicht met zo’n pittige job?
‘Het is soms puzzelen. Ik werk lange dagen: vaak ben ik tegen kwart na 6 ‘s ochtends de deur uit en ben ik pas na 20 uur terug thuis. Gelukkig steunt mijn man me daar volledig in. Hij is zelfstandige, dus hij heeft iets flexibele uren dan ik. Als ik laat thuiskom, is hij dan ook diegene die kookt. Onlangs kregen we ons eerste kindje, dus het is weer wat zoeken naar een nieuw evenwicht. Ik ben ambitieus als chirurg en ik sta nog maar aan het begin van m’n carrière, maar ik wil ook een aanwezige mama zijn.’
Hoe kom jij tot rust?
‘Ik vind het heerlijk om in de auto naar huis mee te zingen met de radio. Verder sport ik graag buiten om m’n hoofd leeg te maken.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘Topdokters van Morgen’ kijken?
‘Het is vernieuwend omdat het dit keer over assistenten gaat. Ik hoop dat kijkers meer vertrouwen winnen in assistenten omdat ze zien wat we allemaal doen.’
Je ziet ‘Topdokters van Morgen’ elke dinsdag op Play4 en via GoPlay.
Lees ook:
