Hoewel ze het spelletje in ‘De Verraders’ enorm goed speelde, moesten we in de aflevering van zondagavond jammer genoeg afscheid nemen van auteur en actrice Leen Dendievel (41). Redactrice Evi sprak haar over jezelf blijven, nieuwe mensen leren kennen en alleen zijn.
‘De Verraders’ draait op volle toeren, en dat betekent jammer genoeg dat er ook elke week minstens één iemand naar huis moet vertrekken. Na een intense dag voor alle ‘Thuis’-actrices en een plottwist van jewelste, werd uiteindelijk Leen Dendievel (41) verbannen aan de ronde tafel. Redactrice Evi sprak de auteur over het avontuur: ‘Eén van de dingen die ik wilde doen was zwijgen als het nodig was. Of ik in mijn opzet geslaagd ben laat ik aan de kijkers over (lacht).’
Heb je meteen ja gezegd toen ze je vroegen voor ‘De Verraders’?
‘Ja, onmiddellijk. Ik vond “Weerwolven van Wakkerdam” altijd al een fantastisch spel, en ik heb ook alle vorige seizoenen gezien, dus ik was meteen verkocht. Ik heb daar niet over getwijfeld, ik wilde meteen beginnen!’
Hoe moeilijk was het dan om met jouw groepje in de eerste aflevering later toe te komen in het kasteel?
‘Dat was kut (lacht)! Je mist een heel groot deel en je zit eigenlijk in een groep die redelijk klein is, waardoor je niet kan mengen met al de rest. In zo’n kleine groep kan je ook niet zomaar even verdwijnen, en ik ben wel iemand die af en toe een stiltemomentje nodig heeft. Je zit zodanig vast, want ja: je zit op die koets! Dus je moet eigenlijk de hele tijd blijven babbelen. En zo later toekomen is echt een achterstand, hoe je het ook draait of keert. Je zag het ook in die eerste afleveringen: iedereen is over ons vijf bezig. Wij hadden dezelfde vragen over hen, maar zij zijn een grotere groep, dus je valt daar altijd een beetje buiten.’
Later toekomen in het kasteel was kut (lacht). Dat is echt een achterstand, hoe je het ook draait of keert.
Hebben jullie daardoor een intensere band opgebouwd met jullie vijf?
‘Ja, op zich wel, alleen bekeek ik dat niet per se zo. Ik ben daar nogal nuchter in eigenlijk, wij zullen altijd diegenen zijn die ons avontuur zo hebben meegemaakt, maar het voelde niet per se alsof wij een intensere groep waren dan de rest.’
Had je een theorie over wat er met jouw groepje ging gebeuren?
‘Ik dacht dat de verraders mooi verdeeld zouden zijn. Het zou heel gek geweest zijn moesten ze ons alle vijf sowieso bondgenoot gemaakt hebben.’
Je was één van de weinigen die in de auto bij Staf meteen voor het bondgenotenkaartje koos, vertel.
‘Ik wilde zeer graag een verrader zijn, maar had daar tijdens de opnames de energie niet voor. Vlak voor de opnames kreeg ik te maken met een verlies. Ik wist dat ik de energie niet had om daar een rolletje te gaan spelen, daarom heb ik voor bondgenoot gekozen. Maar als ze me hadden verleid, zou ik zeker ja gezegd hebben!’
Vlak voor de opnames kreeg ik te maken met een verlies. Ik wist dat ik de energie niet had om daar een rolletje te gaan spelen, daarom heb ik voor bondgenoot gekozen.
Tussen de kandidaten zitten ook twee ‘Thuis’-collega’s: Lynn Van den Broeck en Marleen Merckx, die je mama speelt in de soapserie. Was je bang dat zij recht door je heen zouden kijken?
‘Daar had ik geen schrik voor! Ik was heel blij in het opzicht dat ik al iemand kende in de groep. Dat voelde als een opluchting, want dat is altijd fijn. Het is echt nodig om een bakermat te hebben in dit spel. Ik vond het dus heel leuk om hen daar te zien en het was ook wel grappig. Ik had die periode geblokkeerd tussen de opnames van “Thuis” door, niet wetende dat Marleen ook die periode geblokkeerd had (lacht).’
Een buddy in het kasteel is wel nodig dan?
‘Zeker, je hebt echt iemand nodig die je meteen vertrouwt. Je kan het als iets negatief zien dat iemand je al kent, maar je kan dat ook net als positief zien: die kent mij. Daar kan je vanalles mee doen.’
Had je een bepaalde strategie of tactiek toen je aan het spel begon?
‘Ik had geen strategie. Ik wilde vooral zoveel mogelijk mezelf zijn, ook als ik verrader geweest was. Wel had ik de strategie om te zwijgen wanneer het moest. Ik laat het aan de kijker over om te bepalen of dat gelukt is (lacht). Dat was een levensles van mezelf die ik daar heb uitgetest.’
Gaan we een andere Leen zien dan we gewend zijn?
‘Ja sowieso, maar het zal de Leen zijn die Leen is. Ik kan heel bedenkelijk bepaalde dingen zeggen, en daar ga je eens een Leen zien die opgaat in dingen, zoals ik thuis ook opga in dingen. Een Leen die op de barricades gaat staan en luid is. Ik heb uiteraard niemand gespeeld. Ik speel al in theater, op set, maar ik speel niet in het dagelijkse leven. En je kunt daar bijna geen façade opzetten, zelfs als verrader zijnde ben je een stukje van jezelf. Als puntje bij paaltje komt, doe je natuurlijk wel wat je moet doen, you do your job. Maar je bent niemand anders.’
Vanaf het moment dat we alleen waren op onze kamer, waren we écht alleen.
Had je de intensiteit van het spel onderschat?
‘Ik kon het spel heel goed loslaten als we het niet actief aan het spelen waren, dus op zich viel dat wel mee. Ik vond het moeilijker om alleen te zijn. In principe kan ik heel goed alleen zijn in groep, maar vanaf het moment dat we alleen waren op onze kamer, waren we écht alleen. Zonder gsm, zonder prikkels, en daar ben ik niet zo goed in. Ik kan perfect alleen wegduiken in een koffiebar of gaan wandelen in de stad, maar dan wel met mensen rondom mij. Zo alleen op die kamer, alleen met mijn eigen gedachten, daar ben ik niet goed in. En ik had ook wel wat bagage mee zoals ik al vertelde, dus die timing maakte het wel soms zwaar. Maar het spel kon ik perfect scheiden van de realiteit, al was ik er wel nog veel mee bezig.’
Hoezo?
‘Je houdt pleidooien met jezelf in die kamer (lacht). Soms zat ik wel na te denken over dingen die ik zou kunnen zeggen of argumenten om bepaalde dingen te weerleggen, maar dat viel al bij al goed mee.’
Je hebt er geen nachtmerries aan over gehouden?
‘Ik heb wel woelig gedroomd denk ik, maar of ik echt nachtmerries heb gehad, weet ik eerlijk gezegd niet meer. Het is al héél lang geleden natuurlijk (lacht).’
Klopt, de opnames vonden vorig jaar al plaats. Vond je het moeilijk om zo lang te moeten zwijgen?
‘Nee, dat kan ik héél goed. Zelfs mijn familie en vrienden wisten het niet tot op de dag dat de deelnemers bekend werden gemaakt. Ik zwijg ook heel graag.’
Had je dan geen groot gemis naar het thuisfront toe?
‘Nee, ik kan eigenlijk heel goed weg zijn van thuis. Ik had ook zóveel zin in het spel, om ook even helemaal te verdwijnen in dat spel. En ook om nieuwe mensen te leren kennen, dat doe ik heel graag. Ik ben altijd jaloers op een eerste schooldag als de kinderen in hun nieuwe klas terechtkomen (lacht). Dat voelde toen ook even zo.’
Ik ben altijd jaloers op een eerste schooldag als de kinderen in hun nieuwe klas terechtkomen (lacht).
Wat vond je het moeilijkste aan het spel?
‘Persoonlijk was het voor mij moeilijk door die bad timing natuurlijk. Als je speelt als actrice is het “actie” en dan weer “cut”, en als er iets scheelt ga je wel huilen thuis. Maar ik nam dat mee, en ik was daar als mezelf. Dat vond ik moeilijk want ik wilde dat verdriet eigenlijk achterlaten. Dat zorgt er ook voor dat het spel voor veel mensen zo intens is, omdat je daar echt als jezelf bent. Je bent daar niet geschminkt of zo, en ik had toen ook heel veel last van mijn darmen en van eczeem aan mijn ogen. Maar kijk: mensen zien daar echt wie ik ben. En dat is iets goed, want dat tracht ik altijd te beogen!’
Het zag er ook wel uit alsof je je goed geamuseerd hebt?
‘Absoluut, de momenten tussen het filmen door waarop we even gewoon konden babbelen vond ik heerlijk. Al denk ik dat sommigen daar misschien nu van zouden opkijken (lacht). Ik herinner mij nog heel goed dat een medekandidaat op zo’n tussenmoment tegen mij bleef babbelen en ik toen echt dacht: stop! Ik wil gewoon even een wijntje drinken (lacht) en genieten van het hier zijn. Maar ik heb er dus wel écht van genoten en heb er zoveel fijne mensen leren kennen!’
Je bekijkt ‘De Verraders’ elke zondagavond om 19u55 op VTM en via VTM GO.
Lees ook:
