Wekenlang speurde hij naar de saboteur, met de ultieme prijs als resultaat: Alexy Kilozo (23) is dé winnaar van het dertiende seizoen van ‘De Mol’. Hij wist Mol Sarah te ontmaskeren en neemt daarmee de groepspot van 27.910 euro mee naar huis. Wij spraken hem over de reis, zijn tactiek en self-love.
Proficiat, Alexy! Jij bent dé winnaar van ‘De Mol’ 2025! Had je dat ooit durven dromen?
‘Nee, absoluut niet. Elke stap die ik zette, vond ik ongelofelijk. Ik had me al een paar keer ingeschreven in het verleden. Ik was dus heel voorzichtig toen ik op gesprek mocht gaan, want dat wilde nog niets zeggen. Toen ik dan hoorde dat ik mee mocht, kon ik mijn oren niet geloven. Toen dacht ik al snel: oké, ik ben erbij, maar er moet altijd een eerste afvaller zijn. Dus we zien wel. En met dat idee ben ik elke eliminatie doorgesparteld tot ik plots in die finale zat en de lamp ging branden.’
Je bent de jongste van de groep. Is dat iets waar je in het begin schrik voor had? Dat dat in je nadeel zou spelen?
‘Ja, toch wel. Aan mijn mensenkennis twijfelde ik niet echt, maar wel een beetje aan mijn inbreng in de groep. Ik heb er in het begin dus echt op moeten letten om mezelf niet weg te steken, omdat iedereen al wat ouder was en dus ook meer ervaring heeft in het leven. Ik moest mezelf vertellen dat het niet nodig was om mezelf op de achtergrond te plaatsen.’
Ik heb er in het begin echt op moeten letten om mezelf niet weg te steken, omdat iedereen al wat ouder was en dus ook meer ervaring heeft in het leven.
Voelde je je uiteindelijk wel snel goed in de groep?
‘Onmiddellijk! Bij de eerste opdracht zat ik in de container met Michèle, Rusiana en Pasquino. Dat ging zo goed, we hadden meteen een goede klik en die zijn allemaal toch iets ouder dan ik. Ik kon dat gevoel daar eigenlijk al loslaten. Ik ben dus heel snel gerustgesteld geweest.’
Het was zo’n mooi moment om het ongeloof in je ogen te zien tijdens die finale. Wat ging er toen door je hoofd?
‘Ongeloof is het juiste woord. Ik had in de eerste plaats totaal niet verwacht dat ik in de finale zou geraken. Dan speelde ik die tegen Michèle, en dat is zo een sterke speler – die schreef echt alles tot in detail op in haar molboekje – dat ik dacht dat ik geen kans maakte. Ik heb wel mijn best gedaan want ik voelde de druk. Toen die lamp aanging, was dat zo’n zot gevoel. Het heeft twee à drie weken geduurd vooraleer ik echt besefte dat ík de winnaar ben.’
Het heeft twee à drie weken geduurd vooraleer ik echt besefte dat ík de winnaar ben.
Het is nagelbijten bij élk eliminatiemoment. Zijn die eliminatiemomenten dan ook even spannend als hoe ze op televisie overkomen? Of is het de manier waarop Gilles typt en de muziek die ervoor zorgen dat we thuis op het puntje van onze zetel zitten?
‘Ik denk dat de muziek een goeie benadering is, maar het is nog veel spannender in het echt dan op televisie (lacht). Dat gevoel is niet normaal. Je zit zo in dat spel en je gaat daar zo in op. Op dat moment is het ergste wat kan gebeuren dat je naar huis moet. Je bent dus sowieso opgelucht als je mag blijven, maar het is ook wel altijd heel dubbel, want je moet dan afscheid nemen van een medekandidaat. Ik kan oprecht zeggen dat dat de meest stressvolle momenten uit mijn leven zijn geweest. Ik moest daarnet mij thesis verdedigen en dat stressgevoel komt niet eens in de buurt (lacht).’
Heb je doorheen het spel veel verschillende verdachten gehad?
‘Ik had me op voorhand voorgenomen om de eerste afleveringen niet naar mijn buikgevoel te luisteren. Ik wilde dus volledig op mijn ratio spelen en keek daarom naar de drie kandidaten die de molkoffer in het spel hadden gekregen, zijnde Sarah, Pedro en Els.’
Ik kan oprecht zeggen dat de eliminatiemomenten de meest stressvolle momenten uit mijn leven zijn geweest.
Je dacht dus al heel snel: die Sarah moet ik in ‘t oog houden?
‘Ja, al van in het begin. Als ik naast mijn theorie van wie de molkoffer in het spel had gelaten puur keek naar wie in mijn ogen een goede Mol zou zijn, staken Sarah en Pedro er met kop en schouders bovenuit.’
Dit jaar kreeg de Mol hulp van de molkoffer. Dat maakte het als kijker natuurlijk extra spannend en leuk, maar wat vond jij daarvan?
‘Dat was een donkere wolk boven elke proef. Ik dacht de hele tijd aan wat er nog kon komen, welke twist de opdrachten nog konden krijgen. Ik was altijd met de opdracht bezig, maar ondertussen zat die molkoffer wel in mijn achterhoofd. Die heeft echt voor miserie gezorgd.’
Had je zelf graag de Mol willen zijn?
‘Ik had dat wel leuk gevonden. Dat had ik in de voorgesprekken ook gezegd. Maar ik denk wél dat ik een heel andere Mol geweest zou zijn dan Sarah.’
Vertel.
‘Ik zou minder de brutale molacties uitvoeren, maar eerder vertrouwen winnen en me heel lieflijk profileren. Een beetje zoals Lennart in het negende seizoen van ‘De Mol’ in Duitsland.’
Jij was de minst verdachte kandidaat voor kijkend Vlaanderen. Was dat de bedoeling?
‘Op een gegeven moment is het wel een bewuste keuze geweest, want we waren absoluut niet veel geld aan het verdienen en ik wilde niet nóg meer geld uit de pot houden om mezelf verdacht te maken. Er liep al zoveel fout bij iedereen. Ik ging dus gewoon voor het geld.’
Al was er één moment waarop je echt verdacht leek: toen met die handdoek op de rode knop. Leg eens uit wat daar de bedoeling was?
‘Ik heb heel lang bij de jeugdbeweging gezeten, en tijdens het afwassen klopten wij altijd keihard met een handdoek tegen elkaar. Toen ik zag dat het zo goed en nauwkeurig lukte om die knop zo te raken, wilde ik gewoon niet stoppen. Ik vond het te plezant (lacht).’
Het is mooi om te zien dat er nu zo een warme vriendschap is, want eigenlijk is dat een groep mensen waarmee je in het dagelijkse leven niet bevriend zou worden.
Voelde je je erna schuldig?
‘Ja, best wel. Ik voelde mij het kindje van de groep dat ik me zo had laten meeslepen (lacht). De makers vonden het wel goed dat ik dat gedaan had, zodat ze me toch een béétje verdacht in beeld konden brengen.’
Wat was voor jou het hoogtepunt van je molavontuur?
‘Hetgeen wat me bijblijft, zijn de medekandidaten en hoe we zo snel, zo close zijn geworden. Het is mooi om te zien dat dat zo een warme vriendschap is, want eigenlijk is dat een groep mensen waarmee je in het dagelijkse leven misschien niet in contact, of al zeker niet bevriend zou worden. Daar ben ik zo dankbaar voor.’
Vrienden voor het leven?
‘Zonder twijfel.’
Bij Flair staat self-love centraal. Heb jij veel zelfliefde?
‘Door “De Mol” te winnen, heb ik wel meer zelfvertrouwen gekregen. Ik ben nooit streng geweest voor mezelf of heb mezelf nooit hoge verwachtingen opgelegd, maar tegelijkertijd heb ik wel altijd de neiging om me klein te houden en weg te steken. Dat is er nu voor een groot stuk uit dankzij mijn deelname. Die heeft me een boost gegeven.’
Door “De Mol” te winnen, heb ik wel meer zelfvertrouwen gekregen.
Je vertelde dat je tot die lamp ging branden nog dacht dat je niet zou winnen. Was dat een gevoel van onzekerheid dat speelde?
‘Onzekerheid niet, maar ik onderschat mezelf soms een beetje. Ik was ook gewoon al zó blij dat ik zover geraakt was en er zo’n mooi avontuur op had zitten. Dat ik al die mooie mensen mocht leren kennen. Ik had me dus gewoon al neergelegd bij het idee dat Michèle zou winnen en ik een prachtig avontuur mee naar huis mocht nemen.’
Vond je het spannend om met je gezicht op tv te komen?
‘Eigenlijk viel dat mee. Mijn familie bevestigde ook al snel dat ik overkom zoals ik in het echt ook ben. Dat was een geruststelling. Al vond ik het wel raar om mijn eigen stem te horen, want ik klink heel anders in mijn hoofd (lacht).’
Op televisie kom je echt heel chill over. Is dat hoe je in het leven staat?
‘Absoluut. Ik ben een kalm persoon. Als ik een motto op mezelf zou moeten plakken , is het “We zien wel”. Ik panikeer niet snel en ben van nature heel rustig.’
Ik ben een kalm persoon. Als ik een motto op mezelf zou moeten plakken , is het ‘We zien wel’.
In de reünie-aflevering zei je dat je naast je molvrienden trakteren ook een mooie reis wil maken. Al enig idee waar je naartoe zal trekken?
‘Ik denk aan Zuid-Amerika. Mijn eerste idee was om naar Zuidoost-Azië te trekken, maar nu ik al zo’n mooie plekken in Thailand heb gezien, lijkt Zuid-Amerika me ook leuk om te ontdekken, zoals Chili en Argentinië. Hostels, rondtrekken, natuurparken, veel wandelen... Zalig, ik kijk er al naar uit!’
Heb je om af te sluiten nog één woord of zin om je ‘De Mol’-avontuur te beschrijven?
‘Dankbaarheid. Dat is écht het overheersende gevoel. Voor de makers, voor de kans die ik heb gekregen én dat ik het spel mocht winnen. Maar bovenal ben ik dankbaar voor de vriendschap die ik heb opgebouwd met mijn medekandidaten.’
Lees ook:
