Camille Vanuxem (26) is een van de presentatoren van het nieuwe VTM-programma ‘Wat Verdient Vlaanderen’ dat het grote taboe rond salarissen wil doorbreken. We spraken met haar over de reeks en self-love. ‘Ik wil als reportagemaker taboes doorbreken en onderwerpen bespreekbaar maken’, vertelt ze.
Het nieuwe televisieprogramma ‘Wat Verdient Vlaanderen’ bestaat uit twee afleveringen en wil het grote taboe rond salarissen doorbreken. Axel Daeseleire presenteert het programma en Camille Vanuxem, die je kan kennen van de VTM GO-reeks ‘No Cap’, is side-host en gaat op pad in Vlaanderen.
De twee gaan in gesprek met héél wat mensen – van arbeiders, CEO’s en bekende gezichten tot de buurman of winkelbediende – en vragen hen vlakaf wat ze verdienen. Professor arbeidseconomie Stijn Baert zal als expert bepaalde zaken uitlichten en tips geven. Na twee afleveringen wordt alles in een lijst gegoten en ontstaat er een grote ‘loon top 50’. ‘”No Cap” is een reportagereeks waarvoor ik me onderdompel in de wereld van Gen Z en topics belicht die bij hen echt leven’, vertelt Camille. ‘Zo deed ik een aflevering over sugardating, drugs, gokken en het mannelijk schoonheidsideaal. We hebben de afgelopen maanden nieuwe episodes ingeblikt en die gaan over strippers, illegaal raven en de hook-upculture.’
Was het altijd je droom om in de media te werken?
‘Ik studeerde communicatie en door stage te lopen bij het VRT 1 -programma “Factcheckers” kreeg ik de smaak van het reportage maken te pakken! Ik kon daarna aan de slag bij “Iedereen beroemd” en toen kwam die kans van “No Cap” op m’n pad. Het was nooit mijn bedoeling om voor de camera te staan, ik wilde eigenlijk achter de schermen werken, want ik doe heel graag research. Bij “No Cap” kan ik beiden combineren, dus dat is the best of both worlds.’
‘Wat Verdient Vlaanderen’ is je eerste programma voor tv, was je zenuwachtig?
‘Ik had de eerste draaidag eerlijk gezegd wel wat stress! “No Cap” maken we met een heel klein team en een kleine camera, maar nu hadden we een grote ploeg en stonden er verschillende camera’s op mij gericht. Ik kende gelukkig wat mensen van de redactie en na vijf minuten draaien, viel die stress van m’n schouders en kon ik volledig mezelf zijn.’
We linken dat cijfertje helaas nog altijd aan de waarde van iemand of hoe belangrijk iemand is. Terwijl het natuurlijk op niks slaat dat iemand die een hoger loon heeft meer voorstelt dan iemand die minder verdient.
Waarom is ons loonbriefje nog zo’n taboe om over te praten?
‘We linken dat cijfertje helaas nog altijd aan de waarde van iemand of hoe belangrijk iemand is. Terwijl het natuurlijk op niks slaat dat iemand die een hoger loon heeft meer voorstelt dan iemand die minder verdient. Je loon zegt niks over wie je bent als persoon.’
Vond je het zelf moeilijk om mensen op de man af te vragen hoeveel ze verdienen?
‘Ikzelf heb niet veel gêne (lacht). Maar ik merkte tijdens een voxpop in een shoppingcentrum toch dat anderen héél veel schroom hebben om daarover te babbelen. Ze staan daar echt niet voor open.’
Durf jij zeggen hoeveel je verdient?
‘Absoluut! Mijn vriendinnen en ik praten onderling heel open over onze verloning. Toen ik begon te werken bij VRT als reporter had ik 3050 euro bruto. Ik werd vorig jaar zelfstandige, en nu verdien ik iets meer. Het is moeilijk om daar een exact nummer op te plakken, want dat verschilt van maand tot maand, afhankelijk hoeveel ik werk natuurlijk.’
Wat is het doel van het programma?
‘Ik wil als reportagemaker taboes doorbreken en onderwerpen bespreekbaar maken. Je kan door programma’s te maken verhalen vertellen die anders het grote publiek niet bereiken. Bij dit programma wil ik meer openheid en discussie creëren over ons loon. Ik vind het belangrijk dat je daarover praat, want zo kan je kijken wat je zelf waard bent en waar je recht op hebt aangezien je kan vergelijken met wat anderen verdienen.’
Heb je nog grote dromen op professioneel vlak?
‘Het klinkt heel cliché, maar wat ik momenteel doe, is echt mijn droomjob. “No Cap” is een online format, dus heel kort, en ik vind het soms jammer dat boeiende gesprekken enorm ingekort moeten worden. Ik zou het dus tof vinden om langere reportages te mogen maken voor tv.’
Ik was veel te veel bezig met dat getalletje op de weegschaal, terwijl dat er eigenlijk helemaal niet toe doet.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘Met iets ouder worden, kreeg ik ook meer self-love. In het middelbaar en de eerste jaren in het hoger onderwijs zat ik echt slecht in m’n vel. Ik was veel te veel bezig met dat getalletje op de weegschaal, terwijl dat er eigenlijk helemaal niet toe doet. Ik probeerde elke stomme dieettrend, denk maar aan de rijstwafels met kippewit als hoofdmaaltijd.’
Hoe maakte je die klik?
‘Ik omringde mij met mensen waarbij ik mezelf kan zijn en die mij graag zien om wie ik ben, en niet om hoe ik eruitzie. Mijn vrienden kan het écht niet schelen welke kledingmaat ik heb. Door veel liefde te krijgen, begon ik mezelf ook liever te zien. Erover praten met vrienden hielp ook enorm, want zo merkte ik al snel dat ik daar niet alleen mee worstelde.’
Ben je vatbaar voor stereotiepe ideaalbeelden of perfecte plaatjes op sociale media?
‘Ik wou dat ik kon zeggen dat dat me helemaal niet raakt, maar helaas kruipt dat toch in je achterhoofd. Als ik door mijn sociale media scrol, zie ik ook vrouwen met een zogenaamd perfect lijf en wil ik plots ook gespierder zijn. Gelukkig sta ik nu een pak steviger in m’n schoenen en weet ik dat élk lijf perfect is. Ik heb ook het gevoel dat de jongere generatie die ideaalbeelden echt doorbreekt! Ze durven nog meer gewoon ongegeneerd zichzelf te zijn, en ik kan dat alleen maar toejuichen.’
Schoonheid is heel maakbaar geworden: wat vind jij van cosmetische ingrepen en deed je dit al?
‘Als mensen ergens diep ongelukkig over zijn en ze kunnen daar iets aan doen, wie ben ik dan om daar een oordeel over te vellen? Ik heb zelf nog niets laten veranderen aan mezelf. Ik sprak voor een aflevering van “No Cap” met een plastische chirurg en vroeg hem uit nieuwsgierigheid wat ik aan mezelf zou kunnen veranderen om er beter uit te zien. Hij raadde me lipfillers aan om m’n gezicht meer in balans te brengen. Daarna spookte dat wel door m’n hoofd en probeerde ik zelfs eens een filter die me dikkere lippen gaf op een van m’n foto’s om te zien hoe het me zou staan. Maar gelukkig gaf ik daar niet aan toe, want ik ben tevreden over m’n lippen, dus die moeten niet dikker zijn om per se in dat ideaalplaatje te passen.’
Een plastisch chirurg raadde me lipfillers aan. Gelukkig gaf ik daar niet aan toe, want ik ben tevreden over m’n lippen, dus die moeten niet dikker zijn om per se in dat ideaalplaatje te passen.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Als zelfstandige merk ik dat ik meer stress heb, want je hebt toch iets minder financiële zekerheid. Zo pitchte ik eind vorig jaar een nieuw programma, maar ik kreeg geen groen licht en daar lag ik echt wel wakker van. De media is ook een heel onzekere sector, dus dat zorgt soms voor kopzorgen.’
Ben je soms wat bang voor de toekomst als twintiger?
‘Absoluut! Alles is zo ontzettend duur geworden in onze maatschappij! Ik heb heel wat vriendinnen die single zijn en zij staan voor alles alleen in: huur, elektriciteit, water, inkopen en noem maar op. Ik ben blij dat ik die kosten kan delen met m’n vriend. We kochten vorig jaar een appartement, maar als ik de huizenmarkt momenteel zie, weet ik niet of we ooit een huis gaan kunnen betalen. Zeker als je niet alles van a tot z zelf wil verbouwen.’
Wat brengt je tot rust?
‘Gewoon niks doen of op café gaan met mijn vriendinnen en over de meest onnozele dingen praten (lacht). Dat maakt echt m’n hoofd leeg op momenten dat ik te veel pieker.’
Kreeg je al te maken met negatieve reacties?
‘Ik kan de gemene comments nog op één hand tellen. Gelukkig, want reacties die over mij gaan als persoon en die bijvoorbeeld zeggen dat ik niet goed kan interviewen of een irritante stem heb, zou ik me wel hard aantrekken.’
Krijg je soms bizarre dm’s?
‘O ja! Zeker omdat ik voor “No Cap” taboes doorbreek, durven mensen me ook meer privé te contacteren voor atypische dingen. Zo stuurde een man met een kietelfetisj me ooit of hij me mocht komen kietelen (lacht). Ik vind het eigenlijk niet erg dat ze me zulke dingen sturen, want zo krijg ik inspiratie voor nieuwe reportages.’
Lees ook:
