Anna-Livia Smekens (27) is een contentcreator, podcastmaker en deed mee aan ‘De Slimste Mens ter Wereld’. Flair babbelde met haar over haar carrière en self-love. ‘Ik weet dat dat paradoxaal klinkt, want ik beantwoord aan de zogenaamde ideale mal van de maatschappij: ik ben wit, ik ben slank, ik heb grote blauwe ogen en noem maar op. Toch loop ik soms met m’n kap op over straat zodat niemand me zou zien’, vertelt ze.
Anna-Livia Smekens studeerde kunstwetenschappen en archeologie. Ze is een contentcreator en maakte onlangs samen met Ayoub Hassani de podcast ‘Opnieuw & opnieuw’. Ze deed dit jaar ook mee aan ‘De Slimste Mens ter Wereld’. ‘”De Slimste Mens ter Wereld” was een heel leuke ervaring, maar het was ook intens’, vertelt ze. ‘De beslissing om mee te doen, viel heel laat, waardoor ik weinig mentale voorbereidingstijd had. Iets wat de perfectionist in mij écht niet fijn vindt. Aan de andere kant was het ook goed dat ik nog geen maanden op voorhand wist dat ik zou meedoen, want ik denk heel veel na en dan zou ik me daar al suf over gepiekerd hebben. Ik had nog nooit eerder in een tv-studio gezeten, dus het was best beangstigend. Dat zie je ook aan mij.’
Vertel.
‘Als ik de afleveringen terugzie, dan zie ik de stress zo op m’n gezicht omdat ik absoluut niet wilde afgaan. Als de jury een mopje maakte, moest ik thuis hardop lachen in de zetel terwijl ik daar stoïcijns bleef zitten in die stoel. Mijn mondhoeken bewogen zelfs niet! Dat kwam door de zenuwen. Daar moet ik nog aan werken: de dingen wat meer loslaten en het allemaal niet zo serieus nemen.’
Bij velen is een deelname aan die quiz een springplank voor hun mediacarrière. Hoop jij daar ook op?
‘Ik hoop eerlijk gezegd nooit op iets. Als er iets op m’n pad komt, dan is dat mooi meegenomen, maar ik hoop daar nooit op. Ik wil ook geen tv doen om tv te doen. Het is leuk en ik voel me geprivilegieerd dat ik plots zo’n groot platform krijg, maar ik wil dat alleen gebruiken als ik effectief iets kan bijdragen of er zelf iets uit kan leren. Het zou dus echt een programma moeten zijn dat volledig in mijn interesseveld ligt.’
Je hebt samen met een van je vrienden, Ayoub Hassani, de podcast ‘Opnieuw & opnieuw’, hoe loopt die?
‘Heel goed. We willen geschiedenis wat meer behapbaar brengen en VRT laat ons echt ons ding doen, dat is heel fijn.’
Wat velen misschien niet weten, is dat je een diploma kunstwetenschappen en archeologie hebt. Doe je daar iets verder mee?
‘Ik ben vrijwilliger in Molenbeek. Ik geef bijles en huiswerk- en examenbegeleiding in een vzw. Daarbij helpt mijn diploma voor vakken zoals geschiedenis. Toen ik pas afgestudeerd was, ben ik meteen beginnen te solliciteren, maar de arbeidsmarkt is er momenteel echt niet goed aan toe. Ik krijg heel vaak een mail terug waarin staat dat ik het nét niet ben geworden, dat werkt heel demotiverend. Ik ben afgestudeerd met grote onderscheiding, ik kreeg complimenten langs alle kanten daarop, maar op de arbeidsmarkt wil – cru gezegd – niemand mij. Solliciteren zorgt dus toch voor een deuk in m’n zelfvertrouwen. Die afwijzingen voelen telkens heel persoonlijk, ook al weet ik dat ik het zo niet mag opnemen.’
Als ik twee kilo ben afgevallen, zeggen mensen: “Je ziet er zo goed uit!”. Maar dan is dat meestal omdat ik in die periode heel veel stress of angst had, dus eigenlijk is dat het resultaat van iets slechts. Vreemd dat de buitenwereld dat dan beschouwt als goed of mooi. Onze maatschappij blijft slank gelijkstellen aan mooi en gezond. Maar dat is duidelijk niet altijd het geval.
Bij Flair staat self-love centraal: heb je veel zelfliefde?
‘Er zijn dingen waar ik tevreden over ben, maar ik ben ook iemand die alles enorm overdenkt. In mijn hoofd heb ik niet altijd een perfect traject afgelegd op verschillende vlakken. Daar sta ik vaak bij stil en dat kan ik soms moeilijk loslaten. Dat laat littekens na, en die spelen mij parten in de manier waarop ik naar mezelf kijk. Verder vind ik het moeilijk om soms mijn eigen mening te vormen omdat ik toch een beetje in de schijnwerpers sta. Iedereen heeft een mening over je en voelt ook de nood om die per se te delen met mij, dus je moet sterk in je schoenen staan om trouw te blijven aan jezelf en achter de dingen te staan waarin jij gelooft, zonder je te laten leiden door anderen.’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘We zitten vast in een lichaam dat we kregen bij geboorte en hoe we eruitzien hebben we zelf niet kunnen kiezen. Het is dan ook jammer dat je vooral daarop beoordeeld wordt. Ik ben streng voor mezelf en voel me ook soms onzeker. Ik weet dat dat paradoxaal klinkt, want ik beantwoord aan de zogenaamde ideale mal van de maatschappij: ik ben wit, ik ben slank, ik heb grote blauwe ogen en noem maar op. Toch loop ik soms met m’n kap op over straat zodat niemand me zou zien.’
Wat maakt je dan specifiek onzeker?
‘Ik heb een lange weg afgelegd met m’n huid. Ik had vroeger echt veel last van acne en moest daarvoor zelfs zware medicatie nemen. Ik let er bij anderen totaal niet op of ze een gave huid hebben, maar bij mezelf is dat zo’n struikelblok. Zeker als je op tv komt en je letterlijk élke porie ziet. Verder ben ik niet altijd tevreden over m’n lichaam. Ik ben iemand die fluctueert, de ene maand weeg ik plots meer dan de andere, en omgekeerd. Als ik dan twee kilo ben afgevallen, zeggen mensen: “Je ziet er zo goed uit!”. Maar dan is dat meestal omdat ik in die periode heel veel stress of angst had, dus eigenlijk is dat het resultaat van iets slechts. Vreemd dat de buitenwereld dat dan beschouwt als goed of mooi. Onze maatschappij blijft slank gelijkstellen aan mooi en gezond. Maar dat is duidelijk niet altijd het geval. Ik probeer al die dingen wel enorm te relativeren. Ik ben wel echt van het principe: ik hoef er niet elke dag goed uit te zien, punt. Altijd met make-up en in mooie kledij naar de supermarkt, apotheek, fitness of whatever gaan: ik doe er niet meer aan mee.’
Wat vind je dan weer het mooiste aan jezelf?
‘Hmmm… mijn mond, denk ik.’
Waarom zijn we zo streng voor onszelf?
‘Dat is een heel goede vraag. Ik denk omdat we overal en altijd met onszelf geconfronteerd worden. Al die spiegels, reflecties in ramen, selfiecamera’s enzovoort. Daardoor kijk je echt met argusogen naar jezelf. We zouden eigenlijk met de blik van onze beste vriendin naar onszelf moeten kijken. Het probleem is ook dat we in een maatschappij leven die het niet oké vindt dat je als vrouw zelfzeker bent. Kijk maar naar alle sterke, competitieve vrouwen in “De Slimste Mens ter Wereld”. Als ze wat feller zijn en een eigen mening hebben, worden ze snel bestempeld als een bitch of arrogant. Bij mannen is dat totaal niet het geval.’
Ik ben wel echt van het principe: ik hoef er niet elke dag goed uit te zien, punt. Altijd met make-up en in mooie kledij naar de supermarkt, apotheek, fitness of whatever gaan: ik doe er niet meer aan mee.’
Ben je vatbaar voor perfecte plaatjes op sociale media of stereotiepe ideaalbeelden?
‘Niet meer. Dat is echt wel een soort bevrijding die je hebt met iets ouder worden. Ik ben ook wel nog net opgegroeid zonder al die intense filters op sociale media, dus ik kan daar wel met een realistische blik naar kijken en besef dat dat enkel mooie plaatjes zijn en geen weerspiegeling is van het echte leven. Ik hou dat plaatje natuurlijk mee in stand, want ik toon ook nog te vaak wat ik beschouw als “mijn mooiste kanten” op sociale media. Al probeer ik toch ook video’s te maken waarin ik geen make-up draag. Ik benoem dat dan ook niet en alleen zo kunnen we het normaliseren.’
Schoonheid is anno 2025 heel maakbaar, wat vind je van cosmetische ingrepen? En zou je het zelf ooit overwegen?
‘Natuurlijk zijn er dingen waarvan ik denk dat ze er anders hadden mogen uitzien, maar ik ben nog niet op het punt dat ik daar effectief iets aan zou willen laten veranderen. Ik vind dat een beetje eng en ik zou bang zijn dat het zou mislukken. Ik zou ook niet in een soort straatje zonder einde willen terechtkomen waar je nadat je één iets hebt veranderd, dingen blijft zien die je anders wil.’
Ben je bang om iets ouder te worden?
‘Ik heb altijd gezegd dat ik niet kan wachten tot ik tachtig ben, want dan boeit het allemaal niet meer hoe ik eruitzie. Aan de andere kant moet het wel heftig zijn om te merken dat mensen plots niet meer op die manier naar jou kijken. Ik ga dat wel omarmen denk ik, want ik vind het net mooi dat je nooit in één fase blijft vastzitten in je leven en dat je verandert met de tijd.’
Ik hou dat plaatje natuurlijk mee in stand, want ik toon ook vooral wat ik beschouw als “mijn mooiste kanten” op sociale media. Al probeer ik toch ook video’s te maken waarin ik geen make-up draag. Ik benoem dat dan ook niet en alleen zo kunnen we het normaliseren.
Self-love slaat uiteraard ook op mentaal welzijn: zijn er bepaalde dingen waar jij soms mee worstelt?
‘Ik heb al heel lang agorafobie of pleinvrees. Dat is vastgesteld toen ik dertien jaar was. Bij mij manifesteert het zich vooral in het feit dat ik bang ben om ver weg te zijn van huis. Zo blijf ik niet graag slapen bij vriendinnen of vind ik het heel moeilijk om op reis te gaan. Het is een irreële angst, ik weet dat, maar ik kan het gevoel niet uitleggen dat me op zulke momenten overvalt. Ik begin te zweten, te hyperventileren en voel me misselijk.’
Heb je tips om daarmee om te gaan?
‘Het is heel belangrijk om mezelf weer naar de tegenwoordige tijd te brengen. Ik stel me dan de klassieke vragen: wat zie ik, wat voel ik, waar ben ik? Voor de rest probeer ik er gewoon eerlijk over te babbelen. Ik loog er vroeger over. Als het gebeurde, dan zei ik dat ik iets verkeerd had gegeten, omdat misselijk zijn iets is wat mensen begrijpen, terwijl een angststoornis vaak iets is wat ze niet kennen en bijgevolg minder serieus nemen. Toen ik leerde autorijden, zei ik zelfs tegen de instructeur dat ik astma had. Terwijl ik merk dat ik me veel veiliger voel als ik het gewoon eerlijk vertel.’
Heb je enig idee vanwaar die angst komt?
‘Hoe meer ik in m’n verleden graaf tijdens therapie, hoe meer dingen ik kan verklaren en hoe meer ik mezelf ook leer begrijpen. Wanneer je leert hoe je in elkaar zit, voel je je ook veel veiliger in je hoofd en lichaam.’
Je groeide op in een complexe gezinssituatie.
‘Klopt. Ik ben heel lang boos geweest op mijn ouders, want waarom moesten ze op hun oudere leeftijd nog per se een kind maken. Ik stel m’n leven soms in vraag. Ik heb sowieso een mentale zwaarte in mij. Ik ben uiteraard dankbaar voor m’n ouders, want ik kan altijd bij hen terecht en ik zie hen enorm graag.’
Je nam ook een zorgende rol op voor je papa waardoor je jezelf wat uit het oog verloor. Is dat beter nu?
‘Het lukt me beter om mezelf ook soms eens op de eerste plaats te zetten. Maar ik voel me heel snel verantwoordelijk voor m’n geliefden. Ik heb dat bij vrienden ook, ik neem snel die zorgende rol op mij.’
Het baart me soms zorgen dat het me zelfs niet meer choqueert als ik plots een piemel zie opduiken in m’n inbox, zo standaard is het geworden.
Heb je je work-life balance mooi in evenwicht?
‘Het is voor mij moeilijk om work en life te scheiden, want wat ik doe als job, vind ik soms moeilijk om echt m’n werk te noemen omdat ik het zo graag doe. Ik voel me enorm geprivilegieerd. Daardoor is het tegelijkertijd moeilijk om m’n grenzen te bewaken, want ik zeg op heel veel dingen ja net omdat ze zo interessant zijn, waardoor ik op den duur een berg werk heb. Daardoor schiet er soms weinig tijd over voor m’n vrienden en voel ik me schuldig tegenover hen. Het is dus nog wat zoeken.’
Hoe kom je tot rust?
‘Met vrienden afspreken en luisteren naar hun levens. Ik vind het heel ontspannend om eens uit mijn leven gezogen te worden door te luisteren naar de verhalen van anderen. Ik heb veel vrienden die in volledig andere branches zitten, zo is er eentje advocaat, een andere kapster en nog een andere studeert nog.’
Kreeg je al te maken met of ben je bang voor negatieve reacties?
‘Ik zeg heel vaak dat mensen niks over mij kunnen zeggen dat ik nog nooit eerder over mezelf dacht. Ik kan heel goed om met feedback, ik heb zeker geen lange tenen. Maar sommigen zeggen echt lelijke dingen en daar kan ik niet tegen. Ik kan slecht incasseren en die reacties laten sowieso een indruk achter op mij.’
Krijg je soms vunzige dm’s?
‘Ik krijg vaak dickpics, zeker in de periode na “De Slimste Mens ter Wereld” was dat heftig. Het baart me soms zorgen dat het me zelfs niet meer choqueert als ik plots een piemel zie opduiken in m’n inbox, zo standaard is het geworden.’
Tot slot: hoeveel punten op tien zou je leven momenteel geven?
‘Een zeven. Ik kan objectief naar m’n leven kijken en zeggen dat ik dingen waarmaak waar ik als kind van droomde, dus ik ben heel dankbaar. Aan de andere kant zijn er in m’n privéleven dingen aan de hand die helemaal niet zo glamoureus zijn en die hou ik liever voor mezelf, want het is niet omdat ík ervoor koos om bekend te zijn dat ik m’n familie daar ook in moet betrekken.’
Lees ook:
