Kathleen (31) volgde prestigieuze studies, maar moet nog steeds elke euro omdraaien.
Kathleen (31) studeerde 10 jaar: Ik werk fulltime, presteer zo’n tien uur per dag en verdien amper € 1445
Advocaten rijden met een Porsche, architecten wonen in een designervilla en tandartsen hebben al na een paar afspraken hun lening afbetaald. Al blijkt dat beeld niet altijd te kloppen. Kathleen heeft een topjob als tandarts, met de specialisatie endodontie, maar verdient lang niet zoveel als je zou denken.
‘Mijn jeugddroom was arts worden. Ik kom namelijk uit een doktersfamilie: mijn opa was arts, drie van zijn zonen zijn arts en heel wat van mijn neven en nichten zijn arts. Zelfs mijn zus is zich momenteel aan het specialiseren als arts. Kortom, het was niet meer dan normaal dat ook ik geneeskunde zou gaan studeren.
Ik wist meteen dat kinesitherapie niets voor mij was, maar omdat we thuis behoorlijk traditioneel zijn en mijn ouders wilden dat ik mijn studies afmaakte, beet ik door.
Maar door mijn gigantische faalangst durfde ik niet deel te nemen aan de ingangsexamens geneeskunde. Ik wilde mezelf de teleurstelling besparen. Uiteindelijk koos ik dan voor kinesitherapie. Maar al vrij snel besefte ik dat het niets voor mij was, die studies.
Omdat we thuis behoorlijk traditioneel zijn en mijn ouders wilden dat ik mijn studies afmaakte, beet ik door. Zelfs toen een vriendin na drie jaar overstapte van kinesitherapie naar tandheelkunde, en ik niets liever wilde dan ook te switchen, overtuigden ze me toch door te zetten.
Maar hoe meer ik die ene vriendin hoorde vertellen, hoe zekerder ik wist: dat wil ik ook! Ik hou van prutsen, van precisiewerk en ik ben behoorlijk perfectionistisch: allemaal eigenschappen die van pas komen als tandarts.’
Iedereen settelde zich, behalve ik
‘Uiteindelijk maakte ik mijn studies kinesitherapie af en waagde ik me alsnog aan het ingangsexamen genees- en tandheelkunde. Mijn faalangst had ik intussen behoorlijk getackeld, dus die stond me niet langer in de weg. Maar bij de eerste twee pogingen slaagde ik niet en ik besloot dan maar een schakeljaar biomedische wetenschappen te doen, in de hoop het jaar erop wel te slagen én een aantal vrijstellingen te krijgen tijdens mijn studies.
De zomer die daarop volgde deed ik een derde, en uiteindelijk ook een noodzakelijke vierde poging. Met succes! Eindelijk kon ik aan mijn grote droom beginnen. Dat ik intussen vierentwintig was en dat mijn vriendinnen zich stilaan begonnen te settelen, maakte het er niet makkelijker op.
Mijn vriendinnen trouwden, gingen samenwonen, kochten huizen, vonden een job en ik ging opnieuw studeren, voor minstens vijf jaar.
Zij trouwden, gingen samenwonen, kochten huizen, vonden een job en ik ging opnieuw studeren, voor minstens vijf jaar. Dat was soms frustrerend, eerlijk gezegd, maar ik wist wat ik wilde en ik was zeker van mijn stuk. Mijn studies bevestigden ook mijn vermoeden: dit was wat ik wilde doen. Terwijl ik tijdens kinesitherapie regelmatig spijbelde, heb ik bij tandheelkunde amper een les gemist. Ik vond alles wat ik leerde zo boeiend, zo fascinerend! Stoppen is dan ook nooit een optie geweest.’
Stage en specialisatie
‘Twee jaar geleden studeerde ik eindelijk af als tandarts en mocht ik beginnen aan mijn stagejaar. Maar door een stomme valpartij brak ik mijn rechterhand en had ik twee operaties nodig. Niemand kon me zeggen of mijn hand zich volledig zou herstellen… Maar ik werkte keihard aan mijn revalidatie, ging elke dag naar de kinesist en deed alle oefeningen die ik moest doen. Met succes! Ik kon aan de slag als stagiaire.
De eerste maanden verdiende ik zo’n € 1500 per maand in een groepspraktijk. Een bedrag dat de maanden erna regelmatig werd verhoogd met een percentage van de opbrengst van mijn eigen consultaties, tot ik uiteindelijk € 2700 verdiende. Maar in plaats van na mijn stage aan de slag te gaan als tandarts, koos ik ervoor om me te specialiseren.
Toen ik eindelijk mocht beginnen aan mijn stagejaar, brak ik mijn rechterhand en had ik twee operaties nodig.
Ik droomde van endodontie, wat wil zeggen dat je je vooral toelegt op wortelkanaalbehandelingen. Ik stelde me kandidaat, samen met acht anderen. Drie van ons mochten aan de slag als assistent endodontie. En ik was erbij! Intussen ben ik halverwege mijn eerste van drie specialisatiejaren. Ik doe dit ongelooflijk graag. Endodontie is voor mij het summum van perfectie. Het gevoel als zo’n behandeling slaagt, is fantastisch.
Omdat ik deels in het donker werk bij een wortelkanaalbehandeling, moet ik vertrouwen op mijn gevoel. Tuurlijk ben ik soms gestresseerd, maar dat uit zich dan vooral in extra focus en stilzwijgen. Mijn handen blijken gelukkig behoorlijk standvastig en hebben geen last van trillen.’
Eén paar schoenen = halve dag werken?
‘De verantwoordelijkheid die ik draag, is groot, maar de verloning is dat allesbehalve. Ik verdien amper € 1445 per maand. Daarvoor werk ik vijf dagen per week, presteer ik zo’n tien uur per dag en heb ik nu en dan ‘s avonds en tijdens het weekend wachturen. Ik wist dat ik minder zou verdienen in het ziekenhuis dan tijdens mijn stage in de groepspraktijk, maar niet dat ik zoveel minder zou verdienen.
Wie zich specialiseert als arts, krijgt zo’n € 2300 per maand, en eerlijk gezegd was ik ervan uitgegaan dat ik ook zoiets zou verdienen. Niet, dus. Met wat ik verdien, moet ik echt letten op wat ik uitgeef. Ik draai elke euro om, en ging al meermaals een lening aan bij mijn ouders. Het appartement dat ik samen met een vriendin huur kost me € 550 per maand.
Met wat ik verdien, moet ik echt letten op wat ik uitgeef. Ik draai elke euro om, en ging al meermaals een lening aan bij mijn ouders.
Ik woon dicht bij het ziekenhuis om zo weer te kunnen besparen op een auto. Ik ben intussen 31, maar mijn leven lijkt soms nog steeds deels on hold te staan. Al ga ik deze zomer wél samenwonen met mijn vriend. Ik wéét dat ik over een aantal jaar meer zal verdienen, als ik officieel specialist ben en niet langer assistent, maar voorlopig moet ik het wel doen met die € 1445 per maand.
Na tien jaar studeren sta ik nog steeds op hetzelfde punt als sommigen op hun 21ste.
Na tien jaar studeren sta ik nog steeds op hetzelfde punt als sommigen op hun 21ste. Dat ik dus in lachen uitbarst bij opmerkingen als ‘dat ik dat paar schoenen vast op een halve dag heb terugverdiend’, of dat ik ‘toch zeker niet mag klagen’, is niet verwonderlijk. En toch. Toch ben ik nog elke dag blij dat ik heb doorgezet. Dat ik een job heb die ik zo graag doe, en dat ik nooit heb opgegeven. Want mocht ik opnieuw moeten kiezen: ik zou het allemaal weer overdoen.’
Tekst: Lies Van Kelst
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
