En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Kelly (30) had een zwangerschapsvergiftiging en onderging een keizersnede. Zij en haar partner Bjorn (32) zijn de trotse ouders van Amélia.
‘Toen Bjorn en ik besloten om voor een kindje te gaan, stopte ik met de pil’, vertelt Kelly. ‘Een half jaar later zag ik een licht lijntje op de zwangerschapstest. De dag erna ging ik langs bij de dokter om bloed te laten trekken, maar het was nog steeds niet duidelijk of ik zwanger was. We moesten afwachten. De dag erna kreeg ik plots hevige krampen en toen ik naar toilet ging, wist ik meteen hoe laat het was: ik had een zwangerschapsverlies. Ik had even tijd nodig om te rouwen en dit een plaats te geven, maar we bleven proberen.’
Stuit
‘Enkele maanden later droomde ik dat ik zwanger was’, gaat Kelly verder. ‘Ik kon aan niks anders meer denken die dag, dus ik besloot een test te doen. Met succes! Ik zag dit keer onmiddellijk duidelijk een vuurrode lijn. Ik deed nog drie testen om zeker te zijn en vertelde dan het goede nieuws aan mijn man. We waren in de wolken. Onze beste vrienden organiseerden een gender reveal. Ik hoopte op een meisje en Bjorn op een jongen, en uiteindelijk zagen we roze rook: het was een dochtertje. Een naam hadden we al direct: Amélia. Op het sterfbed van mijn moeke Lia vertelde ik dat we ons eerste kindje naar haar zouden vernoemen en ze kneep toen in m’n hand.’
Ik vind mama zijn heerlijk, maar ik ben soms heel onzeker of ik alles wel goed doe. Ik besef dat de perfecte mama niet bestaat, en ik moet dingen soms sneller loslaten.
‘Ik had enorm last van misselijkheid tijdens m’n zwangerschap’, aldus Kelly. ‘Ik had ook zwangerschapsdiabetes waardoor ik enorm op mijn eten moest letten. Verder lag de baby sinds week twintig in stuit. Ik deed allerlei oefeningen in de hoop dat ze zich nog zou draaien. Maar na 36 weken bleek dat ze koppig was blijven liggen (lacht). We spraken dus met de gynaecoloog een datum af voor een keizersnede.’
Zwangerschapsvergiftiging
‘Maar die ging niet door op de afgesproken datum’, zegt Kelly. ‘Mijn bloeddruk begon te stijgen en mijn handen en voeten zwollen enorm op, wat wees op een zwangerschapsvergiftiging. Ik moest die dag nog bevallen! Ze brachten me naar de operatiekamer waar ze alles klaarmaakten voor de keizersnede. Ik wilde haar eigenlijk uit mij trekken, maar dat kan niet, want haar hoofdje zat klem. Ze moesten duwen en trekken om haar eruit te krijgen. Toen ik haar hoorde huilen, begon ik spontaan mee te wenen. Daar was ze eindelijk: ons dochtertje!’
Een kindje krijgen is echt een relatietest, maar het is belangrijk dat je goed blijft communiceren met elkaar. We bleven ook tijd maken voor elkaar, want naast papa en mama zijn we ook nog man en vrouw.
‘Toen de dokters me terug dichtnaaiden, voelde ik alles’, aldus Kelly. ‘Het was de hel! Gelukkig kon ik me optrekken aan het feit dat ons meisje gezond ter wereld kwam. Toen ze Amélia op mij legden, keek ik haar van kop tot teen aan en duurde het even tot het volledig tot me doordrong dat dat óns kindje was! De dagen nadien deed het nog steeds pijn om te stappen, het was alsof ze naalden in mijn buik staken. Mijn man hielp me gelukkig enorm met het verzorgen van onze kleine meid.’
Onzeker
‘Eenmaal thuis was het even zoeken naar een nieuwe routine’, vertelt Kelly. ‘Een kindje krijgen is echt een relatietest, maar het is belangrijk dat je goed blijft communiceren met elkaar. We bleven ook tijd maken voor elkaar, want naast papa en mama zijn we ook nog man en vrouw. Ik vind mama zijn heerlijk, maar ik ben soms heel onzeker of ik alles wel goed doe. Ik besef dat de perfecte mama niet bestaat, en ik moet dingen soms sneller loslaten.’
Pas toen we 12 weken ver waren, durfden we het goede nieuws openbaar maken met deze toffe foto.
It’s a GIRL! Ik was zo blij dat het een mini-Kelly werd!
Ik was 28 weken zwanger en we gingen nog een laatste keer voor we onze baby kregen samen met enkele vrienden op reis naar Kroatië.
Onze trotse meters en peter. Zij leggen Amélia enorm in de watten.
Ik was 33 weken en wilde graag een aandenken aan m’n bolle babybuik.
Fotograaf: capturingstoriesbybrenda
Het geboortekaartje heeft onze beste vriendin Tamara ontworpen.
Onze eerste foto samen na een pittige keizersnede.
Amélia was een dagje oud. Helemaal verliefd op dit snoetje.
Ons zonnestraaltje is op deze foto zes maanden.
Fotograaf: capturingstoriesbybrenda
Nog meer mama’s over het moederschap:
