En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Kimberly (27) had een traumatische bevalling. Robin (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Lowie.
‘Robin en ik wilden kindjes, maar we waren volop bezig met het renoveren van ons huis, dus we stelden het om praktische redenen nog even uit’, vertelt Kimberly. ‘Helaas duurde de renovatie langer dan verwacht én werd mijn kinderwens steeds groter. Op Moederdag vroeg ik aan Robin of we niet gewoon al konden proberen, want wie weet duurde het lang voor we zwanger raakten. Ik stopte met de pil, maar al snel bleek dat er iets mis was. Mijn menstruatie stopte gewoon niet meer en ik vermagerde bijna 10 kilogram! Na heel wat onderzoeken bleek dat ik PCOS, cysten op mijn eierstokken, had.’
Slecht ei
‘Ik kreeg medicatie en dat zorgde ervoor dat ik eigenlijk meteen daarna zwanger was, terwijl ik maar een klein percentage slaagkans had’, vertelt Kimberly. ‘Ik was heel blij, maar tegelijkertijd enorm angstig. Dit was m’n eerste eisprong, en ik dacht dat het een “slecht ei” zou zijn. Na een aantal weken wanneer de echo’s er telkens goed uitzagen, kon ik dat beter loslaten.’
Ik ben thuisverpleegkundige en in het begin was ik enorm moe, misselijk, moest ik keivaak naar toilet, had ik tandpijn en viel ik vaak flauw.
‘Mijn zwangerschap was pittig’, aldus Kimberly. ‘Ik ben thuisverpleegkundige en in het begin was ik enorm moe, misselijk, moest ik keivaak naar toilet, had ik tandpijn en viel ik vaak flauw. Dat zorgde ervoor dat ik meerdere keren naast het bed van mijn patiënten met mijn benen omhoog in de lucht lag om even te bekomen. Ik was dus genoodzaakt om hen nog voor iemand van m’n familie het wist het goede nieuws te vertellen.’
Epidurale
‘Ondanks de kwaaltjes was ik heel graag zwanger’, zegt Kimberly. ‘Het allerleukste vond ik om mijn baby te voelen schoppen. Op de een of andere manier wilde hij dit enkel doen als ik alleen was met hem, ik voelde me speciaal (lacht). Ik werkte nog tot ik bijna 34 weken ver was en slaagde er zelfs nog in om de keuken te schilderen met mijn bolle babybuik! We hielden een gender reveal waarbij we aan de genodigden vroegen om pampers mee te nemen als ze dachten dat het een jongen was en vochtige doekjes als ze vermoeden dat het een meisje was. Dat bleek achteraf heel handig, want dat zijn net de twee zaken die je als kersverse mama voortdurend nodig hebt!’
Helaas huilde Lowie niet en zag ie helemaal blauw. Hij leek wel een levenloos popje en ik raakte volledig in paniek.
‘Ik was uitgerekend voor Halloween, maar enkele weken ervoor kreeg ik een zinderende pijn in m’n rug’, aldus Kimberly. ‘Ik liep nog een paar dagen rond met de pijn, maar besloot dan toch naar het ziekenhuis te gaan waar bleek dat ik 2 centimeter ontsluiting had. Ik mocht nog naar huis gaan, maar een dag later kreeg ik om de 3 minuten een wee, dus reden we naar de spoed. Ik wilde initieel geen epidurale, maar ik had al van de dag ervoor veel pijn, dus ik zwichtte. Ondanks de pijnstilling, bleef ik pijn voelen, maar het persen kon beginnen en een paar uur later had ik m’n zoontje in m’n armen.’
Operatiekwartier
‘Helaas huilde Lowie niet en zag ie helemaal blauw. Hij leek wel een levenloos popje en ik raakte volledig in paniek’, vertelt Kimberly. ‘De verpleegkundigen namen hem mee en het duurde meer dan een halfuur vooraleer ik wist wat er aan de hand was! Zijn longen waren niet voldoende open gekomen en hij lag aan de zuurstof. Ik kon hem even zien op neonatologie, maar hij lag in een couveuse aan allerlei buisjes. Ik stak mijn hand even door een gaatje en wreef met een vinger over zijn gezichtje, hopend dat alles goed zou komen!’
Ik verloor plots heel wat bloed, het stroomde letterlijk uit mij en ik werd naar het operatiekwartier gebracht. Ik was echt bang dat ik zou doodgaan!
‘Ondertussen werd ik naar mijn kamer gebracht, maar ik voelde me enorm draaierig’, aldus Kimberly. ‘Ik verloor plots heel wat bloed, het stroomde letterlijk uit mij en ik werd naar het operatiekwartier gebracht. Ik was echt bang dat ik zou doodgaan! De hele zwangerschap vroeg ik me af of ik wel een goede mama zou zijn en nu voelde het alsof ik nooit de kans zou krijgen om mama te zijn. Ik kreeg verschillende zakjes bloed en de bloeding was onder controle.’
Loslaten
‘De dag erna mocht Lowie op mijn kamer slapen en sterkte ik langzamerhand ook terug aan’, zegt Kimberly. ‘Ik was blij toen we met ons drietjes naar huis mochten, want dan kon ons avontuur echt beginnen! Ik vind het jammer dat de bevalling en die eerste momenten erna niet verliepen zoals ik verwachtte, ik zat nooit op een roze wolk, maar ik ben vooral dankbaar dat alles goed uitdraaide.’
Ik zou graag nog een kindje willen, maar ik ben echt bang geworden voor de bevalling op zich. Die angst en onzekerheid die ik toen voelde, wil ik nooit meer meemaken!
‘Negen maanden zat mijn baby veilig in m’n buik en plots kon iedereen hem vastnemen’, aldus Kimberly. ‘Ik vond dat in het begin vreselijk, want dat betekende dat hij niet meer enkel míjn baby was. Het was direct een goede les in loslaten. Ik zou graag nog een kindje willen, maar ik ben echt bang geworden voor de bevalling op zich. Die angst en onzekerheid die ik toen voelde, wil ik nooit meer meemaken!’
Ik was hier 33-34 weken zwanger en het was een bloedhete zomerdag.
Robin en ik gingen naar het ziekenhuis voor een rondleiding op het verloskwartier. Dit was een van onze laatste foto’s met Lowie nog in m’n buik.
Lowie ligt hier het eerst bij mij met alle buisjes en toebehoren.
Op deze foto waren we allebei gelukkig een pak beter.
Lowie in zijn pinguïnpakje, onze favoriet!
Ik ben zo dankbaar dat Lowie een gezonde, vrolijke baby is.
Dit is het zelfgemaakte doopsuiker met een tekening van een pinguïn, de bellenblaasjes zijn een extra toevoeging voor de kindjes.
Lowie kreeg thuis zijn eerste badje en hij was er helemaal ondersteboven van.
Zijn eerste foto onder de kerstboom. Ons mooiste ‘geschenkje’ ooit.
Onze vrolijke Lowie, klaar om op stap te gaan.
Nog meer mama’s over het moederschap:
