En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Stacy (43) besloot alleen voor haar grote kinderwens te gaan. Ze is nu de trotse ouder van Lola en Mila.
‘Mijn kinderwens was altijd heel groot, maar ik bleef dromen van het “ideale plaatje”’ zijnde een gezin met een partner en kindjes’, vertelt Stacy. ‘Op mijn dertigste leerde ik mijn ex-man kennen. Hij had zelf al drie kinderen die ik heel graag zag en zie. Maar ik droomde nog steeds van een kindje van mezelf. Helaas besloot mijn toenmalige man nadat we enkele jaren samen waren dat hij toch geen vierde kindje meer wilde. Mijn hart brak! We gingen uit elkaar, want ik kon me geen leven voorstellen zonder een eigen kindje.’
Bam
‘Na enkele jaren leerde ik iemand anders kennen die wel nog een kinderwens had’, zegt Stacy. ‘Ik raakte snel zwanger, maar kreeg te maken met een zwangerschapsverlies. Enkele maanden later strandde ook die relatie. Ondertussen werd ik ouder, maar bleef ik een grote kinderwens hebben. Daarom besloot ik op mijn veertigste om een bewust alleenstaande mama (bam) te worden. Ik doorliep een lang fertiliteitstraject met verschillende gesprekken en onderzoeken. Toen ik eindelijk groen licht kreeg begon opnieuw een lange weg met hormonenspuiten, eicelpuncties, terugplaatsingen en noem maar op.’
Mijn toenmalige man besloot nadat we enkele jaren samen waren dat hij toch geen vierde kindje meer wilde. Mijn hart brak! We gingen uit elkaar, want ik kon me geen leven voorstellen zonder een eigen kindje.
‘Het was een zwaar traject, want ik moest bang afwachten en kreeg heel wat teleurstellingen te verwerken’, aldus Stacy. ‘Uiteindelijk was ik na mijn derde terugplaatsing zwanger, maar bij een echo na zeven weken bleek het vruchtje kleiner te zijn dan normaal en na negen weken had ik opnieuw een zwangerschapsverlies. In totaal had ik vier puncties en acht terugplaatsingen. Bij de laatste punctie waren er slechts drie embryo’s en die waren niet sterk genoeg om in te vriezen. Ik kreeg de keuze: twee embryo’s terugplaatsen met kans op een tweeling of eentje terugplaatsen met het risico dat ik snel voor een vijfde punctie zou moeten gaan. Ik ging voluit voor de eerste optie. Tien dagen later deed ik een zwangerschapstest en die was positief!’
Volledige narcose
‘Twee weken later had ik mijn eerste echo en daaruit bleek dat ik inderdaad zwanger was van een tweeling’, vertelt Stacy. ‘Ik bracht mijn familie en vrienden snel op de hoogte dat ik in verwachting was, want ik was zo gelukkig! Ik wilde het van de daken schreeuwen! Ik was heel graag zwanger, maar na dertig weken begonnen de problemen. Ik had een hoge bloeddruk, vochtophoping en hartkloppingen waardoor de dokters me nauw opvolgden. Toen ik voor 24 uur observatie in het ziekenhuis was, braken mijn vliezen plots!’
Toen de gynaecoloog de incisie begon te maken, schreeuwde ik het uit van de pijn. Daardoor moest ik volledig onder narcose gebracht worden en maakte ik mijn bevalling helaas niet zelf mee.
‘Door de vochtophopingen in m’n lichaam kregen ze de epidurale en andere verdoving niet geprikt’, vertelt Stacy. ‘Na acht pogingen en maar liefst vijftig minuten proberen, was het gelukt. Helaas bleek niks minder waar, want toen de gynaecoloog de incisie begon te maken, schreeuwde ik het uit van de pijn. Daardoor moest ik volledig onder narcose gebracht worden en maakte ik mijn bevalling helaas niet zelf mee. Een uur na hun geboorte ontmoette ik voor het eerst mijn dochtertjes. Dat gevoel is onbeschrijfelijk!’
Opvangnet
‘Mijn meisjes moesten drie weken op neonatologie blijven’, zegt Stacy. ‘Ik pendelde elke dag van thuis naar het ziekenhuis, wat best heftig was na een zware keizersnede. Het moederschap is pittig! Ik droomde er heel lang van om mama te worden, maar ik dacht nooit dat ik alleenstaande mama zou zijn van twee baby’s! Gelukkig zijn ze heel rustig. Ze slapen al van in het begin de hele nacht door.’
‘Mijn leven is compleet veranderd, eens rustig in de zetel zitten, is er voorlopig niet bij. Maar dat is helemaal oké, dat deel van m’n leven heb ik al gehad voor mijn veertigste. Ik heb ook een fantastisch opvangnet waarop ik kan terugvallen en waarvoor ik eeuwig dankbaar ben. Moest ik niet al 43 zijn, had ik graag nog kindjes gehad. Maar door mijn leeftijd hou ik het bij mijn twee prachtige dochters.’
Niet een, maar twee wondertjes!
Ik sta niet graag op foto, maar ik wilde toch een aandenken aan m’n zwangere buik.
Fotograaf: M-shoot.
Ik mocht mijn baby’s eindelijk knuffelen, onbeschrijfelijk!
De meisjes werden prematuur geboren waar ze elk in hun eigen couveuse lagen. Daarna wilden ze altijd dicht bij elkaar liggen.
Ik heb altijd last van keuzestress, dus ik zorgde voor veel verschillende soorten suikerbonen.
Ik kreeg van mijn twee beste vriendinnen een newbornshoot bij Mona Billiau cadeau.
Fotograaf: Mona Billiau
Ik kan úren naar hen kijken.
Ik vind het geweldig om mama te zijn!
Fotograaf: Mona Billiau
Onze allereerste vakantie gingen we terug naar de plaats waar ik stond toen ik telefoon kreeg van de fertiliteit met het goede nieuws dat ik met het traject mocht starten. Het raakte me enorm hard om daar op die plaats te staan met mijn dochtertjes.
Twee handen op één buik!
Nog meer mama’s over het moederschap:
