De vriendin van Mathieu (24) koos voor euthanasie: ‘Ze wilde slapen, het liefst voor altijd’

‘2018 was nog niet goed en wel gestart toen ik Emma leerde kennen via Tinder. Zodra ik haar foto zag, was ik betoverd door haar natuurlijke schoonheid. Emma was een heel mooi meisje en ik merkte al snel dat ze ook inhoud had. We deelden hetzelfde gevoel voor humor, hadden dezelfde visie op het leven en waren allebei levensgenieters pur sang. Omdat het online zo goed klikte, besloten we om elkaar in real life te ont­moeten. Voor onze eerste date wist ik via mijn zus, die gemeenschappelijke vrienden met haar bleek te hebben, al dat Emma ziek was, maar ik had geen idee van de ernst van de situatie. Dat gespreksonderwerp kwam relatief snel ter sprake.’

‘Emma vertelde dat ze in september 2015 last kreeg van ver­ schillende klachten die ze nergens aan kon linken en dat ze drie keer een foute diagnose had gekregen voor aan het licht kwam dat ze een heel agressieve hersentumor had. Hoewel ze meermaals bestraald werd en chemo kreeg, vertelde ze dat de dokters haar nog vijf jaar had­den gegeven. Als eeuwige optimist dacht ik dat ze bedoelde dat ze na die vijf jaar genezen verklaard zou worden, maar Emma benadrukte dat ze nog maximaal vijf jaar zou leven. Toen ik dat nieuws vernam, was ik uiteraard even overdon­derd, maar voor mij was dat zeker geen afknapper. Emma sprak me aan als persoon en ik wilde haar graag beter leren kennen, ongeneeslijk ziek of niet.’

Te optimistisch

‘Na die eerste ontmoeting hielden we contact en spraken we steeds vaker af. We voelden dat er iets bloeide tussen ons, al was Emma in eerste instantie weigerachtig om een relatie te beginnen. Ze wist dat haar tijd beperkt was en was dan ook bang dat ik te veel pijn zou hebben als ze er niet meer zou zijn. Maar ik vond Emma zo geweldig dat haar ziekte naar de achtergrond verdween. “Doodgaan doe je sowieso”, zei ik. “En ik zal daar­ van afzien en zal je verschrikkelijk mis­sen, maar ik zal nog meer lijden als ik je niet mijn vriendin mag noemen.” Naar mijn mening waren we een match made in heaven. Haar ziekte was bijzaak, een obstakel dat we wel zouden overwinnen.’

‘Volgens Emma was ik veel te optimis­tisch, en achteraf bekeken had ze wel­licht een punt, maar ik was dolblij toen we op 12 mei 2018 dan toch een koppel werden (lacht). Toen ik Emma leerde kennen, was ze stabiel. Je zag in feite niet aan haar dat ze zo ziek was, want Emma kwam altijd piekfijn voor de dag. Ik verbloemde de realiteit niet, maar omdat de medische wereld zodanig evolueert, hoopte ik dat Emma’s situatie stabiel zou blijven tot er een nieuwe behandeling op de markt was waarmee ze gebaat zou zijn.’

Zwarte humor

‘Emma en ik probeerden zo veel moge­lijk uit onze tijd samen te halen. Hoewel onze relatie nog heel pril was, gingen we tijdens de zomer van 2018 vaak samen op reis. Er werd weleens over de nakende dood gesproken, vooral door middel van zwarte humor. Dat was iets wat Emma apprecieerde. Dat uitte zich bijvoorbeeld in Emma die zei: “Je zal wel anders piepen wanneer ik dood ben.” Als ze lastig deed, riep ik dan weer: “Amai, het is te hopen dat het niet lang meer duurt.” Begrijp me zeker niet verkeerd: we meenden uiteraard niet wat we zeiden, maar het maakte de situatie toch wat luchtiger. Volgens mij was Emma niet bang om te sterven, want ze had alles gedaan wat ze kon doen. In zekere zin aanvaardde ze dat ze zou overlijden aan de gevolgen van een hersentumor, al vond ze het ook wel oneerlijk dat het haar overkwam. Toch ging ze zo goed als mogelijk met haar vonnis om, ook toen de ene tegenslag de andere opvolg­de...’

‘Geruime tijd voelde Emma zich meer dan oké, maar vanaf september begon ze achteruit te gaan. Ze kreeg weer last van de symptomen die ze had telkens als haar tumor was gegroeid. Op dat ogenblik werd ze nog behandeld door middel van immunotherapie en kreeg ze medicatie om de bloedtoevoer naar de tumor te verminderen, maar nadat er een nieuwe hersenscan werd gemaakt, volgde het slechte nieuws dat de tumor weer hard was gegroeid. In samenspraak met de dokters werd er beslist om te stoppen met immunothe­rapie. Emma kon eventueel nog kiezen om te starten met een nieuwe chemokuur, al waren de dokters duidelijk: de kans dat de chemo zou aanslaan, was vrijwel nihil.’

Lang genoeg gestreden

‘Omdat Emma uitbehandeld was en niet verder wilde aftakelen, was voor haar de kogel door de kerk: ze wilde slapen, het liefst voor altijd. Begin oktober lichtte ze haar omgeving in dat ze weldra voor euthanasie zou kiezen. Nog voor ik Emma leerde kennen, was euthanasie al een optie die op tafel lag, dus voor mij kwam haar beslissing niet als een verrassing. Emma wilde zelf over haar einde kunnen beslissen als haar levens­kwaliteit drastisch zou afnemen, wat naar het einde toe langzaam maar zeker aan het gebeuren was. Tijdens haar laat­ste weken lag Emma vooral in bed, dat in de woonkamer stond omdat ze de trap niet meer op of af kon. Als ze ’s nachts naar het toilet moest, moest ik haar begeleiden, want daar raakte ze zelf niet meer. Toen ze me vertelde dat het moment om voor euthanasie te kiezen was aangebroken, kon ik dat alleen maar begrijpen. Emma had lang genoeg gestreden. Ze was op, ze was moe van het constant moeten vechten tegen die rotziekte... Ik heb nooit geprobeerd om Emma op andere gedachten te brengen. Als ik in haar schoenen had gestaan, had ik wellicht dezelfde beslissing geno­men. Voor de dag van de euthanasie aanbrak, stak Emma haar eigen crema­tie nog in elkaar, van de muziek tijdens de plechtigheid tot de doodsprentjes die kennissen, vrienden en familie mee naar huis zouden krijgen.’

Laatste kus

‘Op 16 oktober 2018, op de valreep voor haar 20ste verjaardag, vond de euthana­sie plaats en sliep Emma in. Van het verloop van die dag heb ik nog amper herinneringen, al zal ik de effectieve euthanasie nooit vergeten. Voor ze van een euthanasiearts de eerste van twee injecties kreeg toegediend, richtte Emma zich tot elk van ons met een persoonlijke boodschap. Tegen mij zei ze dat ik voor haar ouders moest zorgen, maar vooral ook moest genieten van het leven en zeker opnieuw de liefde moest vinden. Vervolgens noemde ze de naam van een persoon die absoluut verboden terrein was (lacht). Ik gaf haar nog een laatste kus, en een tweede omdat de eerste niet goed genoeg was. Iemand zien sterven is onwezenlijk, al was en ben ik nog steeds blij dat ik Emma kon bijstaan tijdens haar laatste momenten.’

‘Ik ben nooit gebroken en heb nooit gehuild toen Emma nog in leven was. Dat wilde ze ook niet, maar toen mijn ouders vervolgens afscheid kwamen nemen en ik mijn vader voor de tweede keer in mijn leven zag huilen, brak ik ook. Het is intussen bijna ander­half jaar geleden dat Emma voor eutha­nasie koos. De eerste weken en maan­den na haar dood dronk ik relatief veel, enerzijds omdat ik anders niet kon sla­pen, anderzijds om mijn gedachten en gevoelens te verdringen. Ik kon wel bij familie en vrienden terecht, maar sprak met niemand over het verlies van Emma en wat dat met mij deed, omdat ik het op eigen houtje wilde verwerken. Uiteindelijk ben ik naar een rouwspecialist gegaan. Het is bij één afspraak gebleven, maar die had wel het gewenste effect. Sindsdien lukt het namelijk steeds beter om over Emma te praten. Mijn vrienden hebben me daar erg veel bij geholpen, meer dan ze ooit zullen beseffen.’

One of a kind

‘Emma zit in mijn hoofd en in mijn hart. Er gaat geen dag voorbij waarop ik niet aan haar denk. Een deel van haar asse heeft een plekje gekregen in de woon­kamer. Ik heb geen persoonlijke spulle­tjes omdat ik dat overbodig vind. Mijn herinneringen aan Emma en de tijd die ik met haar kreeg, zijn mijn kostbaarste schatten. Ik mis Emma, maar ik ben ook blij dat ze nu rust heeft. Mijn mening over euthanasie is trouwens niet veran­derd sinds Emma ervoor koos. Het is goed dat die optie bestaat voor mensen wier situatie uitzichtloos is, maar ik zou er eerlijk gezegd wel moeite mee hebben als euthanasie bij voltooid leven wordt goedgekeurd, vooral omdat Emma nog zo graag wilde leven, maar dat gewoon niet meer kon. Of ik ooit nog iemand als Emma zal ontmoeten, is nog maar de vraag. She was one of a kind, al ben ik mijn geloof in de liefde niet kwijt. Wel zal ik nooit iemand spiegelen aan Emma, uit respect voor mijn overleden geliefde, maar ook uit respect voor een nieuwe partner. Ik zou niet willen dat het voor die persoon aanvoelt als een competitie, want dat is het helemaal niet. Natuurlijk zal ik altijd aan Emma blijven denken, en als ik iemand vind die dat kan begrijpen en daar respect voor heeft, weet ik zeker dat ik opnieuw ver­liefd kan worden. Zoals Emma dat ook zou willen.’

Heb je vragen over euthanasie? Je kan gratis en anoniem chatten op www.tele-onthaal.be of bellen op het nummer 106. 

Lees ook:

• Lies (31) verloor alles in een verwoestende woningbrand: ‘Hoe dichter we kwamen, hoe zwarter die wolk werd’
• Anneke (38) nam haar zieke mama Anita in huis
• 4 lezeressen doorbreken het taboe: ‘Ik voel me regelmatig eenzaam, zelfs al ben ik omringd door mensen’