Het liefdespad maakt soms vreemde kronkels. En vaak liggen er obstakels op de weg. Maar echte liefde blijft altijd overeind. Valerie (28) vertelt hoe haar relatie standhield in de moeilijkste momenten.
‘Tien jaar geleden kwamen Jens en ik elkaar tegen op een fuif in het dorp. We spraken nog een paar keer af en zijn sindsdien nooit meer uit elkaar geweest. Als prille twintigers gingen we samenwonen en zochten we onze weg in het leven. Het was voor ons allebei even aanpassen om op eigen benen te staan, maar we voelden ons zo goed bij elkaar, dat niet lang daarna een huwelijksaanzoek volgde: een jaar nadat we onze eigen stek hadden gevonden, vroeg Jens mij tijdens een trip naar Disneyland Parijs op een heel romantische manier of ik met hem wilde trouwen. Ik was door het dolle heen en zag het meteen helemaal zitten. Zodra we weer thuis waren, begonnen we een huwelijksdatum uit te zoeken en planden we een aantal afspraken in met zaaluitbaters. We beslisten om ons huwelijksfeest een jaar later te laten plaatsvinden. Dolgelukkig begon ik af te tellen naar onze grote dag. Maar lang hield dat gevoel niet stand. Amper een maand nadat we ons huwelijk waren beginnen te plannen, werd tijdens een routinecontrole bij de gynaecoloog baarmoederhalskanker bij me vastgesteld.’
Kinderwens op de helling
‘Ik had geen enkele klacht en had nooit iets abnormaals gevoeld, tot ik plots begon te bloeden toen de dokter een uitstrijkje aan het nemen was. De gynaecologe begon meteen een hele vragenlijst met me te overlopen. Toen ze vroeg of ik was ingeënt tegen baarmoederhalskanker en of ik de gevolgen daarvan kende, had ik meteen door waar ze naartoe wilde. Er werd een afspraak gemaakt om een biopsie te laten doen, en ik zou nog een reeks onderzoeken moeten ondergaan. Heel even wist ik niet meer waar ik het had. Hoe moest ik in hemelsnaam aan Jens vertellen dat ik kanker had? Wat me allemaal nog te wachten stond en hoe erg het eigenlijk allemaal was, daar had ik nog geen flauw idee van.’
‘Er volgde een reeks onderzoeken, ik kreeg een aantal spuiten toegediend en enkele weken later moest ik onder het mes om een deel van mijn baarmoederhals te laten verwijderen. Hoeveel er precies weggenomen zou worden, konden ze niet op voorhand zeggen. En ook of we ooit nog kinderen zouden kunnen krijgen, was niet te voorspellen. Jens en ik waren toen 24 en 23. En natuurlijk zagen wij allebei graag kindjes. Heel even werd ons de optie geboden om mijn baarmoeder volledig te laten wegenemen, om het risico dat de kanker zou terugkeren volledig uit te sluiten.’
‘Maar zo definitief wilden we onze kinderwens toch niet opgeven. Dus kozen we ervoor om alleen de probleemzone te laten wegenemen. Die ingreep verliep goed, maar of ik ooit nog zwanger zou kunnen worden, was op dat moment een groot vraagteken.’
Bange momenten
‘De gesprekken die we daarover hadden, waren bijzonder moeilijk. We zijn van het begin heel open en eerlijk tegen elkaar geweest. Ik heb Jens letterlijk gezegd dat als hij vastbesloten was dat hij vader wilde worden, hij misschien beter niet met mij kon trouwen. We zijn daar erg ver in gegaan, maar al van in het begin was het ook voor Jens heel duidelijk dat we ons hier gewoon samen doorheen zouden slaan. We beslisten om de voorbereidingen van onze trouw verder te zetten zoals gepland, raapten al onze moed bij elkaar en gingen samen het gevecht tegen de baarmoederhalskanker aan. Wat de gevolgen erna zouden zijn, dat zouden we dan wel zien. Ook zonder kinderen zouden we perfect gelukkig met elkaar kunnen worden.’
Ik wilde Jens zo graag steunen bij zijn burn-out, maar hij sloot zich van me af.
‘Na de operatie moest ik meer dan een jaar lang regelmatig op controle, om na te kijken of de kanker echt wel volledig was weg gebleven. Afspraken die elke keer voor bange momenten en erg veel stress zorgden. Fysiek ging alles de goede kant op met mij, maar mentaal hadden zowel Jens als ik het niet makkelijk. Onze relatie werd zwaar op de proef gesteld. Door alle omstandigheden was ons seksleven ook op een heel laag pitje komen te staan. Eerst omdat het gewoon niet kon, daarna omdat het nog altijd pijn deed. Natuurlijk hoopte ik vurig dat Jens me trouw zou blijven en me niet zou verlaten. Maar daar heb je niet altijd vat op. Ik heb zelfs eerlijk tegen Jens gezegd dat ik het hem niet kwalijk zou nemen, mocht hij me op dat ogenblik bedrogen hebben. Op moeilijke momenten trok ik me op aan het mooie vooruitzicht van ons huwelijk, dat hield mij overeind. Maar Jens had het moeilijker met de stress.’
Burn-out
‘Drie maanden voor onze bruiloft ging Jens onderuit en kwam hij in een burn-out terecht. Mentaal had Jens het heel lastig. Hij sloot zich geregeld van mij af, terwijl ik er – na al wat hij voor mij had gedaan – nu voor hem wilde zijn. De angst dat we dit alles als koppel niet te boven zouden komen, is er zeker geweest. Jens werd door de dokter enkele maanden thuisgehouden. En meteen vreesden we dat hij niet op tijd hersteld zou zijn voor onze trouw. De laatste weken voor de bruiloft zijn heel spannend geweest, maar ook daar hebben we ons samen doorheen geslagen. Op 4 juli 2014 zijn we getrouwd. Samen met onze familie en vrienden beleefden we een fantastische dag, die voor ons de afsluiting van een moeilijk jaar en de start van een nieuwe wind in onze relatie betekende.’
Klein mirakel
‘Onze kinderwens kwam na verloop van tijd opnieuw opborrelen. Ik was ondertussen meter geworden van het kindje van mijn zus en ervaarde van heel dichtbij hoeveel geluk zo’n kleintje brengt. Dus besloten we om het een kans te geven. We bereidden ons voor op een lange en moeilijke weg, en voerden zelfs al gesprekken over mogelijke alternatieven, mocht een eigen kindje er niet komen. Maar als bij wonder werden we meteen zwanger. Zorgeloos was mijn zwangerschap niet en ik werd van heel nabij opgevolgd. Maar bijna een jaar geleden werd ons zoontje Vik gezond en wel geboren en maakte hij ons geluk compleet.’
‘Onze relatie is in de voorbije jaren door heel moeilijke momenten gegaan. Maar onze liefde voor elkaar is duidelijk zo bijzonder dat ze elk obstakel kon overwinnen.’
Lees ook:
