Tine (37) was sinds haar 18de samen met haar ex Steven, een narcist

‘We waren het perfecte plaatje, naar buiten toe toch. Altijd lachen en plezier maken, drie mooie kinderen, een schitterend huis met zwembad. We hadden het voor elkaar. En ik heb hem veel te lang geholpen om dat plaatje in stand te houden. Ik hielp hem te onthouden dat hij vrienden een gelukkige verjaardag moest wensen, ik adviseerde hem als het om people management ging, want daarin was hij als baas een nul. Ik werkte aan presentaties voor hem en hielp hem om beslissingen te nemen, want dat kon hij niet. We kwamen vaak te laat op feestjes, want hij vond dat belangrijk volk op zich liet wachten.’

Ook als we een weekendje planden met vrienden kwam er altijd wel last minute iets tussen, zoals een belangrijke meeting waarop hij niet kon worden gemist.

‘Vaak zat ik dan al een hele tijd thuis op mijn nagels te bijten, wachtend tot hij klaar was en we konden vertrekken. Hij liet niets weten, kwam gewoon binnenwaaien wanneer hij er zin in had. Als we dan toekwamen bij vrienden, zat iedereen op ons te wachten. Maar ik bleef glimlachen en hem verontschuldigen: “Druk, veel werk, je kent dat wel.” Ook als we een weekendje planden met vrienden kwam er altijd wel last minute iets tussen, zoals een belangrijke meeting waarop hij niet kon worden gemist. Ik kon dan alleen vertrekken en hij kwam achter wanneer het hem paste. En dan was hij weer de grote pief met de belangrijke job. Maar ik zweeg.’

‘Echt iets voor jou’

‘We hadden samen beslist dat hij voor zijn carrière kon gaan en dat ik wat minder zou werken en voor de kinderen en het huishouden zou zorgen. Maar hij veranderde naarmate zijn carrière bloeide. Hij moest vaak naar de andere kant van de wereld. Zo begon het. Hij liet me nooit weten wanneer hij weg was of thuis zou komen. “Ik zou wel zien wanneer hij kwam.” Een berichtje of een telefoontje als hij daar was, was niet evident. Het leek alsof zijn gezin dan niet bestond. Maar ook als hij hier was, overlegde hij nooit met mij over zijn agenda. Wij hadden ons maar aan te passen aan meneer.’

Op den duur begon hij mij in het openbaar ook af te kraken. Ik was “te perfectionistisch”, “poetsziek”, “een freak”.

‘Mijn grote droom was om een interieurwinkel te openen. Jarenlang ging hij daarin mee, ook tegenover vrienden. “Natuurlijk schat, dat is helemaal iets voor jou.” Na lang zoeken vond ik het pand van mijn dromen. Ik was helemaal opgewonden, we zouden dit gaan doen. Maar toen zei hij doodleuk: “Ik heb daar helemaal geen zin in.” En daar stond ik dan. Op den duur begon hij mij in het openbaar ook af te kraken. Ik was “te perfectionistisch”, “poetsziek”, “een freak”. Ik “leefde alleen maar voor de kinderen”. Ik ben vaak wenend naar huis gereden, terwijl ik onder de mensen wel de schijn ophield.’

Jarenlang bedrogen

‘Hij kickt echt op aandacht van vrouwen, besef ik nu. Als wij samen uitgingen, keek hij continu rond op zoek naar een interessante prooi. Ik heb hem ooit nog van een podium moeten plukken omdat hij veel te innig met een andere vrouw aan het dansen was, recht voor mijn neus. Ooit kreeg ik een  anonieme mail van iemand die ons goed kende. Die had hem in de stad met een andere vrouw zien kussen. Toen ik hem ermee confronteerde, ontkende hij. Jarenlang bleef hij ontkennen. Tot we uit elkaar gingen en hij lachend zei dat dat inderdaad waar was geweest. Hij was wel superjaloers, maar liet dat naar mij niet blijken. Als je zelf dingen uithaalt, denk je natuurlijk dat anderen ook slechte bedoelingen hebben. Ooit vertelde ik hem lachend dat een collega een boontje voor me leek te hebben. Ik vond dat schattig. Later bleek dat hij toen naar die collega is gegaan en hem heeft afgedreigd. “Het is mijn vrouw, blijf eraf.”’

Eigen plezier eerst

‘De kinderen en ik waren dikwijls een blok aan zijn been, een belemmering voor zijn schitterende leventje. We zijn uit elkaar gegaan omdat ik zwart op wit bewijzen had van een affaire. Dat was het voor hem. Hij was betrapt en kon zich niet meer uit de situatie liegen. Hij pakte zijn valies en wandelde weg, zonder één blik achterom, terwijl wij in de keuken achterbleven. In enkele maanden tijd maakte hij al zijn dromen waar. Hij ging continu op tripjes – waar wij nooit tijd voor hadden – telkens met een andere vrouw. En alles mooi gedocumenteerd op Facebook natuurlijk. Een eeuwige zoektocht naar bevestiging.’

Zodra we uit elkaar waren, maakte hij in enkele maanden tijd al zijn dromen waar. Hij ging continu op tripjes – waar wij nooit tijd voor hadden – telkens met een andere vrouw.

‘Waarom ben ik zo lang gebleven, vraag ik me nu af. Ik worstel daarmee. Omdat ik wel fier was op waar hij geraakt was, denk ik. Omdat ik ook wist dat dat voor een deel mijn verdienste was. Hij liet me ook vrij. Ik kon parttime werken, er zijn voor de kinderen, ik mocht shoppen zoveel ik wilde, afspreken met vriendinnen, daar deed hij allemaal niet moeilijk over. Zo pakte hij me in. Zolang ik gelukkig was zonder hem, zou ik wel zwijgen en thuis de boel draaiende houden. Ik zag hem ook gewoon graag en wilde ons zo graag als gezin bijeenhouden.’

Bang voor de kinderen

‘Ik probeer nu de harmonie te bewaren voor onze kinderen. Tijdens de vakanties gaan ze de helft van de tijd naar hem. Niet altijd met evenveel plezier, aangezien hij alleen aan zijn eigen pleziertjes denkt. De weekends dat ze bij hem zijn, gaat hij nog vaak uit, ondanks de weinige tijd die ze samen hebben. Nu de kinderen ouder worden en meer tijd moeten steken in hun studies, is het niet evident om altijd mee te gaan op de reisjes die er gepland worden. Maar daar wil Steven absoluut geen rekening mee houden. “Ik doe in mijn tijd wat ik wil.”‘

Onze dochter van 13 noemt hij een “tuttebel”, hij breekt haar vaak af.

‘Steven vertelde me vroeger vaak over hoe zijn vader hem behandelde. Hij zei altijd dat hij stom was, niets goeds kon doen. Ik denk dat daar de kiem ligt voor zijn ongelofelijke drang naar goedkeuring. Maar wat als hij hetzelfde doet met onze kinderen? Onze dochter van 13 noemt hij een “tuttebel”, hij breekt haar vaak af. Bij onze oudste zoon kreeg ik op school ook al te horen dat hij arrogant doet tegen zijn leerkrachten, zich boven anderen stelt. Dat maakt me bang, maar ik kan alleen maar hopen dat ik de schaal wat in evenwicht breng.’

Tekst: Kaatje De Koninck