‘Ik was 23 toen ik Hans leerde kennen tijdens het uitgaan. Hij was niet echt mijn type, dus ik viel niet meteen als een blok voor hem. Ik was op mijn hoede, zelfs in die mate dat hij me moest overtuigen om met hem iets te beginnen, maar na een paar maanden kreeg ik gevoelens. Ik was verliefd en leek mijn prins op het witte paard te hebben gevonden. Of dat dácht ik toch, want zijn gedrag veranderde langzaam maar zeker. Misschien zag ik onze relatie door een té roze bril en besefte ik niet hoe bezitterig en egoïstisch Hans was. Ik was schuchter en naïef, had weinig zelfvertrouwen en durfde mijn mond amper open te doen als hij voor de zoveelste keer kritiek uitte over mijn job.’

Nooit genoeg

‘Tot twee jaar geleden werkte ik bij een bevriend koppel, iets wat Hans nooit aanmoedigde, en al zeker niet toen onze kinderen werden geboren. Die job ging nu eenmaal gepaard met lange dagen, onregelmatige uren en weekendwerk. Dat in combinatie met een gezin, is vaak wikken en wegen. “Als jij geen andere job zoekt, moet ik thuisblijven voor de kinderen. Wat met mijn hobby’s?”, zei hij vaak op een denigrerende toon. Zulke opmerkingen waren dagelijkse kost, en omdat ik discussies wilde vermijden, paste ik mijn agenda zo veel mogelijk in functie van hem aan.‘

Hans’ gedrag is alleen maar erger geworden toen ik mijn werk verloor door een faillissement.

‘Toch was het voor Hans nooit voldoende. Zijn wil was wet, en bovendien vond hij dat ik maar beter geen zaken kon doen met vrienden, want daar kwam volgens hem ruzie van. Oké, ik werd niet elke maand op tijd uitbetaald, maar mijn vrienden hadden het financieel moeilijk. Ik had begrip voor hun situatie, maar dat gaf alleen maar meer stof tot discussie. “Zie je wel, ik heb gelijk”, zei hij dan altijd, ondanks het feit dat mijn loon een paar dagen later op de gemeenschappelijke rekening werd gestort. Zijn gedrag is alleen maar erger geworden toen ik mijn werk verloor door een faillissement. Volgens Hans had ik dat alleen maar aan mezelf te wijten.’

Beschuldigingen van overspel

‘”Heb je al ander werk? Heb je vandaag gesolliciteerd?” Ik was nog maar net aan het bijkomen van mijn ontslag, of ik moest van Hans al met beide benen in een andere job staan. Ik wilde een andere weg inslaan en daarom startte ik met een eenjarige opleiding via de VDAB, een beslissing die Hans in eerste instantie steunde. Ik was klaar voor een nieuwe start. Mijn opleiding gaf me voldoening. Ik ontmoette er nieuwe mensen en kreeg meer zelfvertrouwen. Dat viel Hans ook op. Zo durfde ik sneller mijn mening te geven en dat was niet naar zijn zin. Na amper een maand begon hij me dagelijks te vernederen. Hij beschuldigde me van overspel en beweerde dat ik de lakens met andere mannen deelde, zeker als ik geen zin had in seks. Als ik weigerde, werd hij razend en vroeg hij meteen wanneer we het dan wel zouden doen. Ik moest er zelfs een datum en tijdstip opplakken.’

Voortaan kwamen zijn hobby’s op de eerste plaats, terwijl ik me te pletter werkte om mijn opleiding, gezin en huishouden te combineren.

‘Het liep zodanig de spuigaten uit dat ik het soms onderging om van zijn gezeur af te zijn. Daarbij bleef het niet, want Hans weigerde om nog iets in het huishouden te doen en ook de zorg voor de kinderen kwam volledig op mijn schouders terecht. “Je zit maar op school, wat is daar nu moeilijk aan?”, zei hij. Voortaan kwamen zijn hobby’s op de eerste plaats, terwijl ik me te pletter werkte om mijn opleiding, gezin en huishouden te combineren. Ontspanning bestond voor mij niet. Ik mocht niet eens met een vriendin iets gaan drinken, en als ik het toch deed, resulteerde dat in een dagenlange ruzie. Wat ik ook zei, deed er niet toe.’

‘Mama, zoek een andere papa’

‘In mijn hoofd is mijn relatie met Hans al lang voorbij. De liefde is op. Voor zo’n man kan ik geen gevoelens meer hebben. Hij heeft me mentaal, lichamelijk en ook op seksueel vlak gebroken. Met woorden maak je veel kapot. Die komen harder aan dan een klap in je gezicht, al durft Hans tegenwoordig ook te dreigen met fysiek geweld. Ik ben het kotsbeu dat hij me in een glazen kooitje steekt terwijl hij zijn leven leidt zoals hij het wil. Vorig jaar zette ik hem al eens aan de deur, maar omdat het verdriet van de kinderen enorm was en hij beloofde om zijn gedrag te veranderen, besloot ik hem terug binnen te nemen. Maar er is niets veranderd. Hans blijft extreem jaloers. Het is emotioneel een heel zwaar jaar geweest, al laat ik me niet meer neerhalen door hem. Dat kan hij niet verdragen, en zo stoppen de ruzies nooit. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat ik hem definitief ga verlaten. Zelfs onze jongste zoon van vijf zegt dat ik een andere papa moet zoeken.’

Rekeningen opsplitsen

‘Ik had Hans beter nooit een tweede kans gegeven, maar het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Vorig jaar was ik allesbehalve voorbereid, terwijl ik nu voorzorgsmaatregelen kan treffen, want om de stap effectief te kunnen zetten, moet je wel een spaarpotje hebben. We hadden jarenlang uitsluitend een gemeenschappelijke rekening. Ik heb nooit een eigen vermogen kunnen opbouwen, en al het geld dat ik had, zit in de aankoop van ons huis. Drie maanden geleden heb ik beslist om onze rekeningen op te splitsen, en elk een vast bedrag te storten op onze gedeelde rekening. Met heel veel tegenwind stemde Hans uiteindelijk toe. Zo kan ik eindelijk geld sparen in plaats van hem het te laten spenderen aan zijn dure hobby’s. Hoewel Hans in therapie is voor zijn woedeaanvallen, is onze relatie een zinkend schip, al laat ik hem voorlopig in de waan. Het is de enige manier om mijn vertrek grondig voor te bereiden.’

Extra lenen om hem uit te kopen

‘Ik verdien ongeveer 1800 euro, waarvan er een vast bedrag op onze gedeelde rekening wordt gestort. Maar soms ben ik meer dan tien dagen economisch werkloos, en dan moet ik het met veel minder stellen. Maandelijks probeer ik zo’n 300 euro te sparen en ondertussen staat er 3000 euro op de teller. Dat is lang niet genoeg, gezien ik de kosten die onze break-up met zich meebrengt zelf wil betalen. De notariskosten alleen komen uit op zo’n 6000 euro. Ik wil ook graag in ons huis blijven wonen, maar dan moet ik hem kunnen uitkopen en daarvoor zal ik extra moeten lenen. Ik ben al een paar keer naar de bank geweest om me te informeren, en volgens hen is het mogelijk, maar ik moet op werkvlak meer zekerheid hebben voordat ik de sprong daadwerkelijk kan wagen. Ik besef dat het niet makkelijk zal zijn, zeker niet als alleenstaande met kleine kinderen, maar financieel comfort is geen reden om bij hem te blijven. Als ik de financiële vrijheid had, was ik gisteren al weg.’

Tekst: Marijke Clabots