Sofia (32) had 9 maanden geen thuis: ‘Ik had geen job en mijn ex had al mijn spaargeld afgepakt.’

‘Al heel mijn leven probeer ik optimistisch en positief te zijn. Maar ik heb op een harde manier moeten leren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Vroeger was ik naïef, maar nu ben ik realistischer geworden. Toen ik mijn man leerde kennen, ben ik hem gevolgd naar België. Ik liet mijn familie en vrienden in mijn land achter voor hem, maar ik zag mijn nieuwe leven helemaal zitten. In het begin ging het goed tussen ons, maar al snel bleek dat we niet dezelfde levensvisie hadden. We maakten elke dag ruzie en dat werd hoe langer hoe erger. Hij zei dat ik anders was dan hij dacht, dat ik helemaal veranderd was. Ik had mijn eigen dromen en ambities, maar hij vond dat ik gewoon moest doen wat hij wilde.’

Hij beschuldigde me van ontvoering van onze dochter en dreigde ermee de politie te bellen. Ik kon niet anders dan teruggaan, maar naar wat?

‘Vrienden mocht ik niet hebben, die waren zogezegd niet goed voor me. Toen ons dochtertje twee was, kon ik het niet meer aan. Ik was doodop van het constante geruzie en getreiter, wilde zo niet meer verder leven. Hij wilde niet scheiden, maar toch vertrok ik, terug naar mijn familie. Ik wilde opnieuw beginnen, maar daar stak hij een stokje voor. Hij beschuldigde me van ontvoering van onze dochter en dreigde ermee de politie te bellen. Ik kon niet anders dan teruggaan, maar naar wat? Ik maakte mijn ouders wijs dat het goed zou komen, dat ik een plan had, maar ik wist helemaal niet wat ik moest doen. Mijn ex had al mijn spaargeld afgepakt en omdat ik mijn job had opgezegd, had ik dus geen inkomen meer.’

Alles onder controle?

‘Toen ik aankwam in België, ben ik nog terug naar Antwerpen kunnen gaan, maar ik had geen familie of vrienden en kon nergens terecht. Mijn man wilde niet helpen, hij had zijn zin gekregen en het interesseerde hem niet hoe het verder moest met ons. Dat was een vreselijke nacht… Ik probeer het te vergeten, maar het lukt me niet. Ik ben alleen zo dankbaar dat mijn dochtertje er nu niets meer van weet. De volgende dag was ik zo vastberaden om niet meer op straat te slapen, dat ik hulp ben gaan zoeken. Ik kwam terecht bij een CAW, waar ze eerst vroegen of ik geen mensen kende die me konden opvangen. Toen ik mijn verhaal deed, bleek dat ik naar een anoniem vrouwenopvanghuis kon.‘

Ik had geen thuis en woonde samen met andere vrouwen, sommige van hen verslaafd, of op de vlucht voor hun agressieve man.

‘Ik had geluk, er was net een plaats vrij. Toen ik zei dat ik toch maar even zou blijven, antwoordde die man: “Besef je wel dat je grote problemen hebt?”. Maar ook in het opvanghuis probeerde ik altijd te doen alsof ik alles onder controle had. De andere vrouwen, zíj hadden pas problemen. Het heeft lang geduurd voor de begeleidsters me duidelijk konden maken dat ik zelf ook in een moeilijke situatie zat. Ik had geen thuis, ik was helemaal alleen en woonde samen met andere vrouwen, sommige van hen verslaafd, of op de vlucht voor hun agressieve man. Gelukkig kreeg ik genoeg hulp om door te gaan. Ik leerde er ook mijn beste vriendin kennen. Wij hebben elkaar sindsdien al veel geholpen.’

Opnieuw alles kwijt

‘Ik probeerde werk te zoeken en stond op de wachtlijst voor een appartement via een sociaal verhuurkantoor. Na acht maanden vond ik er eentje, en ik tekende meteen, ook al was het appartement helemaal niet in orde. Daarna begon ik als poetsvrouw te werken, maar ik kon nergens fulltime aan de slag. In die periode hebben we het heel moeilijk gehad, ik moest elke cent omdraaien en kon niet alles kopen wat we nodig hadden of zelfs maar naar de dokter gaan. Maar ik stond wel op m’n eigen benen en dat was voor mij ook al heel waardevol. Intussen bleef ik zoeken naar ander werk en deed ik maandenlang het ene sollicitatiegesprek na het andere. Altijd kreeg ik hetzelfde te horen: ik sprak niet goed genoeg Nederlands. Ik kon me nochtans wel goed uitdrukken en mijn Frans was perfect. Eind vorig jaar had ik toch geluk, een verzekeringskantoor wilde me aannemen en daar werk ik nu nog altijd. Ik was zo blij, het ging eindelijk de goeie richting uit. Ik kon weer normaal beginnen te leven en mijn dochtertje alles geven wat ze nodig had. Dat gaf me zo’n bevrijd gevoel, ik kon het bijna niet geloven.’

Het is echt hartverwarmend, weten dat je vrienden altijd voor je klaarstaan en zoveel voor je doen.

‘Maar een half jaar later had ik weer pech, mijn appartement brandde door een kortsluiting helemaal af. Gelukkig waren we zelf snel buiten. Mijn dochtertje riep toen nog naar de politie dat haar spullen nog binnen waren. Ik was opnieuw alles kwijt: mijn huis, onze meubels en kleren, alles. Dat was hartverscheurend. Maar deze keer was ik tenminste niet meer alleen. We konden een week logeren bij mijn beste vriendin, en in die week vond ik al meteen een ander, veel beter appartement in haar buurt. Met mijn vast werk bleek dat veel makkelijker te zijn. Mijn collega’s hadden ook een benefiet georganiseerd om spullen in te zamelen voor ons, en mijn dochter kreeg heel snel nieuwe kleren en speelgoed. Nu ben ik weer helemaal gesetteld. Het is echt hartverwarmend, weten dat je vrienden altijd voor je klaarstaan en zoveel voor je doen. Ik besef nu meer dan ooit dat je echt een sociaal netwerk moet hebben om niet in moeilijkheden te komen. Ga naar buiten, praat met mensen, zoek vrienden, je kan heel veel voor elkaar betekenen. Zoveel mensen zijn alleen, maar je hoeft niet alleen te zijn. Voor mij is het soms nog altijd moeilijk om hulp te aanvaarden, maar het is echt geen schande. Nu ben ik gelukkiger dan ooit en ik ben zeker dat het alleen maar beter wordt.’

Tekst: Chaima Saysay