Shauny (22) gaf haar job in een fabriek op om nagelstyliste te worden

‘Als kind of tiener heb ik nooit echt een droomjob voor ogen gehad. In het middelbaar volgde ik multimedia omdat die richting me het meest aansprak en bij de doorstroom naar de hogeschool koos ik voor audiovisuele technieken. Maar dat lukte me niet. Ik bleef hangen, terwijl ik doorwilde. Ik wilde geld verdienen en op mijn eigen benen staan, dus ik ging aan de slag waar er plaats was: in een supermarkt. Toen dat contract afliep, vond ik een job aan de band in een koekjesfabriek. Dat klinkt niet bepaald als een droomjob, maar ik vond het wel leuk. Voor mij was het een kwestie van mijn verstand op nul zetten en mijn werk doen. De leuke collega’s maakten het makkelijk om elke dag zonder tegenzin naar het werk te gaan.‘

Ik wilde geld verdienen en op mijn eigen benen staan, dus ik ging aan de slag waar er plaats was: in een supermarkt.

‘Om mezelf op termijn nog een andere optie te geven, volgde ik in avondschool ook een opleiding tot nagelstyliste. Dat beauty-aspect lag me wel en onmiddellijk na die opleiding startte ik in bijberoep als nagelstyliste. Een eerste risico, want omdat ik thuis geen plaats had om klanten te ontvangen, moest ik een werkplek huren. Dat betekende dus dat ik mijn huur al moest terugverdienen om uit de kosten te geraken. Maar dat lukte. Het ploegensysteem van de fabriek liet me toe om dagelijks nagels te doen, en die combinatie was perfect voor mij.’

Hét sms’je

‘Op een dag kreeg ik een berichtje van een andere nagelstyliste, een gevestigde waarde. Zij vroeg me of ik voor haar wilde werken! Tijdens haar verlof had ik een klant van haar overgenomen en blijkbaar had ik een heel goede indruk gemaakt. Die nagelstyliste ging niet meer actief nagels doen en zocht dus vervanging en versterking voor een salon. En volgens haar paste ik in dat plaatje als nagelstyliste. Ik heb dat sms’je wel drie keer opnieuw gelezen en even wist ik niet wat ik moest doen.’

Mijn job in de fabriek was oké, dat zou ik dan allemaal moeten opgeven voor iets onbekends, iets waarvan ik niet wist of het van de grond zou komen of niet.

‘Mijn job in de fabriek was oké en de combinatie met mijn eigen salon liep goed. Dat zou ik dan allemaal moeten opgeven voor iets onbekends, iets waarvan ik niet wist of het van de grond zou komen of niet? Diezelfde avond nog heb ik overlegd met mijn vriend en met mijn ouders en zij bevestigden wat ik eigenlijk al aanvoelde: het aanbod was te aantrekkelijk. Ik zou elke dag kunnen doen wat ik graag deed, waar ik plezier uit haalde. Ik moest de sprong wagen. Dus dat deed ik. Ook nog diezelfde avond. (lacht)‘

Aftellen naar volgende week

‘In de fabriek heb ik onmiddellijk open kaart gespeeld. Ik heb mijn bazen verteld over het aanbod en ze begrepen het. Ze lieten me zonder problemen gaan en met mijn contract kwam het net goed uit. Dat zou rond die periode gewoon verlengd worden, maar in plaats van dat te doen hebben we het dus gewoon kunnen stopzetten. Een opluchting, want ik wilde niet vast komen te zitten door dat contract.’

In de fabriek heb ik onmiddellijk open kaart gespeeld. Ik heb mijn bazen verteld over het aanbod en ze begrepen het.

‘Er zitten net twee weken tussen mijn laatste dag in de fabriek en mijn eerste dag in het salon. Die eerste dag zit er volgende week aan te komen en ik kan niet wachten om te starten. Om in die routine te zitten, om elke dag naar mijn werk te vertrekken, wetende dat het iets is wat ik kan, wat ik wil en wat ik goed doe. Door deze stap te zetten leer ik mezelf ook weer een beetje beter kennen, ik besef steeds meer dat ik niet het type ben om stil te staan. Ik durf risico’s te nemen en ik kom altijd wel op mijn pootjes terecht. Omdat ik positief ingesteld ben en altijd wel een oplossing vind als het nodig is. Ik heb er het volste vertrouwen in.’