Jarenlang ging lezeres Sanne onder pesterijen gebukt. Maar ze vocht terug! Nu deelt ze haar verhaal, om andere slachtoffers te laten weten dat wél goed komt.
‘In de lagere school was ik een supermager meisje. Op mijn twaalfde woog ik amper 27 kilo. Natuurlijk werd ik wel eens geplaagd met mijn tengere figuurtje. Maar van echte pesterijen was er op die jonge leeftijd nog geen sprake. Die gruwel stak de kop op toen ik dertien werd, de lagere school vaarwel zei en aan de opleiding kantoor begon. In mijn nieuwe school werd ik vanaf de eerste dag vreemd bekeken, omdat ik veel tengerder was dan mijn leeftijdsgenoten en daardoor al meteen “anders” was. Ze scholden me uit voor anorexiapatiënte en noemden mij een skelet. Omdat ik er zelf absoluut niks kon aan doen dat ik zo mager was – ik at en leefde net zoals de meeste van mijn leeftijdsgenootjes – kwamen die verwijten erg hard aan. Ik vond het verschrikkelijk, want ik wílde helemaal niet zo mager zijn. Ik vond mezelf ook lelijk. Maar tegen mijn pesters ingaan of hen van antwoorden dienen, dat durfde ik niet. Daarvoor was de angst om de rest van mijn nieuwe klas al meteen tegen mij in het harnas te jagen, veel te groot.’
Heel mijn middelbareschooltijd ging ik gebukt onder de verwijten over mijn figuur en had ik geen enkele vriendin op school.
‘De pesterijen zorgden ervoor dat ik geen enkele vriend of vriendin maakte op mijn nieuwe school, en ik een stil, verlegen meisje werd dat nauwelijks haar mond durfde open te doen. Heel mijn middelbareschooltijd ging ik gebukt onder de verwijten over mijn figuur en had ik geen enkele vriendin op school. Ik voelde me ontzettend eenzaam in de klas. Enkel buiten de school had ik een paar mensen bij wie ik me op mijn gemak voelde. Gelijkgestemde zielen, die net als ik werden uitgesloten door hun omgeving. Alsof wij daardoor tot elkaar aangetrokken werden.’
Van kwaad naar erger
‘Al snel kreeg ik een echte afkeer van school. Iedere ochtend als ik wakker werd, sloeg de angst me om het hart en zakte de moed me in de schoenen. Naar school moeten was verschrikkelijk voor mij. Ik zou alles gedaan hebben wat ik kon om gewoon thuis te kunnen blijven. Maar mijn moeder was strikt. Lessen missen was geen optie en mijn diploma halen een must. Doodongelukkig sleepte ik me elke dag naar de klas en onderging ik de pesterijen. Een situatie die van kwaad naar erger ging toen mijn ouders op mijn zestiende plots beslisten om uit elkaar te gaan. De stress werd stilaan ondraaglijk voor mij en maakte me ook letterlijk ziek. Oorpijn, keelpijn... er was altijd wel iets waardoor ik thuis moest blijven van school en lessen miste. Op de duur was ik meer thuis dan dat ik in de klas zat en kon ik niet meer verbergen dat ik het mikpunt van spot was op school. Elke avond kwam ik huilend naar huis en zocht ik troost bij mijn moeder. In de hoop me te kunnen helpen, en niet langer lijdzaam te moeten toekijken hoe ik gebukt ging onder de pesterijen, stapte mijn moeder uiteindelijk naar school om mijn probleem te bespreken. Maar veel leverde dat niet op. Mijn leerkracht probeerde wel om te praten met mijn klasgenoten, maar dat bleef zonder resultaat. Kinderen van die leeftijd breng je niet zomaar op ander gedachten.’
Het zal dan wel waar zijn
‘Hoe ouder ik werd, hoe meer ik begon te geloven wat de pesters me allemaal verweten. Dat ik lelijk was en eruitzag als een skelet. Uit pure frustratie en verdriet begon ik steeds meer te eten. Maar wat ik ook naar binnen werkte, ik kwam geen gram bij. Dat ik kampte met een lactose-intolerantie die voor het grootse deel aan de basis lag van mijn gewichtsproblemen, wist ik toen nog niet.’
Contact zoeken met nieuwe mensen durfde ik gewoon niet meer, uit schrik om de verkeerde dingen te zeggen en opnieuw gepest te worden.
‘Het laatste jaar van mijn humaniora was echt een hel. Het laatste lesuur op vrijdag hadden we turnles en spijbelde ik op de duur stelselmatig. In mijn ogen had ik gewoon geen andere keuze meer. Ik kon het gewoon niet meer aan. Mijn zelfbeeld stelde nauwelijks nog iets voor en ik was superonzeker geworden. Contact zoeken met nieuwe mensen durfde ik gewoon niet meer, uit schrik om de verkeerde dingen te zeggen en opnieuw gepest te worden. Dag in dag uit vroeg ik mij af wat ik misdaan had, en schaamde ik me voor de pesterijen die ik te verduren kreeg. Het gevoel dat ik niet meer wilde leven, is verschillende keren door mijn hoofd gegaan. Maar het besef dat ik mijn moeder daar zoveel verdriet zou mee doen, heeft me gelukkig er altijd van weerhouden om domme dingen te doen. Maar ik kan heel goed begrijpen dat sommige mensen in die situatie geen uitweg meer zien, en effectief een wanhoopsdaad plegen.’
Ik bezocht verschillende therapeuten, maar hun goedbedoelde advies had geen effect op mij.
‘Toen de pesterijen op een hoogtepunt beland waren, stuurde mijn moeder me naar de huisdokter en vroeg ze om me door te verwijzen naar een psycholoog. In de hoop dat ik met professionele hulp uit de negatieve spiraal zou geraken waarin ik ongewild was terechtgekomen. Ik bezocht verschillende therapeuten, maar hun goedbedoelde advies had geen effect op mij. Dus zocht ik mijn toevlucht tot andere vormen van therapie zoals meditatie.’
En toen kwam de klik!
‘Studeren voor mijn eindexamen was een helse karwei, die me ontzettend veel moeite heeft gekost. Maar uiteindelijk heb ik, mede dankzij de altijd aanwezige steun van mijn mama, toch mijn humanioradiploma behaald. Heel even heb ik hogere studies geprobeerd, maar in mijn opleiding sociaal assistent ben ik niet geslaagd. Onbewust hebben de pesterijen ook een deel van mijn jonge liefdesleven verknald. Zodra ik een leuke jonge leerde kennen, klapte ik dicht, uit angst om het deksel op de neus te krijgen. Mijn lage zelfbeeld zorgde er iedere keer voor dat ik onzeker werd over hoe ik eruitzag, en een relatie onmiddellijk in vraag begon te stellen. Mijn hele persoonlijkheid werd door de pesterijen getekend. Terwijl ik vroeger altijd een rustige inborst had, was ik nu bijzonder opvliegend geworden. Met mijn moeder durfde ik ruzie te maken over de meest onbenullige dingen.’
Niet klein te krijgen
‘Op mijn 23ste was ik single, zat ik slecht in mijn vel, en bleef mijn tengere lichaam een doorn in mijn oog. Tot ik de diagnose van lactose-intolerantie kreeg en me een verklaring werd geboden voor mijn gewichtsproblemen. Ineens begon ik in te zien dat het niet míjn schuld was dat ik zo mager was. Mits de juiste voeding, was er misschien zelfs wel iets aan te doen. Een ontdekking die mentaal een hele opsteker betekende voor mij. Ondertussen eet ik al drie jaar volledig lactosevrij, won ik daardoor langzaamaan wat gewicht en slaagde ik erin mijn zelfvertrouwen stap voor stap weer op te bouwen. De voorbije jaren heb ik een lange weg afgelegd. Maar vandaag sta ik sterker in mijn schoenen dan ooit.’
Ondertussen ben ik 29 geworden en ben ik voor het eerst in mijn leven echt gelukkig.
‘Ik durf nu vrijuit te praten over de pesterijen waar ik het slachtoffer van was, en stel me op mijn blog nu zelfs open voor vreemden. Mijn job als huishoudhulp geeft me vandaag veel voldoening en ik geloof steeds meer in mezelf. Hoe hard ze misschien ook hebben geprobeerd, de pesters hebben me niet klein gekregen. Ondertussen ben ik 29 geworden en ben ik voor het eerst in mijn leven echt gelukkig. Door anderen laat ik me niet zo makkelijk meer van de wijs brengen. De pestperiode was zwaar om te dragen, maar uiteindelijk heeft ze me ook serieuze levenslessen bijgebracht. Ervaringen die ervoor gezorgd hebben dat ik vandaag ben opgebloeid tot een zelfzekere, sociale, jonge vrouw die trots is op de weg die ze heeft afgelegd en gelukkig in het leven staat.’
Tekst: Jill De Bont
