Je bent zwanger en geniet van het prille leven in je buik. Dan gaat het plots mis en blijf je achter met intens verdriet en een onbeschrijflijke leegte… Naar aanleiding van Pregnancy Loss Awareness Month getuigen zes lezeressen over hun miskraam.
Melissa (22)
‘Op 14 juni 2014 hebben mijn vriend Lerhos en ik ons eerste kindje moeten afgeven. Op de 12-wekenecho zag de gynaecoloog dat ik te weinig vruchtwater had en dat de nekplooi van ons baby’tje te dik was. Ons kindje had triploïdie, het had geen maagje, en nog verschillende andere problemen. Het maakte geen enkele kans. Ik was net dertien weken zwanger toen ik het ziekenhuis ben ingegaan om het vruchtje via medicijnen geboren te laten worden.’
Ik heb ons kindje in mijn armen genomen, gefotografeerd. Het heeft een naam gekregen en een plekje op het kerkhof.
‘Ook al was de zwangerschap nog in een vroeg stadium, toch had ons baby’tje al vingertjes en teentjes, en zag het er echt al uit als een minimensje. Ik heb het nog kunnen in de armen nemen en fotograferen. Ons kindje heeft ook een naam gekregen en een plaatsje op het kerkhof. Ik ga nu regelmatig naar het grafje van Marie. Omdat veel mensen van onze zwangerschap op de hoogte waren, hebben we zelfs doodsprentjes laten maken. Dat klinkt misschien allemaal erg extreem, maar op dat moment hadden Lerhos en ik daar echt nood aan. Ondertussen ben ik hoogzwanger van ons tweede kindje. Dit keer gaat alles wél goed, en daar ben ik zo gelukkig om. Een tweede kindje verliezen had ik niet aangekund.’
Kimberley (27)
‘Vorig jaar zijn mijn man Alain en ik zwanger geworden van ons eerste kindje samen. We wisten met ons geluk geen blijf. Tot ik zeven weken zwanger was en een klein beetje bruin-rozig vocht verloor. Totaal in paniek gingen we naar de gynaecoloog. En daar kregen we het verschrikkelijke verdict… Mijn vruchtje was na vijf weken gestopt met groeien. Twee weken lang ben ik blijven hopen dat het nog goed zou komen met de baby. Ik ben zelfs naar een andere gynaecoloog gestapt voor een tweede opinie. Maar ook hij had alleen maar slecht nieuws voor ons.’
Na mijn miskraam zocht ik psychologische hulp: ik was zo teleurgesteld en kwaad op mezelf!
‘De eerste dagen na mijn miskraam ging ik door een hel. Ik was zo kwaad en teleurgesteld in mezelf, en voelde mij zó alleen… Ik heb zelfs psychologische hulp moeten zoeken om overeind te blijven. Ondertussen ben ik opnieuw zwanger. Echt zorgeloos voel ik me nog altijd niet. Maar het ergste verdriet om mijn miskraam is nu wel gesleten.’
Stefanie (25)
‘Eind vorig jaar hebben mijn vriendin Sofia en ik de knoop doorgehakt om samen een gezin te stichten. En tot onze grote verrassing en geluk waren we na de eerste inseminatie al zwanger! Het jaar had niet mooier kunnen beginnen. De zwangerschap liep zoals het hoort. Tot ik na acht weken op mijn werk merkte dat ik bloed verloor. Compleet in paniek belde ik Sofia, en onze gynaecoloog. Zij raadde me aan om me rustig te houden tijdens het weekend. Een beetje bloedverlies is meestal geen drama.’
Ik ben nu opnieuw zwanger en alles gaat
goed. Maar de angst is nooit ver weg.
‘Dinsdagavond konden we terug naar de gynaecoloog en zou zij ons geruststellen. Maar voor dinsdag was ik ons baby’tje al kwijt… Sofia en ik waren er het hart van in. Bij de gynaecoloog hielden we ons sterk. Maar eenmaal daarbuiten zijn we in de auto in tranen uitgebarsten. Na onze miskraam hebben we meteen een tweede en derde inseminatie gekregen en werden we opnieuw zwanger. Tot hiertoe gaat alles goed. Maar de angst is nooit ver weg. Sofia en ik zullen pas écht gelukkig durven te zijn, als we ons zoontje in onze armen kunnen houden.’
Kimberley (26)
‘Begin 2012 werd ik voor de eerste keer zwanger. Op zes weken zwangerschap zagen we voor het eerst een kloppend hartje en werden mijn vriend Wim en ik op slag verliefd op ons mini’tje. En dan kwam die 9-wekenecho eraan. Het hartje van ons kleintje was gestopt met kloppen. Ons baby’tje was ook niet verder gegroeid. In een klap sloeg onze droom aan diggelen. En die reacties: “Je bent nog jong, je kan nog zo veel kinderen krijgen.” Of: “Dat kindje leefde nog niet echt.” Ik moest het niet wéten!’
Ik zie mijn eerste kindje nu als het beschermengeltje van Mauro en Elise. Ons kleine sterretje…
‘Tot ons grote geluk werden we meteen weer zwanger. 6 februari 2013 is ons zoontje Mauro geboren. Anderhalf jaar later volgde onze dochter, Elise. Een zorgeloze zwangerschap heb ik nooit gekend, maar ik ben wel dolgelukkig met mijn twee schatten. Toch denk ik nog regelmatig aan ons eerste kindje. Vooral op 4 oktober, de dag dat ik uitgerekend was. Ik zie ons eerste kleintje nu als een beschermengeltje voor Mauro en Elise. Ons kleine sterretje dat schittert daarboven…’
Ruby (26)
‘Vier miskramen in negen maanden tijd. Het voorbije jaar is het rotste uit heel ons leven geworden. Mijn vriend Tom is drager van een genetische afwijking. Daardoor wisten we al van bij het begin dat zwanger worden én blijven niet gemakkelijk zou worden voor ons. Maar toch zijn we er volop voor gegaan. De eerste zwangerschap heb ik zes weken volgehouden.’
Mijn vriend is drager van een genetische afwijking, dus ik had vier miskramen in 14 maanden tijd.
‘Het was nog pril, maar toch was ik compleet van slag toen ik ’s nachts wakker werd met een ernstige bloeding. Op de dienst spoedgevallen werd die angst bevestigd. Onze baby had het niet gehaald. De klap was onbeschrijflijk. We hadden al zoveel gepland en geloofden er rotsvast in dat alles wel goed zou komen. Maar dat was blijkbaar erg naïef. Ondertussen zijn we veertien maanden verder en heb ik al vier miskramen achter de rug. En geloof me, dat zijn er vier te veel. Op Moederdag, 15 augustus, ben ik volledig gecrasht. In januari starten we met een ivf-pgd-traject. Daar trek ik me nu aan op. Het was een moeilijke stap, maar hopelijk wordt het het begin van een gelukkig leven met een gezin.’
Greet (28)
‘Ik ben mama van twee jongens. Jasper is 4,5 jaar, Sterreke is gestorven toen ik 17 weken zwanger was. Het zou Jasper zijn eerste ontmoeting worden met kleine broer, toen mijn man en ik samen met hem naar de gynaecoloog gingen. Maar wat een gelukkig gezinsmoment moest worden, werd een koude douche voor ons allemaal. “Het hartje klopt niet, papa”, zei Jasper. En daarmee sprak hij luidop uit waar de gynaecoloog al voor vreesde. Even hoopten we vurig dat de gynaecoloog een fout gemaakt had, dat onze baby wel nog gezond en wel was. Maar helaas… enkele dagen na het verdict ben ik het ziekenhuis in gegaan voor mijn “bevalling” en werd ons tweede zoontje geboren. Wat leek hij op zijn grote broer Jasper!’
Ze zeggen: “Je hebt al een kind. Dat troost toch?” Ja, maar het doet je ook beseffen wat je mist.
‘Hij was levenloos, maar ik heb hem gewiegd en voor hem gezongen… De week daarna namen we samen met de pastor van het ziekenhuis afscheid van ons Sterreke. We kregen nog een voetafdrukje van hem mee, hij werd in zijn kistje gelegd en samen hielpen we hem begraven. Veel mensen zeggen nu: “Je hebt er al eentje, daar vind je toch troost in?” En dat is zo, Jasper troost me enorm. Maar hij doet me ook beseffen wat we voor een tweede keer moeten missen….’
Tekst: Jill De Bont
Lees ook:
