Je bent jong en je wil wat. Voor Nadine is dat een huis vol joelende kinderen. Zij koos vol overtuiging voor haar job en is trotse onthaalmoeder. Nadine (25) koos ondanks haar opleiding tot sofwareingenieur voor een huis vol kleine kinderen.
‘Toen de onthaalmoeder van mijn dochter me met geen stokken buiten kreeg, maakte ze een opmerking: Waarom start je zelf niet met een gezinsopvang? Het eerste wat ik dacht was: waarom niet? Ik voelde een enorme drang om zelf in te staan voor de zorg van mijn kinderen en had al langer de interesse om met de allerkleinsten aan de slag te gaan. Uiteindelijk heeft het meer dan een jaar geduurd, maar ik werd onthaalmoeder.’
Gezin boven carrière
‘Wetenschap was altijd mijn forte, dus koos ik voor een opleiding tot softwareingenieur. Tijdens die opleiding leerde ik ook mijn vriend kennen. Al snel werd duidelijk dat we een gezin wilden stichten. Tijdens de opleiding werd het ook duidelijker voor mij: ik was geen carrièremens, mijn focus lag op familie en een warm nest opbouwen. Een droom die niet matcht met een carrière als ingenieur. Het is een sector die niet bepaald flexibel is. Parttime jobs zijn moeilijk te vinden en vrouwen die snel aan kinderen willen beginnen, worden niet warm onthaald op de werkvloer. Om die redenen volgde ik een extra opleiding en belandde ik uiteindelijk in het onderwijs als leerkracht wiskunde. Een fijne job, maar ook daar bleef ik op mijn honger zitten. Pas wanneer ik met mijn kinderen thuis was en me met hun opvoeding kon bezighouden, voelde ik me compleet. Een paar maanden later openden de deuren van mijn gezinsopvang. Ik had mijn roeping gevonden.’
Fulltime job met parttime loon
‘Een tweede zwangerschap en een hele zoektocht naar de juiste infrastructuur waren de voornaamste redenen voor de vertraging. Mijn man en ik woonden op een appartementje waar er onvoldoende ruimte was. De jacht naar een geschikt huurhuis was geopend. Eens we die plek gevonden hadden, moest het huis opvangproof gemaakt worden: een aparte slaapruimte, slotjes op deuren en ramen, elke hoekje en kantje babyproof, bedden en matrasjes, speelgoed, een op maat gemaakte verschoningstafel. Met andere woorden: duizenden euro’s gaf ik uit nog voor er één kind een voetje in ons huis had gezet. Geld dat ik niet in een handomdraai terugverdien.’
Komt een kindje onverwachts niet opdagen? Dan keert de overheid me een toelage uit van een schamele drie euro.
‘Aanvankelijk startte ik slechts met twee kindjes en toen dat aantal na enkele maanden uitbreidde tot zes, bleek ik daar mijn handen meer dan vol mee te hebben. Dat betekent natuurlijk dat ik ook maar voor een beperkt aantal kinderen vergoed word. Als onthaalmoeder aangesloten bij de Landelijke Kinderopvang zal ik niet rijk worden. Ik ontvang een vaste onkostenvergoeding van twintig euro per aanwezig kind. Reken wel dat ik met dat geld ook het eten en verzorgingsmateriaal moet bekostigen. Komt een kindje onverwachts niet opdagen? Dan keert de overheid me een toelage uit van een schamele drie euro. Ik durf het eerlijk gezegd niet aan om mijn loon per uur uit te rekenen, terwijl ik toch meer dan vijftig uur per week werk. Ik heb dus een meer dan fulltime job met een parttime loon. Waarom ik dit beroep dan wil uitoefenen? Het klinkt misschien cliché, maar de kindjes zien lachen, spelen en ontwikkelen is mij veel meer waard dan een goedgevulde portemonnee.’
Armpjes in de lucht
‘In mijn gezinsopvang staat de natuur centraal. We brengen zoveel mogelijk tijd buiten door. Daarnaast kook ik in de seizoenen waarin dat kan elke dag met onbewerkte producten en groenten uit onze eigen moestuin. Verder drinken we enkel en alleen water en vind ik het prima als baby’s in een draagzak op mijn buik slapen. Ook over borstvoeding heb ik mijn eigen mening. Zelf geef ik mijn zoontje van vijftien maanden nog steeds de borst. Dat maakte de cultuurschok wat minder groot toen enkele islamitische moeders me zeiden dat ze hun tweejarige peuters nog borstvoeding wilden komen geven. Toch kom je met allochtone kindjes weleens voor een verrassing te staan. Zo heb ik een Hongaarse peuter met wie ik eigenlijk niet kan praten. Daarnaast is er natuurlijk de aanpassing in de keuken. Ik maak nooit varkensvlees, maar als islamitische ouders hun kindjes halal willen voeden, vraag ik hen wel om zelf vlees mee te geven.’
Het doet ook pijn wanneer ouders plots besluiten hun kind niet langer naar mij te brengen. Dan zit ik me dagenlang af te vragen of dat aan mij ligt.
‘Ook over straffen heb ik mijn eigen mening. Ik geloof niet dat kwaad worden helpt. Wanneer een kindje stout is, neem ik het apart en leg ik liefdevol uit waarom dat gedrag niet zo fijn is. Dan lossen we het probleem samen op en zijn we daarna weer dikke vriendjes. Al neemt dat niet weg dat ik uiteraard de visie en aanwijzingen van de ouders volg. Tenslotte blijven zij de baas, ook al zie ik ons als een team dat samen instaat voor de opvoeding van hun kind. Daarom doet het ook pijn wanneer ouders plots besluiten hun kind niet langer naar mij te brengen. Dan zit ik me dagenlang af te vragen of dat aan mij ligt. Tja, af en toe doet er zich een conflict voor. Dat hoort er eenmaal bij. Maar dan zijn er ook weer ouders met wie je een mooie vriendschap uitbouwt en kindjes die ’s morgens spontaan hun armpjes in de lucht steken wanneer de deur opengaat. En wanneer het allemaal een beetje te veel zou worden, zetten we ons samen aan de piano en zingen we met z’n allen kinderliedjes. Dan weet ik weer waarom ik het doe.’
