Op haar twaalfde kreeg Melissa (21) te horen dat haar papa niet haar biologische vader is

‘”Is jou nooit iets opgevallen aan je papa?”, vroeg mijn ma plots. We zaten samen in de auto, ze was me komen oppikken aan de manege. “Hè?”, zei ik. “Wat bedoel je?” “Ja, heb je nog nooit gedacht dat er iets niet klopte thuis?” Ik had geen flauw benul waar ze het over had. Natuurlijk had ik gezien dat bij vriendinnetjes ouders wel dingen samen deden, dat ze elkaar knuffelden en kusten, samen in de zetel zaten. Maar dat mijn papa mijn papa niet was? Dát had ik niet zien aankomen. Daar had ik me ook nooit vragen bij gesteld. Waarom zou ik?’

Ik wist niet wat me het meest raakte: de luchtige, bijna vrolijke manier waarop mijn ma het nieuws vertelde, of het nieuws zelf.

‘Mijn papa was altijd warm en lief voor me geweest, had altijd voor me gezorgd als een echte papa. Ik had geen enkele reden om aan onze biologische band te twijfelen. Bovendien wist ik niet wat me het meest raakte: de luchtige, bijna vrolijke manier waarop mijn ma het nieuws vertelde, of het nieuws zelf. Zelfs toen ze me vertelde wie dan wél mijn biologische vader was, bleef ze dat bijna spelend aanbrengen. Dat ik dat eigenlijk liever niet wilde weten, daar had ze geen oren naar. Ze bleef hints geven, toespelingen maken, tot ik wist wie hij was. Het was haar baas, die als kind af en toe bij ons langs kwam.’

Ze betrok mij bij haar affaires

‘Een warm nest heb ik nooit gekend. Mijn ouders hadden elk hun eigen leven en lieten mekaar zoveel mogelijk met rust. Mijn ma zocht haar toevlucht in affaires, mijn pa in zijn werk. Ze deden elk hun deel van mijn opvoeding, brachten me weg wanneer dat moest en gaven me wat ik nodig had. Maar de constante spanning en de koelte die er steeds heerste, waren moordend. En dat werd alleen maar erger nadat mijn ma me het nieuws had verteld. Voor haar betekende de bekendmaking een vrijgeleide om nog meer met andere mannen om te gaan. En wat erger was: ze betrok mij erbij. Ze wilde dat ik haar hielp bij die affaires, door tegen mijn papa te liegen over waar ze was. Maar dat wilde ik helemaal niet. Ze wilde ook al jaren niet meer bij mijn vader slapen, waardoor ík het bed met haar moest delen en mijn pa in mijn kamer sliep. Als puber had ik dus geen eigen kamer, geen plekje om in te richten zoals ik het wou, geen plaats voor wat privacy. Tot ik er vorig jaar genoeg van had en ik haar voor de keuze stelde: of ze zou papa vertellen over haar affaire, of ík zou het doen. Toen pas is ze thuis weggegaan. Toen pas keerde de rust weer.’

Ik ben en blijf de dochter van mijn papa

‘Met mijn papa heb ik het er in al die jaren nooit over gehad. Hij weet dat ik het weet – of dat denk ik toch -, maar we vermijden het gesprek angstvallig. Zijn familie weet helemaal nergens van. Voor hen ben ik het biologische kind van mijn papa en dat vind ik prima. Als puber heb ik me maandenlang koel opgesteld tegenover mijn papa, nadat mijn ma het nieuws had verteld. Hij was toch mijn vader niet. Maar hoe langer ik het wist, hoe meer ik besefte dat voor mij mijn papa mijn échte papa is. Hij heeft altijd voor me gezorgd en van me gehouden. Hij heeft alles gedaan wat een papa moet doen. Met mijn biologische vader heb ik nooit een gesprek gehad, daartoe heb ik de kans niet meer gekregen. Hij was al overleden voor ik het wist. Maar of ik dat erg vind? Nee, niet echt. Ik ben en blijf de dochter van mijn papa.’