Met meerdere gezinnen of mensen onder één dak wonen heeft veel voordelen: je woont groter, goedkoper, veel socialer en vaak ook ecologischer dan als koppel of gezin alleen. Overtuigde samenhuizers ontvangen ons op de apero. De drie koppels Renate (24) en Simon (26), Mathilde (25) en Robin (25) en Tine (26) en Gert (32) hokken samen in een herenhuis in Gent. Ze delen de keuken, twee badkamers, living, tuin en werkruimte. Elk koppel heeft ook een eigen verdieping.
Tine: ‘Het leukste aan hier samenwonen zijn de spontane feestjes en ontmoetingen. Met oudjaar of op onze housewarming was hier zestig man. Dan zetten we alle deuren open, de tafels aan de kant en draait het vaak uit op een leuk en schaamteloos dansfeest. De vloer van onze werkkamer is heel geschikt als dansvloer (lacht). Het huis is gelukkig ook goed geïsoleerd: de buren storen we niet, en zelfs Renate en Simon, die op de eerste verdieping slapen, hebben amper last van lawaai.’
Mathilde: ‘Ook verhuizen is een feest met zo’n bende. Toen we hier introkken, waren we met een man of dertig. Elk koppel had een kleur, op elke doos was een gekleurd etiket geplakt. We vormden één lange ketting, van de auto naar alle verdiepingen. Intussen reden volle auto’s af en aan, er was een kookteam, een poetsteam… Ik denk dat ik zou huilen als ik alleen met m’n lief zou moeten verhuizen. Dit ging snel en efficiënt.’
We doen niets liever dan samen aperitieven.
Geen rij voor de badkamer
Renate: ‘Vooral Mathilde is goed in efficiënte systemen in elkaar boksen. Zo hebben we een weggeefkast waarin iedereen spulletjes kan zetten die hij niet meer nodig heeft. Op de badkamer-verdieping staat een kast met voor iedereen een bakje douchegerief en gepersonaliseerde handdoeken. Zo laten we de badkamers altijd netjes achter. We hebben een Excelbestand voor gemeenschappelijke uitgaven, kosten en boodschappen en sinds kort een maandkalender waar we dingen op kunnen noteren die belangrijk zijn voor iedereen.’
Mathilde: ‘Renate is mijn nicht, en wij wonen al zes jaar samen. Tine is er vier jaar geleden bij gekomen. We woonden dus al samen als student en dat liep altijd goed, ook toen mijn vriend erbij kwam. Na onze studies konden we ons niet voorstellen dat we apart zouden gaan wonen. Het was dan ook een logische stap om op zoek te gaan naar een huis waar we ook met onze lieven konden samenhuizen. Het moeilijkste was om iets te vinden waar alle privéruimtes ongeveer even groot waren. Herenhuizen zijn daarvoor erg geschikt en onze huisbaas was erg vooruitziend. Hij wist dat zo’n groot huis moeilijk aan een gezin te verhuren zou zijn en zorgde voor twee badkamers. We hebben nog nooit in de rij moeten staan!’
Alleen is maar alleen
Renate: ‘Omdat wij drie al zo lang samenwonen, zijn de gewoontes en regels en het gewoon worden aan elkaars mindere kantjes allemaal organisch gegroeid. We hebben wel een huisreglement op papier, maar halen dat nooit boven. Omdat we nu met meer zijn, is er weleens een formele huisvergadering. Zo is iedereen zeker van alles op de hoogte. Een aantal dingen vinden we belangrijk: dat we samen inkopen doen, dat de inhoud van de koelkast van iedereen is. We wilden niet dat iedereen zijn eigen schapje zou hebben en we dan continu dingen zouden moeten weggooien. Het is nog wat uitzoeken hoe we het budget onder controle kunnen houden. Vanaf deze maand starten we met maaltijdboxen: we hebben berekend dat we zo het budget op drie euro per persoon per dag kunnen houden.’
Tine: ‘Dit is een heel groot huis dat veel onderhoud vergt. Ook voor het huishouden hebben we wat dingen uitgeprobeerd. Uiteindelijk hebben we nu alles onder de koppels verdeeld. Eén koppel doet de hal en trap, een ander de badkamers, een ander de beneden. Koken hetzelfde: maandag, dinsdag, woensdag kookt elke keer een koppel voor iedereen. Donderdag is restjesdag, in het weekend zorgt iedereen voor zichzelf.’
Mathilde: ‘Communicatie is erg belangrijk, natuurlijk. Je moet durven aan te geven als iets voor jou niet werkt. Ons initiële engagement naar elkaar toe is anderhalf jaar, daarna kan ons huurcontract verlengd worden met nog eens drie jaar. We rekenen wel allemaal op die termijn, en denken zelfs al aan de volgende stap. Ik kijk al voorzichtig uit naar mogelijkheden om een cohousingproject op te zetten met verschillende woningen.’
Tine: ‘Allicht willen we ooit allemaal wat meer ruimte, maar het idee dat je dan toch nog dicht met en bij elkaar woont, een tuin kan delen, een auto of een grote keuken waar je kinderen altijd omringd zijn door andere kinderen en leven… Dat spreek mij enorm aan.’
Eigenlijk zijn we zoals een groot gezin. We zorgen voor elkaar, maar hebben ook dezelfde frustraties.
Zoals een groot gezin
Renate: ‘We hebben allemaal verschillende werkschema’s of veel hobby’s waar we ’s avonds mee bezig zijn. Vaak is het hier een komen en gaan. Het avondeten is dan ook ons kernmomentje, waarbij we toch graag samen zijn, elkaar opzoeken, praten over onze dag. We houden ook allemaal erg van aperitieven, dus dat gebeurt geregeld.’
Mathilde: ‘Voor de rest hebben we niet echt vaste groepsactiviteiten, maar als iemand van ons iets doet – Tine voert een nieuw toneel op of Simon speelt een belangrijke handbalwedstrijd – dan gaan we wel samen kijken.’
Tine: ‘Eigenlijk zijn we zoals een groot gezin. We zorgen voor elkaar, maar hebben ook dezelfde frustratietjes. Oh nee, die heeft weeral zijn ontbijtboel laten staan! Maar we zullen elkaar ook een lift geven als dat nodig is of om medicijnen gaan als iemand ziek is.’
Renate: ‘Mensen begrijpen vaak niet meteen hoe we met zoveel kunnen samenleven. Of ze reageren zoals mijn vader: Wacht maar tot je een gezin hebt, dan zal je dat niet meer zien zitten. Maar wij zijn niet meer hetzelfde als onze ouders, die enkel dat klassieke huis en klassieke gezin willen.’
Mathilde: ‘We lachen er soms mee hoe we zouden leven als iemand van ons zwanger zou zijn en er een baby in huis komt. Dát zou leuk zijn! Misschien zien we dat te rooskleurig, maar vandaag is er niemand van ons die denkt dat dat een reden is om niet meer samen te wonen. En als koppel onderling? Ik geloof er echt in dat, doordat je met andere koppels samenwoont, je je minder focust op je eigen relatie of op kleine frustraties onder je twee. Je kan dingen ook ventileren tegen iemand anders, wat vaak helpt (lacht). En als we echt over iets serieus willen babbelen, doen we dat in onze eigen kamers. Voorlopig zijn hier alleszins nog geen grote ruzies geweest!’
Meer straffe verhalen:
