Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

‘Ik was doodsbang om ons zoontje, hij wuifde mijn bezorgdheid weg.’

Marijke (30) en haar vriend gingen uit elkaar na het overlijden van hun zoontje

Liefde overwint alles. Maar als het noodlot snoeihard toeslaat, blijven zelfs de meest liefdevolle koppels niet altijd overeind. Marijke moest met lede ogen aanzien hoe haar relatie ten onder ging aan wanhoop, verdriet en pijn na het overlijden van hun zoontje.

‘Mijn vriend en ik hadden een fantastische relatie, die met de komst van onze dochter alleen maar sterker was geworden. Oorspronkelijk wilden we het bij één kindje houden, maar omdat ons dochtertje zo’n brave en gemakkelijke baby was, besloten we toch voor een tweede te gaan. Hij veranderde van werk en ruilde zijn nachtshiften in voor een job overdag. En ook dat kwam onze relatie alleen maar ten goede. Toen ons dochtertje tweeëneenhalf was – wij waren toen acht jaar samen – werd ons zoontje geboren. Mijn vriend was apetrots dat zijn familienaam zou worden voortgezet. Ons jongetje kwam één dag na de uitgerekende datum en was een pracht van een baby. De eerste dagen in het ziekenhuis at ons kleintje weinig, maar daar maakten de dokters zich geen zorgen over. Zodra hij thuis zijn draai vond, zou de voeding wel op gang komen. Met een gerust hart trokken we met ons ventje naar huis.’

Vlucht in zijn job

De thuiskomst met ons zoontje verliep minder rooskleurig dan we hadden verwacht. Hij huilde dag en nacht en wilde niet meer drinken, een situatie waar mijn vriend moeilijk mee om kon gaan. Hij vluchtte in zijn nieuwe job, ik kon erg moeilijk met hem praten over de situatie. In mijn eentje liep ik met ons zoontje van de ene naar de andere dokter, hopeloos op zoek naar een verklaring voor zijn gedrag. Uiteindelijk werd vastgesteld dat hij een vernauwing aan de uitgang van de maag had – een vaak voorkomende aandoening die met een eenvoudige ingreep kon worden verholpen. Normaal gesproken hadden we na twee dagen ziekenhuis naar huis gemogen.’

Toen hij na de ingreep weer naar huis mocht, bleef hij hoge koorts houden, hield hij maar geen voeding binnen en gaf hij voortdurend over.

‘Maar twee dagen werd al snel een week, omdat ons zoontje hoge koorts bleef houden. Mijn vriend schuwde het ziekenhuis en verborg zich achter het excuus dat hij voor onze dochter moest zorgen. Met ons zoontje ging het van kwaad naar erger. Toen hij na de ingreep weer naar huis mocht, bleef hij hoge koorts houden, hield hij maar geen voeding binnen en gaf hij voortdurend over. Dus werden we doorgestuurd naar het universitair ziekenhuis en moest hij voor de tweede keer onder het mes, voor een vier uur durende, zware operatie. De communicatie tussen mij en mijn vriend liep volledig spaak. Ik was doodsbang om ons zoontje, hij minimaliseerde het probleem en wuifde mijn bezorgdheid weg.’

Niet meer wakker

‘Ook de tweede ingreep bleef zonder soelaas. Zelfs de dokters waren ten einde raad en zeiden me dat ik met de situatie moest leren leven. Ik had een huilbaby en moest op de tanden bijten. Over zes maanden zou hij er wel overheen groeien en verder opgroeien als een normaal kind. Maar twee dagen voordat ik na mijn bevallingsverlof weer aan de slag zou gaan, ging ik bij mijn schoonzus op bezoek en legde ons zoontje daar te slapen. Hij is nooit meer wakker geworden. Mijn vriend was niet mee op bezoek. Ik was in alle staten.’

Als ik vijf minuten eerder bij hem was geweest, had ik ons zoontje misschien nog wakker kunnen schudden.

‘Mijn schoonzus belde hem in paniek op en samen zijn we uiteindelijk met de MUG mee, met ons zoontje, naar het ziekenhuis gereden. Daar hebben ze nog drie kwartier geprobeerd om hem te reanimeren, zonder succes. Uit de autopsie is gebleken dat hij aan een auto-immuunziekte leed en de organen van ons zoontje volledig waren ontstoken. Als ik vijf minuten eerder bij hem was geweest, had ik ons zoontje misschien nog wakker kunnen schudden, werd gezegd, een vaststelling die mij een trauma bezorgde voor de rest van mijn leven en hij me nooit heeft kunnen vergeven. Na het afscheid van ons zoontje konden we niet met elkaar praten of met ons verdriet bij elkaar terecht. Hij keerde zich volledig in zichzelf.’

Kind van de redding

‘Een drietal maanden later praatte hij voor het eerst echt over het gemis dat hij voelde. En ik bekende dat ik misschien ook nog wel een derde kindje wilde, zodat ons dochtertje niet alleen zou hoeven opgroeien. Een nieuwe baby zou ons ook weer dichter bij elkaar kunnen brengen. Vrijwel onmiddellijk nadat we de knoop hadden doorgehakt, werd ik zwanger. We doorliepen alle mogelijke zwangerschapstesten om een tweede baby met auto-immuunziekte te kunnen uitsluiten, en werden uiteindelijk de trotse ouders van een tweede dochter. Een kerngezond kind dat in eerste instantie weer rust bracht in ons gezin. Tot ook ons tweede meisje vaak begon te huilen en mijn ex zijn geduld compleet verloor. Met onze relatie ging het vanaf dat moment compleet bergaf. Hij praatte niet meer met mij en kon niets verdragen van ons jongste dochtertje. Toen ik hem aanmoedigde om in therapie te gaan, stemde hij daarmee in, maar de effectieve stap zetten deed hij nooit.’

De tragische dood van ons zoontje had de sterke band die we samen 13 jaar lang hadden gevoeld, voorgoed kapot gemaakt.

‘Zes maanden geleden liep de situatie totaal uit de hand en werd hij zelfs agressief tegenover mij. Telkens als hij mij zag, kwamen de opgekropte woede en verdriet om het verlies van onze zoon bij hem naar boven. De tragische dood van ons zoontje had de sterke band die we samen dertien jaar lang hadden gevoeld, voorgoed kapot gemaakt. We hebben geprobeerd onze relatie te redden, met een derde kind. Maar dat is ons niet gelukt. Zes maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan en vandaag is de rust tussen ons wonderwel weergekeerd. Ik heb nu mijn eigen huis en hij heeft zijn thuis. We voeden onze kinderen nu samen op in co-ouderschap, en dat verloopt beter dan we hadden kunnen dromen. Onze kinderen zijn vandaag duidelijk gelukkiger en ook wij hebben weer een veel betere band met elkaar. Langzaamaan zoeken we nu elk onze eigen weg, en proberen we ook in de liefde opnieuw het geluk te vinden.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '