Marianne (26) werkte als medisch secretaresse toen ze besloot opnieuw te gaan studeren

‘Nog even en ik ben afgestudeerd, eindelijk. En voor de tweede keer. (lacht) Toen ik op mijn achttiende moest kiezen welke richting ik uit wilde, wist ik het niet goed. Ik koos met een opleiding tot medisch secretaresse voor een studie dicht bij huis, in Leuven. Ik behaalde mijn diploma en kon meteen daarna aan de slag in het ziekenhuis, maar het wrong. Ik deed het niet graag en ik zag me die job zeker niet doen tot mijn vijfenzestigste. Hoe kreeg ik dat uitgelegd aan iemand? Ik probeerde vol te houden, maar raakte steeds meer gedemotiveerd. Het werd zelfs zo erg dat ik een eetstoornis ontwikkelde en mezelf dreigde te verliezen. Na twee jaar was het duidelijk: ik zat daar niet op mijn plaats. Ik wist wat ik wel wilde doen: iets creatiefs. Iets waarbij ik me kon uitleven en mezelf uitdagen. Voorzichtig begon ik rond te kijken en mijn opties te overlopen, en steeds meer besefte ik dat ik opnieuw wilde beginnen. Opnieuw studeren, niet in avondschool, maar op de hogeschool.’

Mijn ouders zagen hoe hard ik worstelde met mezelf en m’n job, dus gaven ze me groen licht om opnieuw te gaan studeren.

‘Ik vond een multimediarichting die enkele jaren geleden nog niet bestond, en met een klein hartje stapte ik naar mijn ouders. Zonder hun steun zou ik het niet redden. Als ik mijn job zou opzeggen, had ik namelijk geen loon meer. Dan zou ik na twee jaar zelfstandigheid opnieuw moeten terugvallen op hen. Gelukkig steunden ze mij, in alles. Zij zagen ook hoe hard ik worstelde met mezelf en met die job, dus gaven ze me groen licht. Het was beslist. Ik zou opnieuw gaan studeren.’

Enorme opluchting

‘Op mijn job kwam het nieuws niet als een verrassing. Ze hadden al langer door dat het niet goed ging met mij en stelden zelf voor om me over te plaatsen naar een andere afdeling, met een ander takenpakket. Maar dat voorstel heb ik afgewezen. In onderling overleg hebben we mijn contract van onbepaalde duur kunnen stopzetten, en plots lag alles weer open. Alles kon weer en ik voelde enorm veel opluchting. Al was er natuurlijk ook onzekerheid en twijfel. Wat als het leeftijdsverschil met de andere studenten te groot zou zijn? Wat als ik het niet zou kunnen waarmaken? Wat als die nieuwe richting me ook niet zou liggen?‘

Ik ben mezelf wel meerdere keren tegengekomen, maar ik ben er zeker beter van geworden, want ik ontdekte mijn schrijftalent en mijn liefde voor creatief denken.

‘Ondertussen zijn we drie jaar verder en in die tijd is mijn leven eigenlijk helemaal veranderd. Ten goede! Dankzij mijn vorige opleiding kreeg ik veel vrijstellingen, waardoor ik tegelijk ook wat kon werken. In mijn eerste jaar belandde ik al als stagiaire op de redactie van een online nieuwsplatform en mocht ik daar blijven als jobstudent. Later volgden nog een job bij een ander content agency, ik heb de verkoop van een webwinkel gedaan en mijn laatste stage bij MNM zit er net op. Dat alles heeft me de kans gegeven om uit te zoeken wat ik graag wil doen, wat ik kan en vooral waar ik blij van word. Ik ben mezelf wel meerdere keren tegengekomen, maar ik ben er zeker beter van geworden, want ik ontdekte mijn schrijftalent en mijn liefde voor creatief denken. Ik heb een tweede kans gekregen, gecreëerd misschien zelfs, en dat is fantastisch. Wat er nu gaat komen of waar ik ga belanden weet ik nog niet. Ik vertrouw op mijn goede referenties en vooral op mijn motivatie en passie. Zolang ik die heb, weet ik dat ik alles aankan.’

Geen loon ter wereld is hoog genoeg

‘Soms passeer ik nog eens op mijn vorige job en dan krijg ik de indruk dat de mensen daar vinden dat ik een stap achteruit gezet heb. Zelf zie ik dat anders. Wat mij betreft heb ik tien stappen vooruit gezet. Anderen zeggen me soms dat ze het niet zouden durven, hun job opzeggen, een goed loon verliezen. Mijn antwoord is dan heel duidelijk: geen loon ter wereld zou hoog genoeg zijn om iets te doen wat ik niet graag doe.‘

Tekst: Nele Reymen