Het leven gaf Livia citroenen. Zij maakte er verdomd goeie limonade van. Ze getuigt over haar bijzondere pad in het leven.
‘Mijn ouders hebben me op de wereld gezet als een optimist. Van jongs af aan had ik een levensmotto: uit elk negatief obstakel in je leven kunnen er positieve zaken voortkomen. Die instelling heeft me gebracht tot waar ik nu ben en heeft ervoor gezorgd dat ik blij ben met de keuzes die ik heb gemaakt. Natuurlijk had ik liever twee gezonde benen gehad. Maar gezien de situatie ben ik heel tevreden met mijn leven.’
Hartverscheurende keuze
‘Toen ik veertien was, ontdekte ik een grote knobbel op mijn knie. Na uitgebreid onderzoek kreeg ik de diagnose: een kwaadaardige tumor. Tijdens een operatie verwijderde de chirurg een groot deel van mijn bot en kreeg ik een inwendige prothese. Op die manier konden de dokters mijn been redden, maar ideaal was het niet. Elf jaar lang kon ik mijn knie niet plooien in een hoek van 90°. Ik kon niet fietsen en niet sporten. Mijn been was altijd gezwollen en gehavend door de vele littekens. Toen ik twee jaar lang continu antibiotica moest slikken om de ontstekingen tegen te gaan, was het op. Mijn been stootte het vreemde materiaal af. De situatie was niet langer leefbaar.’
Zo ontmoette ik een vrouw die met haar prothese trektochten maakte door India en jaarlijks op de latten stond op de skipiste. Hoe meer ik erover las, hoe beter ik me voelde bij de keuze voor amputatie.
‘Een moeilijke keuze volgde: de inwendige prothese vervangen, maar dezelfde risico’s lopen of mijn been amputeren en een volwaardige uitwendige prothese dragen. Ik startte een zoektocht naar straffe lotgenoten. Zo ontmoette ik een vrouw die met haar prothese trektochten maakte door India en jaarlijks op de latten stond op de skipiste. Hoe meer ik erover las, hoe beter ik me voelde bij de keuze voor amputatie. Een voor een lichtte ik mijn vrienden en familie persoonlijk in, dat was de eerste stap in het verwerkingsproces.’
Proeven van sport
‘Hoewel kiezen voor een amputatie een zware beslissing blijft, was het de beste keuze die ik kon maken. Na een genezingsproces van enkele maanden zette ik de eerste stappen met een tijdelijke prothese. Dat verliep verrassend vlot. Ik had altijd al een goeie motoriek en leerde snel omgaan met dat nieuwe been. Een nieuwe wereld ging voor me open. Voor de eerste keer kon ik in de bioscoop in het midden van de zaal gaan zitten omdat ik eindelijk mijn been kon buigen. Dat was nog maar het begin.’
Ik trok de aandacht van Vigo, een onderneming die protheses maakt. Zij ontdekten op de Paralympische Spelen in Londen dat er geen enkele Belgische protheseloopster deelnam.
‘In een mum van tijd zat ik weer op de fiets en proefde ik van tientallen sportinitiaties voor mensen met een handicap. Zo trok ik ook de aandacht van Vigo, een onderneming die protheses maakt. Zij ontdekten op de Paralympische Spelen in Londen dat er geen enkele Belgische protheseloopster deelnam. Ze zagen in mij een pionier en dat overtuigde hen om mij te sponsoren. Daar ging ik dan, met mijn eerste blade. Kort daarna ben ik naar de atletiekclub in mijn dorp gestapt. Ik ontmoette een coach die openstond voor sporters met een beperking en ging samen met haar aan de slag. Eén training per week evolueerde al snel naar twee, drie en dan vier afspraken per week.’
Eerst een EK, dan het WK
‘Voordat ik het goed en wel besefte, stond ik op een EK. Daarna volgde het WK en in 2016 de Paralympische Spelen in Rio. Natuurlijk had dat heel wat voeten in de aarde. De combinatie van mijn vaste job en mijn pittige trainingsschema vormde een uitdaging; daarbovenop vroeg lopen met een blade ook nog eens zes keer meer energie dan spurten met gezonde benen. Na vier jaar intensief trainen brak de dag aan. Een gebeurtenis waar ik in mijn wildste fantasie nooit van had gedroomd. Onder mijn blade lag de piste van de Paralympische Spelen en daar zou ik op lopen. De zenuwen gierden door mijn aderen. Zo veel spanning, zo veel stress, zo veel druk. Pas nadat de Spelen al een hele poos afgelopen waren, besefte ik hoe bijzonder dat moment was geweest. Het meisje dat elf jaar lang niet eens op de fiets had kunnen zitten, had deelgenomen aan een van de grootste sportevenementen die er bestaan.’
De dingen die op je pad komen, kan je alleen maar omarmen en er het beste van maken. Je wentelen in negativiteit heeft geen zin.
‘Als ik daar nu op terugblik, vind ik het spijtig dat ik niet meer ervaring had. Dan had ik vast meer van het moment genoten, in plaats van zo intensief bezig te zijn met de prestatie die ik wilde neerzetten. Nu ja, wat ik wel heb overgehouden aan dit avontuur is het besef dat je leven niet hoeft te stoppen door een flinke tegenslag. De dingen die op je pad komen, kan je alleen maar omarmen en er het beste van maken. Je wentelen in negativiteit heeft geen zin. Net zomin als focussen op de dingen die je niet hebt. Door elke dag dankbaarheid te tonen, zijn er alleen maar meer mooie dingen op mijn pad gekomen. De liefde bijvoorbeeld, want op de atletiekpiste scoorde ik niet alleen fysieke overwinningen, maar vond ik ook de liefde bij een lotgenoot. Samen gaan we lopend en lachend door het leven, met een pak inspirerende levenservaringen in onze rugzak.’
