Veel koppels dromen van kinderen. Maar terwijl het ene koppel zonder problemen zwanger raakt, is voor anderen de weg naar die wens veel hobbeliger. Lisa (30) en Dominique (38) proberen al 4 jaar kinderen te krijgen. Lisa is drager van een chromosoomafwijking.
Lisa: ‘In onze omgeving wordt er om de haverklap een kind geboren. Elke twee maanden moeten we naar een babyborrel of gaan we op bezoek in het ziekenhuis. En juist dat maakt het voor ons extra confronterend, juist dat gaat alsmaar moeizamer. Want ik wist al op jonge leeftijd dat ik mama wilde worden. Vier kinderen, dat leek me ideaal. Maar intussen ben ik dertig en nog steeds geen mama.’
Dominique: ‘Voor mij lijkt twee al voldoende (lacht). Ik had nooit zo’n uitgesproken kinderwens, tot ik Lisa leerde kennen. Toen wist ik dat ik papa wilde worden. Toch besloten we om die kinderwens niet meteen aan de grote klok te hangen. Pas toen iedereen ervan uit leek te gaan dat het ‘onze beurt was’ en we steeds meer tegenslagen kenden, werden we opener.’
Lisa: ‘In het begin zei ik meestal: “Morgen zullen we eraan beginnen”, en lachte ik er hartelijk om, maar op den duur kon ik niet meer lachen. Toch wisten we nog voor we aan kinderen begonnen dat er problemen konden zijn. Mijn schoonzus had al verschillende miskramen gehad, net als mijn mama. Verder onderzoek leerde dat mijn papa, mijn broer en ik drager zijn van een chromosoomafwijking die ervoor zorgt dat een zwangerschap vaak misgaat tussen de tien en twaalf weken.’
Dominique: ‘Maar volgens de dokters moesten we ons geen grote zorgen maken. “Het is zoals op de Lotto spelen”, klonk het. De kans op mislukken was veel kleiner dan de kans dat alles in orde was. En zelf wilden we de natuur ook liever een kans geven.’
3 miskramen in 1 jaar
Lisa: ‘Na een jaar kreeg ik een licht zeurende pijn in mijn onderrug en wist ik dat ik zwanger was. Dolgelukkig waren Dominique en ik! De gynaecoloog stelde een vruchtwaterpunctie voor om te checken of alles in orde was. En hoewel we eigenlijk nog steeds in de gevarenzone zaten, en mijn zwangerschap mis kon gaan, was ik meer bezig met de risico’s van die punctie dan met die chromosoomafwijking. Na dertien weken ontdekten we dat het vruchtje niet meer was gegroeid. Ik had een miskraam gehad.’
Dominique: ‘Het was een zware opdoffer voor ons allebei, en het duurde even voor we het een plek hadden gegeven. Maar we besloten er opnieuw voor te gaan. We hadden onze portie pech al gehad, deze keer zou het wel meezitten. Maar ook de tweede en later de derde zwangerschap liepen mis. We raakten dan wel vlot zwanger, het geluk zat absoluut niet aan onze kant.’
We willen even tot rust komen: geen ziekenhuistoestanden, geen hormonen, niet zitten wachten bij de telefoon.
Lisa: ‘Drie miskramen in een jaar tijd, dat heeft er flink ingehakt. Elke miskraam werd het verdriet groter, de opdoffer zwaarder. Na een gesprek met de gynaecoloog besloten we dan ook om in behandeling te gaan. PGD, oftewel pre-implantatie genetische diagnose, is een techniek waarbij embryo’s getest worden op genetische of chromosomale afwijkingen voor ze weer in de baarmoeder worden geplaatst.’
Even pauze
Dominique: ‘Sindsdien zitten we verwikkeld in hormonen, spuiten, kuren en pick-ups. Maar nog steeds zit het geluk niet mee. Lisa heeft al drie kuren achter de rug, maar nog geen enkele met succes. De eitjes zijn vaak van onvoldoende kwaliteit, of ze sterven af nog voor de terugplaatsing. En de eitjes die wel worden teruggeplaatst, monden nooit uit in een zwangerschap.’
Lisa: ‘Meer dan vier jaar al staat ons leven in het teken van zwanger worden. Vooral de laatste twee jaar waren enorm ingrijpend. De emotionele en fysieke pijn zijn enorm. Na zo’n punctie kan en mag ik een week lang niets doen, en voel ik me altijd dik en opgeblazen. Tien kilo ben ik intussen aangekomen. Maar ook vakanties hebben we nog amper gehad, omdat onze vakantiedagen grotendeels naar ziekenhuisbezoeken gaan en ik liever niet met spuiten en toestanden bezig ben aan een zwembad. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de financiële impact, want lang niet alles wordt terugbetaald door het ziekenfonds.’
Dominique: ‘We proberen positief te blijven, maar soms is dat best moeilijk. Net daarom hebben we nu een pauze van een paar maanden ingelast. Even tot rust komen, geen ziekenhuistoestanden, geen hormonen, geen kuren, niet zitten wachten bij de telefoon. Even tijd voor onszelf, tijd voor óns.’
Lisa: ‘Hadden ze me vier jaar geleden verteld wat er ons te wachten stond, dan weet ik niet of ik eraan was begonnen. Maar toch, ondanks alle pijn en ellende, blijf ik erin geloven.’
